Dear Evan Hansen (2021)

Δραματικό μιούζικαλ της Universal, σε σκηνοθεσία Στήβεν Τσμπόσκυ, με τους Μπεν Πλατ, Κέιτλυν Ντέβερ, Αμάντα Στένμπεργκ, Νικ Ντοντάνι, Κόλτον Ράιαν, Ντάνυ Πίνο, Τζούλιαν Μουρ, Έημυ Άνταμς.

Από μια παρεξήγηση, το γράμμα που ο απομονωμένος και στα όρια της κατάθλιψης έφηβος Έβαν Χάνσεν είχε γράψει προς τον εαυτό του, ως μέρος της ψυχοθεραπείας του, πέφτει στα χέρια χέρια ενός συμμαθητή του, ο οποίος αυτοκτονεί τρεις ημέρες αργότερα. Οι γονείς τού νεκρού εσφαλμένα -όσο και δικαιολογημένα- θεωρούν πως ο γιος τους ήταν αυτός που είχε γράψει την επιστολή στον Έβαν, ως αποχαιρετισμό. Και κάπως έτσι τον βάζουν στη ζωή τους, θέλοντας να μάθουν από τις συζητήσεις τους περισσότερα για το παιδί που έχασαν και να κατανοήσουν την πράξη τους. Ο Έβαν, παγιδευμένος μέσα σε όλη αυτήν την παρεξήγηση, θέλει πολύ να τους πει την αλήθεια, αλλά τόσο ο φόβος όσο και η γαλήνη που νιώθει μέσα σε αυτήν την ψεύτικη ζωή, τον καθυστερούν διαρκώς.

Κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου με Τόνυ θεατρικού μιούζικαλ των Στήβεν Λέβενσον (που υπογράφει και το σενάριο της ταινίας), Μπεντζ Πάσεκ και Τζάστιν Πωλ, το "Dear Evan Hansen" είναι ομολογουμένως ένα ενδιαφέρον και άκρως απρόσμενο αφήγημα ενηλικίωσης, ιδωμένο μέσα από τη συνθήκη της μουσικής. Συγκινητικό -στα όρια του τραγικού- και σπαρακτικά σύγχρονο μέσα στην εφηβική οδύνη του, θα έλεγε κανείς πως μόνο για μιούζικαλ δεν προσφέρεται. Κι όμως, η μουσική και οι στίχοι συμπεριλαμβάνουν όλη αυτήν την ειρωνική σκοτεινιά της ιστορίας και την αναδεικνύουν εξαιρετικά, υπερβάλλοντας το συναίσθημα και προκαλώντας στιγμές δυνατές και αξιομνημόνευτες.

Υπάρχουν όμως προβλήματα, πρωτίστως στη σκηνοθεσία που μοιάζει αμήχανη να επεξεργαστεί τη συνθήκη του θεατρικού μιούζικαλ καθώς το μεταφέρει στην οθόνη. Και κάπως έτσι, τα περισσότερα τραγούδια χάνουν την οπτική δυναμική τους, καθώς απλά φιλμάρονται εντός του τόπου δράσης, χωρίς καμία επιπλέον κινηματογραφική ματιά, σαν προκατασκευασμένα play back, αφήνοντας τον πρώτο ρόλο στη μουσική και στους στίχους, με την κάμερα απλά να παρακολουθεί. Την ίδια αμηχανία εντοπίζει κανείς και στα πρόσωπα αυτών που παρακολουθούν αυτούς που τραγουδούν, όπως για παράδειγμα η Έημυ Άνταμς που στέκει αμήχανη (σχεδόν ασκηνοθέτητη) το σόλο του Μπεν Πλατ που κάθεται απέναντί της. Η έλλειψη ουσιαστικής σκηνοθεσίας δεν βοηθά και την άνω των δύο ωρών διάρκεια της ταινίας που από κάποιο σημείο και μετά νιώθεις πως βαλτώνει αφηγηματικά και απλά οδηγείται προς το φινάλε. Παρ' όλα αυτά, το πρωτογενές υλικό του έργου είναι εντυπωσιακό, η φωνή του Μπεν Πλατ υπέροχη (όχι όμως και η επίσης αμήχανη ερμηνεία του) και τα τραγούδια βοηθούν την ιστορία να μιλήσει μέσα στην καρδιά σου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.