Έτερος εγώ: Χαμένες ψυχές (2019)

Σειρά θρίλερ της Cosmote TV, δημιουργία του Σωτήρη Τσαφούλια και της Κατερίνας Φιλιώτου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια, με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Πέτρο Λαγούτη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Μάνο Βακούση, Σπύρο Παπαδόπουλο, Βασίλη Ρίσβα, Τάσο Νούσια, Κατερίνα Διδασκάλου, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Άκη Σακελλαρίου.

Μια σειρά πτωμάτων, δολοφονημένων και τοποθετημένων με τρόπο που παραπέμπει σε ιεροτελεστία, κινητοποιεί τις αρχές καθώς είναι πλέον πεπεισμένοι πως έχουν να κάνουν με έναν κατά συρροή δολοφόνο. Στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τον δράστη και να προλάβουν τα επόμενα βήματά του, έρχονται και πάλι σε επαφή με τον εκκεντρικό καθηγητή εγκληματολογίας Δημήτρη Λαΐνη, από τον οποίο ζητούν να αποκωδικοποιήσει τη μέθοδο του δολοφόνου. Με τα πτώματα να εξακολουθούν να εμφανίζονται πάντα με "σκηνοθετημένη" άποψη, ο Λαΐνης συνειδητοποιεί πως ο δολοφόνος αναπαριστά με μακάβριο τρόπο τους άθλους του Θησέα. 

Μετά την ευχάριστη έκπληξη της κινηματογραφικής ταινίας "Έτερος εγώ" του 2016, εξίσου καλοδεχούμενη έκπληξη είναι και αυτή εδώ η τηλεοπτική σειρά 8 επεισοδίων, η οποία εντυπωσιάζει με το έξυπνο θέμα της και την τεχνική της αρτιότητα, ενώ σηματοδοτεί μια σειρά από πρωτιές. Κατ' αρχάς είναι η πρώτη ελληνική σειρά μυθοπλασίας που γυρίζει η Cosmote TV για μετάδοση τόσο από τη δική της συνδρομητική πλατφόρμα όσο και από την ελεύθερη τηλεόραση (τα δικαιώματα τα είχε αποκτήσει το Star). Αυτό, σε συνδυασμό με τον μεγάλο όγκο παραγωγών ντοκυμανταίρ που γυρίζονται για το κανάλι Cosmote History, αποτελεί σπουδαίο στήριγμα της ελληνικής παραγωγής και τη δημιουργία του απαραίτητου know how για την περαιτέρω ανάπτυξη και δημιουργία πρωτότυπου υλικού, κάτι στο οποίο έχουν επενδύσει κατά κόρον μεγάλες συνδρομητικές υπηρεσίες του εξωτερικού, καθώς και υπηρεσίες streaming. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία, αλλά καλό είναι να αναφέρουμε τα όποια σωστά και δημιουργικά γίνονται -επιτέλους- και στην Ελλάδα. Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας τώρα, δεν μπορούμε να παραλείψουμε πως το "Έτερος εγώ: Χαμένες ψυχές" είναι το πρώτο ελληνικό σήριαλ που "γεννήθηκε" από τον κινηματογράφο, γεγονός επίσης σπουδαίο και πρωτοποριακό για μια κινηματογραφία που δεν έχει επιδείξει σταθερότητα αλλά ούτε και πίστη στον κινηματογράφο ειδών. Η ταινία του 2016 -παρά τις όποιες αδυναμίες της, πολλές εκ των οποίων μοιράζεται και η σειρά- ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη μόνο και από μόνο λόγω του θέματός της και του είδους που εξυπηρετούσε. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που ελληνική ταινία καταπιανόταν αμιγώς με τη δράση ενός serial killer, με ύφος και αισθητική αντίστοιχων παραγωγών του εξωτερικού, αλλά και καθαρά ελληνικό θέμα. Πρέπει σε όλους μας να γίνει αντιληπτό πως το σινεμά των ειδών είναι αυτό που μπορεί να κρατήσει ζωντανή την κινηματογραφία μιας χώρας, να κινητοποιεί θεατές και να αποτελεί φυτώριο νέων ταλέντων. 

