Aftersun (2022)
Δραματική ταινία των BBC/Creative Scotland/BFI σε σκηνοθεσία Σαρλότ Γουέλς, με τους Πωλ Μέσκαλ, Φράνκι Κόριο.
Σε ένα ξεθωριασμένο θέρετρο στα παράλια της Τουρκίας, η 11χρονη Σόφι περνά τις τελευταίες ημέρες των καλοκαιρινών της διακοπών με τον νεαρό, στοργικό πατέρα της, τον Κάλουμ. Η έλευση της εφηβείας, το τέλος της αθωότητας και η αίσθηση της απώλειας που πλανάται σαν σκιά επάνω από τις ανέμελες μέρες τους, καταγράφουν εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι, μέσα από μνήμες, τρυφερές στιγμές και φθαρμένες βιντεοταινίες.
Τρυφερό, κατά τι αλλόκοτο και πολύ προσωπικό φιλμ, το "Aftersun" ξεχειλίζει από αγάπη. Το τέλος του καλοκαιριού σε αυτό το κουρασμένο από τον χρόνο θέρετρο οδηγεί και στο τέλος μιας εποχής σαν χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης απώλειας. Ιδωμένο κατά κύριο λόγο μέσα από τα μάτια της μικρής Σόφι (σκέτη απόλαυση η μικρούλα Φράνκι Κόριο που την υποδύεται), το φιλμ ξετυλίγεται σαν ξεθωριασμένη ανάμνηση που κρατά μόνο τις καλές στιγμές, με την παρουσία του πατέρα της στο πλευρό της να επισημαίνει τον πόνο της απουσίας του. Δεν μαθαίνουμε ουδέποτε πολλά-πολλά για αυτούς τους δύο ανθρώπους παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα, μέσα από φευγαλέες κουβέντες και στιγμές που απλά υπαινίσσονται καταστάσεις και δεδομένα. Από τη μια, η ελλειπτική γραφή του σεναρίου ίσως να καθιστά την ταινία άνιση στα σημεία της, από την άλλη όμως μετατρέπει αυτούς τους δύο χαρακτήρες σε πανανθρώπινα σύμβολα, με τον ίδιο τρόπο που το θλιβερό ξενοδοχείο και η μελαγχολία της επικείμενης παρέλευσης του θέρους συμβολίζουν το τέλος. Σαν μια στιγμή μέσα στον χρόνο κυλά το "Aftersun" που σε καλεί να συμμετάσχεις σε αυτό το ταξίδι στις μνήμες της ενήλικης σήμερα Σόφι που "βλέπει" το παρελθόν της μέσα από τις βιντεοκασέτες της και τις θολές αναμνήσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, το θολό τοπίο ως προς τις λεπτομέρειες εξηγείται σεναριακά, όμως θα μπορούσε να πει κανείς πως λειτουργεί αποτρεπτικά για θεατές που προτιμούν να εκλογικεύουν παρά να αισθάνονται. Από την άλλη πώς μπορείς να διαβάσεις με τη λογική ένα έργο που βασίζεται και προσφέρει μόνο συναίσθημα;
Ακόμα και ο πιο σκεπτικιστής θεατής πάντως, δεν μπορεί να μην συγκινηθεί από την υποκριτική δεινότητα του υπέροχου Πωλ Μέσκαλ, ο οποίος μετά τη συγκλονιστική ερμηνεία του στο "Normal People" και το σύντομο πέρασμά του στη "Χαμένη Κόρη", σε τούτην εδώ την αμιγώς πρώτη πρωταγωνιστική του εμφάνιση στο σινεμά κατορθώνει να διεκδικεί Όσκαρ Α' Ανδρικού. Σε έναν ρόλο απαιτητικό ακριβώς λόγω της ελλειπτικής αφήγησης, το ταλαντούχο παλικάρι κάνει παπάδες, χωρίς φαινομενικά να κάνει τίποτα απολύτως. Δεν υπάρχει στο φιλμ αυτό που λέμε "μεγάλη σκηνή", πλην μιας πολύ σύντομης που τον βλέπουμε πλάτη στην άκρη του κρεβατιού, οπότε ο Κάλουμ που υποδύεται είναι απλά ένας πατέρας που περνά τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί με την κόρη του. Κάνουν μπάνιο, τρώνε, πηγαίνουν εκδρομές, κολυμπούν, κάνουν ηλιοθεραπεία και βάζουν αντιηλιακή ή aftersun κρέμα ο ένας στον άλλον. Ε, λοιπόν, αρκεί να τον δει κανείς να βάζει αντιηλιακό στην κόρη του και να τον θαυμάσει, καθώς νιώθεις να σε πνίγει η αγάπη στην κάθε του κίνηση και σε κάθε του ματιά. Παίζοντας με απόλυτη επίγνωση τον ρόλο ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια στην ξαπλώστρα, ο Μέσκαλ αποδεικνύει σε κάθε καρρέ πως είναι ηθοποιός κλάσης που -λογικά- θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.
Καταλυτικό ρόλο στο "Aftersun" κρατά η φωτογραφία του Γκρέγκορυ Οκ που ταυτίζει τα χρώματα του τοπίου με αυτά των συναισθημάτων και της ξεθωριασμένης βιντεοκασέτας, επιτρέποντας στην εικόνα να αποπνέει μια αίσθηση φθοράς, αλλά και το μοντάζ του Μπλαιρ ΜακΚλέντον που κινείται από ρυθμούς θερινής ραστώνης σε αυτούς της αγχώδους μνήμης για να αγγίξει στο φινάλε τη γαλήνη και τον πόνο του αποχαιρετισμού. Η Σαρλότ Γουέλς στη σκηνοθεσία και στο σενάριο είναι αυτή όμως που δίνει το στίγμα τόσο στις ερμηνείες όσο και στα τεχνικά μέρη του φιλμ, ξετυλίγοντας στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της το κουβάρι μιας μεγάλης αγάπης -στα όρια του φιλοσοφικού έρωτα- που έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο, ακόμα κι αν τα χρώματά της ξεθώριασαν, παρέα με τις μνήμες. Ο Πωλ Μέσκαλ που μας αφήνει περπατώντας μόνος σε έναν λευκό διάδρομο δεν ξεχνιέται με τίποτα. Κι αν το φινάλε σάς φανεί ξαφνικό, αναλογιστείτε πως και η ίδια η ζωή συμβαίνει στα ξαφνικά.
Πέραν της υποψηφιότητας για Όσκαρ Α' Ανδρικού, η ταινία είναι υποψήφια και για 4 BAFTA (Καλύτερου Καστ, Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας, Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Δημιουργού, Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου