Pinocchio (2022)

Ελληνικός τίτλος: Πινόκιο

Παραμύθι φαντασίας της Disney σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ζεμέκις, με τους Τομ Χανκς, Σύνθια Ερίβο, Άνγκους Ράιτ, Τζιουζέπε Μπατιστόν, Λιουκ Έβανς και τις φωνές των Μπέντζαμιν Έβανς Ένσγουωρθ, Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Κήγκαν-Μάικλ Κέυ, Λοραίν Μπράκο.

Ένας ηλικιωμένος ιταλός ξυλουργός, ο Γκεπέτο, μάστορας της τέχνης του και αγνός στην ψυχή, φτιάχνει μια μαριονέτα με μορφή μικρού αγοριού που τη βαφτίζει Πινόκιο. Την προσευχή του την ακούει μια νεράιδα που δίνει ζωή στην ξύλινη μαριονέτα, στην οποία υπόσχεται πως εάν δείξει καλοσύνη και ειλικρίνεια, τότε θα μεταμορφωθεί σε αληθινό αγόρι. Όμως, ο Πινόκιο είναι και άμυαλος και διψασμένος να γνωρίσει τον κόσμο, οπότε μπλέκει άθελά του σε έναν σωρό από περιπέτειες, βάζοντας και τον ίδιο τον πατέρα του σε κίνδυνο.

Η Disney επιστρέφει στην εμβληματική της ταινία του 1940 και την επαναδιατυπώνει με ηθοποιούς, στο ευρύτερο πλαίσιο της αναβίωσης των κλασσικών ταινιών κινουμένων σχεδίων που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Γυρισμένος απ΄ ευθείας για την πλατφόρμα Disney+ ο νέος αυτός "Πινόκιο" είναι αναμφισβήτητα ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα που μολονότι παραμένει πιστό στο σενάριο της αρχικής ταινίας, το εμπλουτίζει με σκηνές μεγαλείου και οπτικοακουστικής πανδαισίας, όπως αυτή στο λούνα παρκ στο Νησί της Απόλαυσης. Εξίσου εντυπωσιακή και αρκούντως συγκινητική (κυρίως για τους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές που έχουν μεγαλώσει με το πρωτότυπο) είναι η όψη του σύγχρονου Πινόκιο που κατορθώνει με εξαιρετικό ρεαλισμό και τεχνική ακρίβεια να ζωντανέψει στον "πραγματικό" κόσμο το σκίτσο που όλοι έχουμε λατρέψει, και μάλιστα με φωνή που παραπέμπει στις μνήμες μας.

Το ειδικό βάρος της παρουσίας του Τομ Χανκς στον ρόλο του συγκινητικού και εύθραυστου Γκεπέτο (επίσης με οπτικές αναφορές στο αρχικό σκίτσο) προσθέτει αξία και εύρος στην ταινία, με αυτόν τον υπέροχο ηθοποιό να προσδίδει έξτρα τόνο ευαισθησίας και ρεαλισμού μέσα στην παραμυθένια υπερβολή. Σε υψηλό επίπεδο άλλωστε κινούνται όλες οι ερμηνείες, τόσο οι ζωντανές όσο και αυτών που δανείζουν μόνο τη φωνή τους (λατρεία ο Τζίμινι Κρίκετ του Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ), την ίδια στιγμή που το μέγεθος και η καλλιτεχνική αξία της παραγωγής σε κάθε της στάδιο σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, καθώς προσφέρουν μια εικόνα λαμπερή και ανάγλυφη, τρισδιάστατη θαρρείς, με τα οπτικά εφφέ και τα σκηνικά να εντάσσουν τη φαντασία σε μια μαγική πραγματικότητα.

Όμως, αφού η ταινία τελειώσει, και τα φώτα στην οθόνη δεν λάμπουν πια, μένεις με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Βλέπετε, παρά την αρτιότητα του εγχειρήματος, η νέα αυτή αφήγηση της άτακτης ξύλινης μαριονέτας που ονειρευόταν να γίνει αληθινό αγόρι με ψυχή στερείται ψυχής η ίδια. Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις μοιάζει εγκλωβισμένος στις όποιες επιταγές και τις συμβάσεις του remake, χωρίς να προσθέτει ουσιαστικά τίποτα από την προσωπική του ματιά, αφοσιωμένος μεν στους υπέροχους κόσμους που παρουσιάζει μπροστά στα μάτια μας, αλλά ανίσχυρος σκηνοθετικά να εμφυσήσει ψυχή και μαγεία στην ταινία που λάμπει όσο διαρκεί αλλά ποτέ της δεν θα αποκτήσει μια δική της, ξεχωριστή κινηματογραφική οντότητα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.