Rise (2018)

Μουσική δραματική σειρά της Universal για το NBC, δημιουργία του Τζέησον Κάτιμς, που αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή σε Δημόσιο Λύκειο μιας βιομηχανικής πόλης, ο οποίος αναλαμβάνει το θεατρικό τμήμα και ανεβάζει το μιούζικαλ "Spring Awakening", το οποίο ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από γονείς και καθηγητές. Η σειρά βασίζεται εν μέρει στο μυθιστόρημα "Drama High" του Μάικλ Σόκολοφ, το οποίο εστιάζει στην πραγματική ιστορία του καθηγητή Λου Βολπ και το διάσημο θεατρικό του πρόγραμμα στο Γυμνάσιο Χάρρυ Σ. Τρούμαν, της Κομητείας Μπακς, στην Πενσυλβάνια.

Είναι γεγονός πως το NBC και τα μιούζικαλ δεν τα πάνε και πάρα πολύ καλά. Περίτρανη απόδειξη το σχετικά πρόσφατο "Smash" που κόπηκε μετά από δύο σαιζόν, και αφού στη δεύτερη του είχαν αλλάξει τα φώτα. Το ολοκαίνουργιο "Rise" δεν είχε καν την ίδια τύχη αφού κόπηκε μετά το τέλος της πρώτης σαιζόν και μάλιστα χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η ιστορία. Βέβαια, η απόφαση πάρθηκε λόγω της χαμηλής τηλεθέασης, η οποία -για να είμαστε και αντικειμενικοί- δεν ήταν και πλήρως αδικαιολόγητη. Με στυλ και ύφος που κινούνταν κάπου μεταξύ "Glee" και "This is us", η σειρά έδειχνε αναποφάσιστη ως προς την τελική της κατεύθυνση. Ήταν μιούζικαλ και δεν ήταν μιούζικαλ, ήθελε να είναι ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα έπεφτε θύμα της πολιτικής ορθότητας που είχε επιλέξει να προβάλλει. Είχαμε έφηβους αλκοολικούς, είχαμε λεσβίες, είχαμε έφηβες εγγύους, είχαμε gay αγόρια, είχαμε και διεμφυλικά κορίτσια. Εντάξει, basta! Στην εποχή του #me_too και του diversity, είναι τόσο αστείες οι προσπάθειες να ενταχθούν τόσες πολλές κοινωνικές ομάδες σε μία ιστορία που το αποτέλεσμα δεν πείθει. Προφανώς και δεν φταίει η σεξουαλική ταυτότητα των ηρώων για το τέλος της σειράς και τη χαμηλή της τηλεθέαση, είναι όμως ενδεικτική της προσέγγισης και του όλου concept, με αποτέλεσμα ένα σενάριο επιεικώς στρατευμένο και ταυτόχρονα τόσο "μοντέρνο" που έμοιαζε με παλιομοδίτικα κλισέ.

Κρίμα πάντως που κόπηκε τόσο νωρίς, αφού με μια πιο σφιχτή και εστιασμένη σε έναν στόχο αφήγηση θα μπορούσε να πει πιο ουσιαστικά πράγματα και να προσφέρει εν τέλει μια εναλλακτική στη θεματολογία των σειρών που μεταδίδονται αυτήν την περίοδο από την ανοιχτή τηλεόραση. Η περίπτωση του "Rise" αποτελεί και ένα καλό case study για όσους επαΐοντες γράφουν ύμνους για την τόλμη περιεχομένου και το επίπεδο παραγωγής υπηρεσιών streaming, όπως το Netflix που "αλλάζουν την τηλεόραση" και άλλα τέτοια ευχολόγια. Μια τέτοια σειρά στο Netflix θα φάνταζε στα μάτια των αδαών ως "προχώ", αλλά δεν σκέφτονται το μειωμένο ρίσκο μιας τέτοιας υπηρεσίας έναντι ενός ανοιχτού δικτύου που ρισκάρει την τηλεθέασή του κάθε εβδομάδα, άρα και τα διαφημιστικά του έσοδα. Το "Rise", αν είχε μεταδοθεί από υπηρεσία streaming, πάλι δεν θα ήταν αριστούργημα (όπως πολλοί θα βιάζονταν να το χαρακτηρίσουν). Θα ήταν μια passable παραγωγή στον μέσο όρο, όπως πάμπολλες άλλες και ίσως να είχε ζήσει και δεύτερο κύκλο. Στην ανοιχτή τηλεόραση, έναντι του κοινού, απέτυχε. Τόσο απλά.