The warden (2019)

Ελληνικός τίτλος: Ο φύλακας

Δραματικό θρίλερ της Irannian Independents σε σκηνοθεσία Νιμά Ζαβιντί, με τους Ναβίντ Μοχαμαντζαμπέ, Παρινάζ Ιζαντιάρ, Σεταρέ Πεσγιανί, Χαμπίμπ Ρεζάι.

Βρισκόμαστε στο Ιράν των χρόνων του '60, όταν μια φυλακή πρέπει να κατεδαφιστεί ώστε να αφήσει χώρο για επέκταση στο γειτονικό της αεροδρόμιο. Είναι η τελευταία ημέρα λειτουργίας της και όλο το προσωπικό είναι επιφορτισμένο με την ευθύνη της μεταφοράς των κρατουμένων. Ο χρόνος πιέζει και ο Ταγματάρχης Γιαχέντ, εν όψει μάλιστα της επικείμενης προαγωγής του, φροντίζει να πάνε όλα βάσει σχεδίου. Και ξαφνικά, ο πανικός. Από μια παρεξήγηση στο πήγαινε-έλα των εργαζομένων, προκύπτει πως τελικά λείπει ένας κρατούμενος. Πρόκειται για έναν θανατοποινίτη που έχει καταδικαστεί για φόνο του οποίου η απουσία θα σημάνει μέγα πρόβλημα. Έτσι, ξεκινάει ένα κλειστοφοβικό ανθρωποκυνηγητό μέσα στην εγκαταλελειμμένη φυλακή, την ίδια στιγμή ο Φύλακας δέχεται πιέσεις από την κοινωνική λειτουργό που παρακολουθεί την υπόθεση και η οποία είναι πεπεισμένη για την αθωότητα του αγνοούμενου θανατοποινίτη.

Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη μετά τη συναρπαστική "Μελβούρνη" του 2014, είναι επίσης ένα κλειστοφοβικό θρίλερ και μαζί ψυχόδραμα χαρακτήρων, χωρίς όμως την ένταση εκείνου του πρώτου εγχειρήματος. Όχι πως το σενάριο του "Φύλακα" (γραμμένο επίσης από τον Ζαβιντί) στερείται έντασης και ανατροπών. Απλά νιώθεις προς το φινάλε την πίεση της λύτρωσης να έρχεται λίγο περισσότερο αδικαιολόγητα από όσο θα έπρεπε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως η σεκάνς καταδίωξης που έχει προηγηθεί ή το ήσυχο μα πλήρες συναισθημάτων φινάλε δεν οδηγούν την ταινία στη σωστή κορύφωση. Είναι λιγάκι η παρουσία της κοινωνικής λειτουργού και η σχέση της με τον φύλακα που τη νιώθεις ολίγον εγκάθετη, σαν να μην εξηγείται πλήρως, αλλά και πάλι άπαξ και αποδεχθείς το γεγονός, κενά δεν υπάρχουν. Η δε τοποθέτηση της δράσης στα χρόνια του ΄60 εξυπηρετεί δραματουργικά την ταινία ως προς την έλλειψη της τεχνολογίας που θα καθιστούσε τις έρευνες πιο αποτελεσματικές, ενώ την ίδια στιγμή αφήνει το φιλμ να μιλά ανενόχλητο για πολιτική διαφθορά, αφού αναφέρεται σε άλλα καθεστώτα που έτσι κι αλλιώς έχουν ανατραπεί. Με τον τρόπο αυτόν και πολιτικό σχολιασμό κάνει χωρίς να κινδυνεύει από τη λογοκρισία και ο σκηνοθέτης της δεν βρίσκεται κατηγορούμενος για το οτιδήποτε. Πολύ μεστές οι ερμηνείες στο σύνολο των πρωταγωνιστών, με βασικό άρχοντα τον "φύλακα" Ναβίντ Μοχαμαντζαμπέ που περνά από μια θάλασσα συναισθημάτων και καταστάσεων, ενώ η φωτογραφία και ο ήχος αποδίδουν εξαίρετα τον ερημωμένο λαβύρινθο των φυλακών, εντείνοντας την αγωνία και παίζοντας με την ψυχολογία μας. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.