Easy rider (1969)

Ελληνικός τίτλος: Ξένοιαστος καβαλάρης

Δραματική ταινία της Columbia σε σκηνοθεσία Ντένις Χόπερ, με τους Πήτερ Φόντα, Ντένις Χόπερ, Τζακ Νίκολσον, Λιουκ Ασκιού.

Ο Γουάιατ και ο Μπίλυ έχουν μόλις πουλήσει μια μεγάλη ποσότητα κοκαΐνης που έφεραν λαθραία από το Μεξικό στο Λος Άντζελες. Με τα χρήματα κρυμμένα στο ντεπόζιτο της μοτοσυκλέτας του Γουάιατ, οι δυο φίλοι διασχίζουν την αμερικανική ύπαιθρο με τελικό προορισμό τη Νέα Ορλεάνη, όπου θέλουν να φτάσουν εγκαίρως για τη γιορτή του Μάρντι Γκρα.

Ανεξάρτητη ταινία δρόμου που έγινε σημαία της αντικουλτούρας στον κινηματογράφο και που την ίδια στιγμή έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, γεγονός πρωτόγνωρο και για την εποχή και για το είδος. Κάτι φαίνεται πως μίλησε στην καρδιά των αμερικανών -αρχικά- θεατών που έκαναν ουρές έξω από τους κινηματογράφους, με την ταινία να συγκεντρώνει $41,7 εκατ. (περίπου 100 φορές το αρχικό της κόστος) στις ΗΠΑ και τον Καναδά, ενώ τα συνολικά της έσοδα έφτασαν τα $60 εκατ. Και είναι πράγματι να απορεί κανείς, αφού εξ αποστάσεως η ταινία δεν έχει την οικουμενική δύναμη να μιλήσει σε τόσους πολλούς ούτε την εξαιρετική αυτή ιστορία που θα την έκανε συναρπαστική. Ήταν όμως η εποχή, ήταν το Βιετνάμ, ήταν οι Χίπηδες, ήταν τα πάρτυ με LSD, ήτα τα χρόνια της αμφισβήτησης του πατροπαράδοτου αμερικανικού τρόπου ζωής και ήταν οι στιγμές εκείνες που η αστερόεσσα δεν προκαλούσε το ίδιο δέος στον μέσο αμερικανό θεατή. Δεν είναι τυχαία η ειρωνεία άλλωστε της αστερόεσσας να διακοσμεί το ντεπόζιτο της μοτοσυκλέτας όπου μέσα του κρύβει τα λεφτά από την κοκαΐνη. Εντός αυτού του κλίματος η ταινία έκανε ένα τεράστιο και αναπάντεχο γκελ, σηματοδότησε την εποχή της και μετά έκανε τον κύκλο της για να μείνει ένα ροκ απολίθωμα το οποίο προκαλούσε συγκίνηση στους νοσταλγούς του αλλά που ουσιαστικά δεν ενδιέφερε κανέναν.

Ο "Ξένοιαστος Καβαλάρης" εξαφανιζόταν κατά περιόδους για να εμφανιστεί ξανά λίγο αργότερα όταν το ύφος του γινόταν και πάλι σχετικό με την τρέχουσα πραγματικότητα. Και αναφέρομαι στο "ύφος" γιατί θέμα ουσιαστικά δεν υπάρχει. Ούτε καν ιστορία. Τα γεγονότα είναι αμιγώς περιστασιακά και αφορούν δύο ανθρώπους για τους οποίους δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα και οι οποίοι ούτε οι πιο συμπαθείς ούτε οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου είναι. Κι αν δεν υπήρχε αυτό το τραγικό και άδοξο φινάλε, δεν θα υπήρχε καν ιστορία να αφηγηθείς. Το σενάριο όμως (Ντένις Χόπερ, Πήτερ Φόντα, Τέρυ Σάουθερν) έχει αυτήν την αναπάντεχη τροπή και αναδεικνύει δύο κακάσχημους καράβλαχους σε στιγμιαίους πρωταγωνιστές που με την αποτρόπαια και αδικαιολόγητη πράξη τους παίρνουν επάνω τους όλες τις ενοχές μιας ολόκληρης χώρας, αφήνοντας το τέλος αλύτρωτο σε αυτόν τον κωλόδρομο στη μέση του πουθενά. Αυτός ενδεχομένως να ήταν και ο λόγος που τα μέλη της Ακαδημίας τίμησαν την ταινία με την υποψηφιότητα Πρωτότυπου Σεναρίου, αναγνωρίζοντας τη δύναμη που κρύβουν αυτά τα τελευταία 4 περίπου λεπτά. Υποψηφιότητα Β' Ανδρικού είχε και ο Τζακ Νίκολσον.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.