Death on the Nile (2022) (IMAX)
Ελληνικός τίτλος: Έγκλημα στον Νείλο
Αστυνομική περιπέτεια μυστηρίου της 20th Century σε σκηνοθεσία Κέννεθ Μπράνα, με τον ίδιο και τους Γκαλ Γκαντότ, Τομ Μπέητμαν, Αννέτ Μπένινγκ, Ράσελ Μπραντ, Αλί Φαζάλ, Ντων Φρεντς, Άρμι Χάμμερ, Ρόουζ Λέσλι, Έμμα Μακέυ, Σόφι Οκονέντο, Τζένιφερ Σώντερς, Λετίσια Ράιτ.
Οι διακοπές του διάσημου ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ στην Αίγυπτο μετατρέπονται σε κυνήγι δολοφόνου, όταν ο νεόνυμφη κληρονόμος Λινέτ Ρίτζγουέυ-Ντόυλ βρίσκεται νεκρή από σφαίρα στον κρόταφο, κατά τη διάρκεια μιας κρουαζιέρας στον Νείλο. Μολονότι όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην αντίζηλο και κάποτε καλύτερή της φίλη, Τζάκλιν ντε Μπελφόρ, ο Πουαρώ έχει να διαγράψει από τη λίστα του έναν μεγάλο αριθμό υπόπτων που όλοι τους θα επωφελούνταν από τον θάνατό της.
Πέντε χρόνια αργότερα από το "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές" (τρία εάν δεν είχε μεσολαβήσει η πανδημία), ο Κέννεθ Μπράνα επισκέπτεται ξανά τον βέλγο ντετέκτιβ, Ηρακλή Πουαρώ, γέννημα της φαντασίας της Άγκαθα Κρίστι, αυτή τη φορά σε ακόμα μία από τις πλέον εμβληματικές του περιπέτειες που και αυτή είχε μεταφερθεί στο σινεμά το 1978 με τον Πήτερ Ουστίνωφ στον αντίστοιχο ρόλο. Ακολουθώντας παρόμοια σκηνοθετική γραμμή και αισθητική αν και χωρίς τις ερμηνευτικές ακρότητες της προηγούμενης ταινίας, ο Μπράνα εξιστορεί με έναν καλοδεχούμενα παλιομοδίτικο καίτοι αναμενόμενο τρόπο την ιστορία του, έχοντας όμως και ένα σενάριο που -μολονότι φλυαρεί διαρκώς περί έρωτος- επιθυμεί να προσδώσει περισσότερη ανθρώπινη διάσταση στον πρωταγωνιστή του. Έτσι, πριν από τους τίτλους, μαθαίνουμε για τον μεγάλο έρωτα του Πουαρώ στα χρόνια του Α' Παγκοσμίου αλλά και τον λόγο που τον οδήγησε να αφήσει το περιβόητο μουστάκι του, ενώ τα γεγονότα αυτά τον ακολουθούν και στην επίλυση του τρέχοντος μυστηρίου. Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ τον λόγο που οι δημιουργοί της ταινίας επενέβησαν τόσο ριζοσπαστικά στο back story του Πουαρώ, εκτός και εάν έκριναν πως ο τρόπος αυτός θα τον έκανε ακόμη πιο προσιτό και ανθρώπινο. Τέλος πάντων, ποιητική αδεία ο καθείς ό,τι θέλει λέει και κάνει, αρκεί να υπάρχει λόγος ουσίας. Στην περίπτωσή μας όλα αυτά τα περιφερειακά σκέτη φλυαρία τα βρήκα, στο ευρύτερο πλαίσιο του φλύαρου σεναρίου που παρέδωσε ο Μάικλ Γκρην, το οποίο απλώνει την ταινία αχρείαστα σε 2 ώρες και 10 λεπτά, με τον πρώτο -και βασικό- φόνο να λαμβάνει χώρα μία ολόκληρη ώρα αφότου έχει ξεκινήσει η ταινία.
Αν μη τι άλλο, ο Μπράνα είναι πολύ πιο συγκρατημένος ερμηνευτικά και αποφεύγει τις ακρότητες του "Οριάν Εξπρές", ενώ τον ίδιο τόνο ζητά και από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, περνώντας όμως από το ένα άκρο στο άλλο: εάν η ιλαρότητα ήταν αυτή που χαρακτήριζε το σιδηροδρομικό μυστήριο, τούτη εδώ η κρουαζιέρα στον Νείλο παραπαίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της και γίνεται πιο βαριά από όσο χρειάζεται. Επιπλέον βάρος τής ρίχνουν όλα αυτά τα εντυπωσιακά ψηφιακά σκηνικά και η επιτηδευμένα χρυσαφένια (κάτι η έρημος, κάτι ο ήλιος) φωτογραφία του Χάρη Ζαμπαρλούκου που αναδίδει μια "ψευτούρα" και ενισχύει το ιλουστρασιόν, κόντρα όμως σε όλη αυτή τη σοβαροφάνεια του σεναρίου και της σκηνοθεσίας. Άνιση ταινία, αρκούντως ψυχαγωγική βέβαια και γεμάτη ανατροπές (να είναι καλά η γιαγιά Άγκαθα) που όμως επιβεβαιώνει πως ο Κέννεθ Μπράνα δεν έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί πλήρως με τον ντετέκτιβ από το Βέλγιο. Δεδομένου πάντως ότι το "Έγκλημα στον Νείλο" είναι κατά κάτι καλύτερο από αυτό που διαπράχθηκε στο "Οριάν Εξπρές", ίσως τα καταφέρει ακόμα καλύτερα στην τρίτη ταινία καθώς φαίνεται ότι στις προθέσεις του είναι να ξαναντυθεί Πουαρώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου