A Ghost Story (2017)

Δραματική ταινία φαντασίας της Α24, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Λόουερυ, με τους Κέησυ Άφλεκ, Ρούνι Μάρα.

Ένας άντρας που χάνει τη ζωή του σε μια τραγική στιγμή, επιστρέφει σαν φάντασμα και παραμένει δίπλα στην πολυαγαπημένη του γυναίκα, σιωπηλός φρουρός και φύλακας των αναμνήσεων.

Ποιητική αλλοκοτιά που αναμφισβήτητα σαγηνεύει αν της επιτρέψεις να σε εγκλωβίσει σε αυτό το παραμυθένιο και συνάμα μεταφυσικό σύμπαν της, που παίζει με τις συμβάσεις και μετατρέπεται σε μια κινηματογραφική ωδή για την απώλεια, τις μνήμες, την ευτυχία και τον έρωτα. Γυρισμένο σε έναν αποκλειστικά δικό του χωροχρόνο, το φιλμ εκμεταλλεύεται στο έπακρο αυτό το μόνιμα υπνωτιστικό ερμηνευτικό ύφος του Κέησυ Άφλεκ που καλυμμένος με ένα σεντόνι με δυο τρύπες στα μάτια παίζει το φάντασμά του και στοιχειώνει σιωπηλά τη γυναίκα του την οποία αρνείται να αφήσει πίσω του, όπως αρνείται να κάνει και το μεγάλο βήμα για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, όποιο κι αν είναι αυτό. Ακούγεται γελοίο μια ταινία με φαντάσματα -έστω κι αν δεν είναι τρόμου ή θρίλερ- να απεικονίζει το φάντασμά της σαν ένα μικρό παιδί που τυλιγμένο με σεντόνι παίζει με τους φίλους του στο Χάλογουήν. Όμως, είναι πραγματικά συγκλονιστική αυτή η αθωότητα που βγάζει η εικόνα, λες και η ψυχή του Σ (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του, όπως ούτε της γυναίκας του, της Μ) απογυμνώθηκε στην ουσία της από οτιδήποτε τη βάραινε στην ενήλικη και ενσυνείδητη ζωή της. 

Όλο αυτό, φωτογραφημένο μέσα από την κάμερα του Άντριου Ντοζ Παλέρμο και ντυμένο με τις νότες του Ντάνιελ Χαρτ, μεταμορφώνεται σε ένα υποβλητικό οπτικό τοπίο και ταυτόχρονα σε ένα τριπάκι σκέψεων που σου τριβελίζουν το μυαλό. Εκεί που χάνει είναι πως το σενάριο (του ίδιου του σκηνοθέτη) αρχίζει στη μέση του φιλμ να επαναλαμβάνεται, με αποτέλεσμα οι εικόνες πάντα να σαγηνεύουν χωρίς όμως να προκαλούν την ίδια έκπληξη, αφού η ιστορία (τουλάχιστον, μέχρι το όμορφα ενορχηστρωμένο φινάλε που αποζημιώνει) μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Αν κάτι κάνει την ταινία να ξεχωρίζει και να σε κερδίζει (παρά τις όποιες αδυναμίες της) είναι πως αναγνωρίζεις στον δημιουργό της μια αυθεντική επιθυμία έκφρασης και όχι δηθενιές για να μας πείσει πως είναι "ξεχωριστός". Έχει μια αθωότητα το φιλμ, την ίδια αφοπλιστική αθωότητα που βγάζει και το φάντασμα με το σεντόνι που έχει δύο τρύπες στα μάτια.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.