Και μετά από αυτόν τον απαραίτητο κατ' εμέ πρόλογο, ας εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στη σειρά αυτή καθ' εαυτή και να θαυμάσουμε αρχικά την πολύ έξυπνη ιδέα της που της προσδίδει -όπως και στην ταινία- απόλυτα ελληνική ταυτότητα. Ένας δολοφόνος που ουσιαστικά αντιγράφει με διεστραμμένο τρόπο τους άθλους του Θησέα θέτει τη βασική ίντριγκα της ιστορίας και επιτρέπει μια σειρά από αποκρουστικά γοητευτικές εικόνες κάθε φορά που ανακαλύπτεται ένα νέο πτώμα. Η εικόνα ειδικά είναι το μεγάλο ατού του σήριαλ, καθώς είναι εμφανής η λεπτομέρεια που έχει δοθεί στην εικαστική απεικόνιση κάθε πλάνου, από τα χρώματα, τις σκιές, τη φωτογραφία, τη θέση της κάμερας, τα σκηνικά και το κάθε κάδρο ξεχωριστά. Αυτή όμως η μέγιστη προσοχή στην εικαστική λεπτομέρεια, όσο και να γοητεύει διαρκώς, είναι ταυτόχρονα και ένα από τα μειονεκτήματα της σειράς. Η υπερβολική σπουδή που δόθηκε στη σκηνογραφία, για παράδειγμα, μπορεί να δημιουργεί όμορφες εικόνες, όμως στερεί σε ρεαλισμό. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα: όσο κι αν εντυπωσιάζει το design και η εσωτερική διακόσμηση της ψυχιατρικής κλινικής, δεν την αντιλαμβάνεσαι ως ψυχιατρική κλινική. Το ίδιο ισχύει και με τα αστυνομικά γραφεία που περισσότερο παραπέμπουν σε έδρα πολυεθνικής. Προς Θεού, δεν είναι άσχημες οι ωραίες εικόνες, όμως όταν δεν εξυπηρετούν τον μύθο και γίνονται απλά για να γίνουν τότε προδίδουν μια επιτήδευση και αποξενώνουν από την πραγματικότητα. Ίσως να είχε μεγαλύτερη αξία εάν η σπουδή με την οποία αντιμετωπίστηκε η εικόνα να είχε αφιερωθεί στην καθοδήγηση των ηθοποιών. Μολονότι όλοι τους ένας κι ένας, διαπιστώνεις μια ανομοιομορφία στις ερμηνείες, πολλές εκ των οποίων καταφεύγουν σε μια υπερβολή που αποξενώνει εξίσου με το υπερβολικό design. Τα παραβλέπω εύκολα όμως αυτά τα ελαττώματα και τα θεωρώ απλές παιδικές ασθένειες, οι οποίες δεν στερούν από τη σειρά το ενδιαφέρον, την αγωνία και την εντύπωση που προκαλεί συνολικά. Με σενάριο που πατά γερά στα πόδια του (εξαιρουμένων των υπερβολών που ακούγονται κάποιες φορές στους διαλόγους), η ιστορία εξελίσσεται σωστά, κορυφώνεται σταδιακά και διατηρεί την κλιμάκωση μέχρι το φινάλε. Το σημαντικότερο όλων είναι πως αν την έβλεπες με τον ήχο κλειστό, τίποτα δεν θα πρόδιδε πως έχεις απέναντί σου μια ελληνική τηλεοπτική σειρά, καθώς οι περίσσιες αρετές της (όπως και οι αδυναμίες της) είναι αυτές που θα εντόπιζε κανείς σε μια οποιαδήποτε αντίστοιχη παραγωγή του εξωτερικού. Το τελικό αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι συναρπαστικό. Ο νέος κύκλος, με τίτλο "Κάθαρσις" θα μεταδοθεί τον Δεκέμβριο του 2020 και θα είμαστε πάλι εδώ για να τον συζητήσουμε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.