Yesterday (2019)

Κομεντί της Universal, σε σκηνοθεσία Ντάννυ Μπόυλ, με τους Χιμές Πατέλ, Λίλυ Τζέημς, Τζόελ Φράυ, Εντ Σήραν.

Ο Τζακ Μάλικ είναι ένας μουσικός που πασχίζει να γίνει γνωστός για τα τραγούδια του, χωρίς όμως την παραμικρή επιτυχία. Ένα βράδυ, μετά από μία ακόμα καταστροφική εμφάνισή του, ο Ζακ γυρίζει σπίτι του, όταν μια ξαφνική διακοπή ρεύματος τον κάνει να πέσει με το ποδήλατό του επάνω σε ένα λεωφορείο. Ξυπνά στο νοσοκομείο χωρίς κανέναν σοβαρό τραυματισμό και μαθαίνει πως η αυτή η διακοπή είχε επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει την αιτία. Αυτό που τον συνταράσσει, όμως, είναι πως ξύπνησε σε έναν κόσμο που δεν γνώρισε ποτέ τους Μπητλς. Αυτό που ο ίδιος είχε θεωρήσει ένα κακόγουστο αστείο των φίλων του, τελικά είναι πραγματικότητα: οι Μπητλς δεν υπήρξαν ποτέ, και τώρα μόνο αυτός θυμάται τα τραγούδια τους, με αποτέλεσμα η καριέρα που ονειρευόταν μιας ζωή να ανοίγεται μπροστά του ολόλαμπρη.

Ακόμα κι αν οι Μπητλς δεν συνέβαιναν ποτέ, τότε θα έπρεπε να τους εφεύρουμε, μοιάζει να μας λέει τούτη εδώ η αλλόκοτη ταινία που έχει όλα τα καλά του Θεού για να σε κερδίσει και να σε ψυχαγωγήσει απλόχερα. Κατ' αρχάς τον πρωταγωνιστή της, τον Χιμές Πατέλ, στον ρόλο ενός κακόμοιρου, ασχημούλη looser που μεταμορφώνεται χάρη σε μια συμπαντική ανωμαλία σε παγκόσμιο σούπερ σταρ καθώς όλοι πιστεύουν πως τα τραγούδια των Μπητλς που τραγουδά είναι δικά του. Είναι πράγματι δεξιότεχνος ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τον ρόλο του, προσδίδοντάς του μια ειλικρίνεια και μια ανθρωπιά που πηγάζουν από μέσα του, καθώς ελέγχει απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα. Ο Πατέλ δεν γίνεται ποτέ υπερβολικός όσο υπερβολικά και να είναι τα γεγονότα γύρω του. 

Εκεί, βέβαια, έχουμε να κάνουμε και με τη σκηνοθετική μαεστρία του Ντάννυ Μπόυλ, ο οποίος γνωρίζει από σινεμά και κατορθώνει να δώσει ρεαλιστική υπόσταση σε μια φανταστική ιστορία, δουλεύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με όλους τους ηθοποιούς του, παρά το ακραίο κάποιων από τους ήρωες της ταινίας. Κι επειδή, όπως προείπα, ο Μπόυλ γνωρίζει από σινεμά, χρησιμοποιεί και ευφάνταστα τερτίπια τα οποία κατορθώνει να ενσωματώσει στη δράση, ώστε να ανεβάσει ρυθμούς στην ταινία και να της προσδώσει ένα διακριτικό μεν αλλά ξεχωριστό ύφος που τη σώζει από τα σεναριακά κενά. Γιατί έχει κενά το σενάριο, πώς να το κάνουμε; Από τη μία δεν μπορεί να δικαιολογήσει (όχι να εξηγήσει, αλλά να δικαιολογήσει, υπάρχει διαφορά) τι στην ευχή έκανε όλους τους άλλους να "διαγράψουν" τους Μπητλς από τη συλλογική μνήμη τους όταν μόνο ο Ζακ ήταν αυτός που έπεσε σε κώμα. Το αντίθετο θα είχε μία λογική, αλλά αυτό που συμβαίνει στην ταινία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Επίσης, ακόμα κι αν το θέμα μας ήταν ένας κόσμος δίχως τους Μπητλς, στην πραγματικότητα το σενάριο love story είναι με όλα τα υπόλοιπα να λειτουργούν ως πρόσχημα. Η κεντρική ιδέα είναι εξαιρετική, αλλά δεν είναι αυτή το θέμα μας, κυριολεκτικά. Το πλαίσιο θέτει μόνο ώστε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη και τελικά την ωρίμανση του κεντρικού μας πρωταγωνιστή, ο οποίος τα ίδια θα έκανε και εντός ενός άλλου πλαισίου. 

Και εκεί επιστρέφουμε ξανά στο κεφάλαιο "σκηνοθέτης Ντάννυ Μπόυλ", ο οποίος, επειδή γνωρίζει από σινεμά, αναγνωρίζει τι αδυναμίες του σεναρίου και μπολιάζει την ταινία με στυλ και ύφος, χαριτωμένα ευρήματα στο μοντάζ (το γκουγκλάρισμα στο Ίντερνετ και άλλων πραγμάτων που δεν υπάρχουν σε αυτό το σύμπαν έχει μεγάλη πλάκα ως επαναλαμβανόμενο παιχνίδι), αναδεικνύει το σουρεάλ των ηρώων του χωρίς να αποποιείται τη ρεαλιστική τους υπόσταση, ποντάρει τα πάντα στον πρωταγωνιστή του και στήνει μια απίστευτα διασκεδαστική ταινία, τόσο δεξιότεχνα ώστε να ξεχνάς πραγματικά και πόσο pointless είναι σε σχέση με αυτό που πρεσβεύει ότι είναι.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.