Θέατρο - Μονόκερως (2023)
"Μονόκερως" της θεατρικής ομάδας "Ομάδα", σκηνοθεσία: Απόστολος Καμιτσάκης, πρωταγωνιστούν: Απόστολος Καμιτσάκης, Χρήστος Καραβέβας, Δάφνη Νικητάκη.
Ένα μικρό αγόρι είναι τόσο απαρηγόρητο όταν ένα αυτοκίνητο πατάει τη γάτα του, που τα δάκρυά του ξεχειλίζουν, παρασύρουν και πνίγουν καθώς κυλούν ορμητικά τους γονείς του. Τώρα πια, το μικρό αγόρι, κυνηγημένο από τις αρχές για φόνο εξ αμελείας, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του παππού του, ο οποίος για να τον ηρεμήσει του αφηγείται ένα παραμύθι για μια μαγική χώρα, όπου ο γιος του βασιλιά έγινε φίλος με έναν ροζ μονόκερο.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια καλή ιδέα, μπόλικο κέφι, δημιουργική διάθεση και κάμποσες κόλες από χαρτί για να αποτυπωθούν όλα αυτά επάνω τους με λέξεις. Στα παραπάνω, προσθέτουμε θράσος, props από τα Jumbo, ειλικρίνεια, δεινότητα και μια ακατάπαυστη ανάγκη για έκφραση που πηγάζει από μέσα, με αποτέλεσμα πολύ σοβαρά πράγματα να μπορούν να ειπωθούν με πολύ αστείο τρόπο. Και κάπως έτσι, παρακολουθείς τον τρόπο που εξελίσσεται ο "Μονόκερως" επί σκηνής και γελάς ακατάπαυστα, χωρίς να είσαι 100% σίγουρος αν τελικά πρέπει να γελάσεις ή να παραδοθείς στην τραγωδία της αφήγησης.
Με συνέργεια θαυμαστή και με κοινό της τόπο μια παιδική αθωότητα φιλτραρισμένη μέσα από τον ενήλικο πόνο, οι τρεις συνένοχοι της παράστασης μεταμορφώνονται διαρκώς στους διαφορετικούς ήρωες αυτού του πολυπρόσωπου, αλλόκοτου σύμπαντος, εν πρώτοις με κάποιες μικρές, ενδυματολογικές πινελιές (κοστούμια: Δέσποινα Μοσχόφη) αλλά κυρίως με όλο τους το κορμί που φαίνεται να αλλάζει όψη και παράστημα, με την ίδια ευκολία που αλλάζει η φωνή τους. Έχει μια εσώτερη διαδικασία του επείγοντος όλη αυτή η θεατρική αποκοτιά (ή "αποκολιά" όπως ορίζεται από τους δημιουργούς της), καθώς οι λέξεις και οι φράσεις ξεχύνονται το ίδιο ορμητικά με τα δάκρυα του μικρού παιδιού που έχασε τη γάτα του, παρασέρνοντας στο πέρασμά τους κάθε ίχνος ορθότητας, διδακτισμού και μανιφέστων. Μάγοι, μονόκεροι, ιεροεξεταστές, βασιλιάδες, παρθένες δεσποσύνες και βασίλισσες που δεν μπορούν να κάνουν αγόρια στροβιλίζονται μαγικά στη σκηνή σαν ένα διαστροφικό παραμύθι κινουμένων σχεδίων, όχι απαραίτητα περισσότερο σκληρό από όλα αυτά που ακούγαμε και διαβάζαμε μικροί. Έρχεται όμως αυτός ο υπέροχος συνδυασμός παιδικής αθωότητας, θράσους και ανάγκης που μοιάζει να τα ξεφτιλίζει όλα στο όνομα της αγάπης, της αλήθειας και της υποκρισίας, την ίδια στιγμή που η ντελιριακή διάσταση της αφήγησης δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για σοβαροφάνειες.
Απόλυτα προσηλωμένοι στο σύμπαν που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι τρεις ηθοποιοί χαίρουν μιας εξαίρετης χημείας και ενός μετρημένου κωμικού τέμπο, ακολουθώντας τα βήματα μιας χρονισμένης λεκτικής και σωματικής κινησιολογίας. Η Δάφνη Νικητάκη μπολιάζει με μια αδιόρατη τραγική ειρωνεία τους ήρωες που υποδύεται, σαν αφηγήτρια που γνωρίζει την εξέλιξη από τα πριν, άρα και τη ματαιότητα του όλου. Υπέροχη στη χορευτική σκηνή όπου ο βασιλιάς δολοφονεί τους φρουρούς του από χαρά για τη γέννηση του διαδόχου του, μοιάζει κάθε φορά να είναι άλλος άνθρωπος και μαζί καρτούν. Ο Χρήστος Καραβέβας εντυπωσιάζει για την τραγικότητα που προσδίδει σε κάθε κωμική προέκταση της ερμηνείας του, με κορυφαία στιγμή την εμφάνισή του ως μεταφραστής του μάγου, με φωνητικές ακρότητες που θα φάνταζαν παρεΐστικα γελοίες, αν δεν είχαν από κάτω τους την ερμηνευτική επίγνωση της στιγμής. Όσο για τον Απόστολο Καμιτσάκη, δεν μπορώ παρά να του βγάλω το καπέλο που δεν φοράω για την απόλυτα ελεγχόμενη αμεσότητα στην επικοινωνία του με τους ρόλους αλλά και με τους θεατές, καθώς και για τις απανωτές μεταστροφές σε όψη, στάση και φωνή, με τα μάτια του να σπινθηρίζουν πονηριά, παιδική αθωότητα και σκανδαλιά. Συγκλονιστικός στα φωνητικά και σωματικά του ξεσπάσματα, σου ραγίζει την καρδιά με τον τρόπο που κινείται ως μονόκερως, με συσπάσεις που ξεχειλίζουν από ευγένεια και αγάπη και με βλέμμα που νιώθεις πως σε κοιτά κατάματα στην ψυχή μέσα από τη μάσκα που του κρύβει το πρόσωπο.
Επί Κολωνώ
13ο Off - Off AthensTheater Festival
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου