Deux moi (2019)
Ελληνικός τίτλος: Μόνοι στο Παρίσι
Δραματική κομεντί του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Σεντρίκ Κλαπίς, με τους Φρανσουά Σιβίλ, Ανά Ζιραρντό, Καμίγ Κοτέν, Φρανσουά Μπερλεάν, Σιμόν Αμπκαριάν, Πιερ Νινέ.
Ο Ρεμύ και η Μελανί ζουν σε διπλανά διαμερίσματα, σε διπλανά κτίρια. Παίρνουν το ίδιο μετρό, διασχίζουν την ίδια γέφυρα, ψωνίζουν από το ίδιο μπακάλικο και από το ίδιο φαρμακείο αλλά δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Εκείνη ερευνήτρια βιολόγος που τον τελευταίο καιρό νιώθει την κούραση να την καταβάλλει και θέλει να κοιμάται πολλές ώρες. Εκείνος υπάλληλος σε εταιρεία που αντικαθιστά τους υπαλλήλους της με ρομπότ, πάσχει από αϋπνίες. Μόνοι και οι δύο μέσα σε μια μεγαλούπολη εκατομμυρίων, χαμένοι μέσα στη μοναξιά που τους πνίγει, ζουν τις παράλληλες ζωές τους σαν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Πάρα πολύ μου άρεσε η ταινία και πολύ ευχάριστα με εξέπληξε με τον τρόπο που ξεδιπλώνει την ιστορία της. Έχει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι όλο το σενάριο που είναι λες και θέλει να σε περιπαίξει κάθε στιγμή που θεωρείς πως γνωρίζεις τι θα γίνει. Χωρίς να ανακαλύπτει την Αμερική, σίγουρα δεν είναι η τυπική αισθηματική κομεντί που περιμένεις και εκεί στηρίζεται και όλο το παιχνίδι: σε αυτό που περιμένεις. Πέραν της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα του, το σενάριο που υπογράφουν ο σκηνοθέτης και ο Σαντιάγο Αμιγκορένα δημιουργεί συμπαθέστατους χαρακτήρες που συμπεριφέρονται ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι και ταυτόχρονα πλάθει και ωραίος ρόλους, σαν κι αυτόν του άραβα μπακάλη που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Σιμόν Αμπκαριάν. Από τους β΄ρόλους ξεχωρίζει και ο Φρανσουά Μπερλεάν στον ρόλο του ψυχολόγου του Ρεμύ, στον οποίο δίνεται ο χώρος για να αναπνεύσει ως φυσιογνωμία και ως παρουσία. Δυστυχώς το σενάριο δεν δίνει την ίδια ευκαιρία και στην ψυχολόγο της Μελανί, παρά την πολύ σωστή ερμηνεία της Καμίγ Κοτέν. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Σιβίλ-Ζιραρντό έχει τη δύναμη που χρειάζεται για να πάρει την ταινία επάνω του και να πείσει για συναισθήματα, αντιδράσεις και συμπεριφορές, αξιοποιώντας ρόλους που μολονότι δεν χαρακτηρίζονται από κάποια "μεγάλη" στιγμή, τους μπολιάζουν με μικρές, ευαίσθητες και αδιόρατες λεπτομέρειες, χαρίζοντάς τους περίσσιο ενδιαφέρον και δυναμική. Ειδικά ο Φρανσουά Σιβίλ είναι τόσο φυσικός και εύθραυστος μα και τόσο αμήχανα αστείος στη σκηνή που συναντά τον παλιό του συμμαθητή, έναν Πιερ Νινέ αγνώριστο σίφουνα.
Και μέσα σε όλα αυτά, το ίδιο το Παρίσι, χωρίς τις τουριστικές του ατραξιόν σε πρώτο πλάνο, παρά μόνο να φαίνονται στον ορίζοντα, απέναντι από τη γειτονιά των δύο πρωταγωνιστών, εκεί στις βόρειες, λαϊκές και έθνικ συνοικίες της πόλης, με μόνιμο άκουσμα τα τραίνα που περνούν από κάτω. Μαζί με τη φωτογραφία της Ελοντί Τατάν και τις παιχνιδιάρικες μουσικές των Λοΐκ Ντυρί και Κριστόφ Μινσκ, η ταινία αποκτά ουσία και οντότητα γιατί είναι βιωματική και χαρακτηριστική των ανθρώπων της και των ιστοριών τους. Ο Ρεμύ, η Μελανί, ο μπακάλης ο Μανσούρ, όλοι τους είναι αληθινοί άνθρωποι, είναι πρόσωπα που θα συναντήσεις εκεί στις γειτονιές πάνω από την Μπαρμπές, κοντά στο κανάλι του Ουρσκ, όπου το Παρίσι έχει άλλες μυρωδιές και ήχους. Κι αυτά τα βιώματα προσδίδουν την αλήθεια τους και στην ταινία, όχι σαν κάτι επιτηδευμένα πλάνα της Αθήνας σε δικές μας παραγωγές που τη βλέπεις και δεν την αναγνωρίζεις. Αν έχω μια μικρή ένσταση ως προς το σενάριο είναι αυτή η αμηχανία του προς το τέλος κι αυτή η υπερβολή στη θλίψη που ευτυχώς όμως γρήγορα ξεπερνιούνται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου