American Horror Story: 1984 (2019)

Φτάσαμε στον 9ο κύκλο της σειράς ανθολογίας τρόμου του δικτύου FX, σε παραγωγή FOX, δημιουργία πάντοτε των Ράυαν Μέρφυ και Μπραντ Φάλτσουκ, με τους Έμμα Ρόμπερτς, Μπίλλυ Λουρντ, Λέσλι Γκρόσμαν, Κόντυ Φερν, Μάθιου Μόρισον, Γκας Κένγουώρθυ, Τζων Κάρολ Λυντς, Ζακ Βίλλα. 

Βρισκόμαστε στο 1984, όταν μετά την επίθεση που δέχεται από τον Κυνηγό της Νύχτας, έναν κατά συρροή δολοφόνο στο Λος Άντζελες, η Μπρουκ Τόμσον φεύγει από την πόλη για να εργαστεί ως ομαδάρχις στην Κατασκήνωση του Ρέντγουντ, μαζί με φίλους της από τα μαθήματα Αεροβικής. Η Μάργκαρετ Μπουθ, ιδιοκτήτρια της κατασκήνωσης, μια θεούσα, αυστηρή γυναίκα, ξεναγεί τα νέα μέλη στους χώρους της και τους εξηγεί τους λόγους που είχε παραμείνει για χρόνια κλειστή: κάπου στα '70s είχε αποτελέσει τόπο μεγάλης σφαγής, όταν κάποιος Μίστερ Τζινγκλς είχε σκοτώσει βίαια τους πάντες, με τη Μάργκαρετ, φιλοξενούμενη τότε, να είναι η μοναδική επιζήσασα.

Κι αν όλο αυτό σάς θυμίζει κάτι από "Παρασκευή και 13", πολύ καλά κάνει και σας το θυμίζει, αφού ολόκληρος ο 9ος κύκλος αποτελεί φόρο τιμής τόσο στη συγκεκριμένη ταινία όσο και στο είδος των ταινιών "νεανικής σφαγής" που μεσουρανούσαν στα χρόνια του '80. Από τους τίτλους έναρξης που παραπέμπουν σε φθαρμένη VHS και την ενορχήστρωση του μουσικού θέματος σε ντίσκο για συνθεσάιζερ, μέχρι το σενάριο και την εξαιρετική αναπαράσταση του ύφους και της αισθητικής της εποχής, η σειρά είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι που ουσιαστικά κλείνει το μάτι στους θεατές που ήταν τότε έφηβοι, όταν ο Τζέησον και οι λοιποί κινηματογραφικοί συγγενείς πρωτοσυστήνονταν στον κινηματογράφο δημιουργώντας νέο είδος και νέα ήθη. Ως προς την ιδέα λοιπόν, το παιχνίδι και τον φόρο τιμής, ο νέος κύκλος παίρνει δέκα με τόνο. Ως προς σενάριο όμως και την πληρότητα όλων όσα μας εξιστορεί, δεν τα πάει και τόσο καλά. Κάπου στα μισά του κύκλου, οι υπερβολές αρχίζουν να γίνονται... υπερβολικές και η όποια διάθεση χιούμορ ή ακόμα και σάτιρας του είδους να βγαίνει εκτός ελέγχου. Υπάρχουν πάντα καλές camp στιγμές που βγάζουν αβίαστα γέλιο και νοσταλγία, δεν παύουν όμως να είναι απλά στιγμές, μέσα σε μια ιστορία που πλέον δεν σε τρομάζει γιατί πολύ απλά δεν έχει κανένα στοιχείο λογικής επάνω στην ανατροπή του οποίου να πατήσει ο τρόμος και η αγωνία. Μπορεί να ακουστεί ακραίο, αλλά προσωπικά τα 9 επεισόδια της σειράς μού φάνηκαν σαν να είδα μία καλή ταινία τρόμου και δύο μέτρια έως κακά sequel ταυτόχρονα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Συγκεντρωμένα τα κείμενα για τις τηλεοπτικές παραγωγές θα τα βρείτε εδώ.