Ojing-eo geim (2021)
Ελληνικός τίτλος: Το παιχνίδι του καλαμαριού
Διεθνής τίτλος: Squid Game
Σειρά θρίλερ του Netflix σε σενάριο και σκηνοθεσία Χουάνγκ Ντονγκ-χυούκ, με τους Λη Γιουνγκ-γε, Παρκ Χάε-σου, Γουί Χα-γιουν, Γιουνκ Χο-γεόν, Ο Γεόνγκ-σου, Χέο Σουνγκ-τάε, Ανουτάμ Τριπάθι, Κιμ Γιου-ρυούνγκ.
456 άνθρωποι που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση, στα όρια της απόγνωσης, δέχονται την πρόταση που τους γίνεται από αγνώστους στον δρόμο να συμμετάσχουν σε ένα παιχνίδι που μπορεί να τους αποφέρει έως και 46,5 δισ. Γουόν (περίπου €35 εκατ.). Και κάπως έτσι, αυτοί οι 456 άγνωστοι μεταξύ τους παίχτες, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια απομονωμένη τοποθεσία όπου καλούνται να παίξουν μια σειρά από παιδικά παιχνίδια, σε μια τεράστια και πλήρως εξοπλισμένη αρένα. Οι κερδισμένοι κάθε παιχνιδιού πλησιάζουν όλο και περισσότερο το έπαθλο. Οι χαμένοι εκτελούνται.
Νότια Κορέα και Netflix μάς ρίχνουν την πιο απρόσμενη και δυνατή γροθιά στο στομάχι, με αυτήν εδώ την πραγματικά συγκλονιστική σειρά 9 επεισοδίων που επιβεβαιώνει, μεταξύ άλλων, δύο πράγματα: πρώτον, πως η Νότια Κορέα αποτελεί μια ισχυρότατη καλλιτεχνική δύναμη στην κινούμενη εικόνα και δεύτερον ότι το Netflix έχει τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να τολμά και να πειραματίζεται ακόμα και σε επικίνδυνα μονοπάτια. Είναι σαφές, παρακολουθώντας μόλις το πρώτο επεισόδιο της σειράς, πως μόνο η Νότια Κορέα θα μπορούσε να τη γεννήσει, να την υλοποιήσει και να τη φιλοξενήσει, δεδομένου πως η ευρύτερη κουλτούρα της χώρας σε συνδυασμό με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των ανθρώπων της μπορούν να προσφέρουν αυτό το απολύτως απαραίτητο φάσμα αληθοφάνειας που την περιβάλλει. Σε οποιαδήποτε δυτική χώρα, όλο αυτό θα φάνταζε καρικατούρα και επιστημονική φαντασία που ναι μεν θα προκαλούσε το ενδιαφέρον μας αλλά δεν θα άγγιζε το είναι μας. Εδώ, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, σε εκείνη την εξαιρετική σκηνή με τα χαστούκια στον σταθμό του μετρό (και δεν πρόκειται να πω τίποτα άλλο για την ιστορία), το στομάχι σου δένεται κόμπος, αφού κατανοείς στην ολότητά του το χάος στο οποίο παραπατάει ο ήρωάς μας, έτοιμος να δεχθεί και να αποδεχθεί τα πάντα ώστε να επιβιώσει.
Με ένα σενάριο δομημένο ιδανικά για την εξέλιξη της ιστορίας από επεισόδιο σε επεισόδιο αλλά και ως προς τη διαχείριση και την περιγραφή των χαρακτήρων του, το "Παιχνίδι του Καλαμαριού" (που είναι όντως ένα παιδικό παιχνίδι) περιγράφει και σχολιάζει καταστάσεις και συνθήκες, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικό ή προφανές, μπαίνει στα άδυτα της ψυχής των ηρώων του και παρουσιάζει εικόνες που δεν σβήνουν από τη μνήμη ποτέ. Η λεπτή ειρωνεία που διακατέχει την αφήγηση και την εικόνα λειτουργεί τόσο ως καυστικό σχόλιο της πραγματικότητας αλλά και ως κατευναστικό για τον θεατή που -κακά τα ψέματα- χρειάζεται μικρές ανάσες χαλάρωσης. Την ίδια στιγμή όμως, αυτή η "παιδικότητα" των εικόνων και των χρωμάτων που κοντράρει την αίσθηση του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ανεβάζει τον πήχυ τη αγωνίας και της αποστροφής. Υπερπαραγωγή στα μεγέθη της και στο πλήθος ανθρώπων και σκηνικών, η σειρά είναι χάρμα ιδέσθαι, με εικόνες υψηλής εικαστικής ομορφιάς που όμως εντείνουν τον εφιάλτη του εγχειρήματος. Ιδανική και η επιλογή των μουσικών θεμάτων όπως και η χρήση της πρωτότυπης μουσικής που υπογράφει ο Γιουνγκ Τζάε-Ιλ ("Παράσιτα"), που απογειώνουν τις εικόνες, ενώ αυτό που είναι σίγουρο είναι πως κανένας μας δεν θα μπορέσει να ακούσει ξανά με τον ίδιο τρόπο τον "Γαλάζιο Δούναβη".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου