The killer (2023)

Περιπέτεια του Netflix σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Φίντσερ, με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Τίλντα Σουίντον, Τσαρλς Πάρνελ, Άρλις Χάουαρντ, Κέρρυ Ο'Μάλλεϋ.

Ένας πληρωμένος δολοφόνος -από τους καλύτερους στην αγορά- αστοχεί στην τελευταία του αποστολή στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στο σπίτι του στη Δομινικανή Δημοκρατία, συνειδητοποιεί πως το λάθος του δεν θα περάσει ατιμώρητο.

Ίσως από τις πιο προσωπικές ταινίες του Ντέηβιντ Φίντσερ, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, το "The killer" συνεχίζει την παράδοση του σκηνοθέτη να εστιάζει την κάμερα και την αγάπη του σε μοναχικούς ανθρώπους που όμως είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Επομένως δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη πως το γαλλικό εικονογραφημένο μυθιστόρημα "Le tueur" των Αλεξί "Ματζ" Νολάν και Λυκ Ζακαμόν αποτέλεσε ιδανική πηγή έμπνευσης για τον ταλαντούχο κινηματογραφιστή  και συνάμα ευκαιρία να γυρίσει μια ταινία γνώριμου ύφους μεν αλλά με μια οπτική καθαρά εσωτερική και δική του. Αυτό που έχει δε μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι ο Φίντσερ, χωρίς να έχει την παραμικρή ανάμιξη στο σενάριο (το υπογράφει ο Άντριου Κέβιν Γουώκερ, σεναριογράφος μεταξύ άλλων των "Seven", "Οκτώ χιλιοστά", "Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη" και επεισοδίων της σειράς "Έρωτας, θάνατος & ρομπότ"), μετατρέπει το "The killer" σε υπόθεση πολύ προσωπική και κατά συνέπεια σε ταινία σκηνοθεσίας. Οπότε, αντί να δούμε ακόμα έναν Τζων Γουίκ, παρακολουθούμε μια ταινία ήπιου (έως και αργού) τόνου, η οποία χωρίς να στερείται δράσης, κλιμακώνει την αγωνία μέσα από την εσωτερική πάλη του κεντρικού ήρωα, μέσα από τις σιωπές, τα σταθερά πλάνα, την υπνωτιστική αφήγηση του υπέροχου Μάικλ Φασμπέντερ, τη μουσική αλλά και μέσα από τους ήχους. Είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά που έχει γίνει στον ήχο της ταινίας, με το ακουστικό περιβάλλον να διαμορφώνεται διαρκώς ανάλογα με τη θέση λήψης της κάμερας ή με τις σιωπές να διακόπτονται βίαια από τον ήχο του όπλου ή από τραγούδια των The Smiths. 

O χωρίς όνομα πληρωμένος δολοφόνος του Φίντσερ δεν είναι action hero αλλά ένας αφοσιωμένος επαγγελματίας που προσπαθεί να εξαλείψει τις συνέπειες από το λάθος του, χωρίς να χάσει τη δουλειά του (και τη ζωή του, στην περίπτωσή μας). Η εναρκτήρια σεκάνς στο Παρίσι είναι απλά υπέροχη, καθώς όχι απλά σε γειώνει στο θέμα της ταινίας, μα σου συστήνει στην ολότητά του τον κεντρικό ήρωα καθώς και το ύφος όσων θα ακολουθήσουν. Χωρισμένη σε 6 διακριτά κεφάλαια με διαφορετικούς πρωταγωνιστές το κάθε ένα, η ταινία κλιμακώνεται μέσα στην ησυχία της, με το μοντάζ (Κερκ Μπάξτερ) να δίνει υπόγειο ρυθμό και υποκειμενικότητα στην αφήγηση, τη φωτογραφία (Έρικ Μέσερσμιντ) να χρωματίζει χώρους και διαθέσεις και τη μουσική (Τρεντ Ρέζνορ, Άτικους Ρος) να συγκρούεται με τη βίαιη ησυχία. Αν κάτι ενδεχομένως απογοητεύεται, είναι η προσδοκία σου για ένα εκρηκτικό φινάλε που όμως δεν έρχεται ποτέ. Πάντως, η αλήθεια είναι πως ουδέποτε η ταινία υπόσχεται κάτι τέτοιο, οπότε ως προς αυτό στέκει απολύτως τίμια έναντι του ύφους και των προθέσεών της. Στο μεταξύ όμως το ταξίδι που προηγήθηκε υπήρξε συναρπαστικό.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.