C'è ancora domani (2023) (Α/Μ)
Ελληνικός τίτλος: Πάντα υπάρχει το αύριο
Δραματική κομεντί των Vision/Wildside σε σκηνοθεσία Πάολα Κορτελέζι, με την ίδια και τους Βαλέριο Μασταντρέα, Ρομάνα Ματζόρα Βεργκάνο, Εμανουέλα Φανέλι, Τζόρτζιο Κολάντζελι, Φραντσέσκο Τσεντοράμε, Γιονβ Τζόζεφ.
Στη μεταπολεμική Ρώμη, η Ντέλια, μια παντρεμένη γυναίκα και μητέρα τριών παιδιών, ζει καθημερινά τη δική της οδύσσεια τρέχοντας από δουλειά σε δουλειά για να συμπληρώσει το εισόδημα του συζύγου της αλλά και να φροντίζει μόνη της το σπιτικό τους και τον κατάκοιτο πεθερό της. Με τους αρραβώνες της μεγάλης τους κόρης να πλησιάζουν αλλά και την κακοποιητική συμπεριφορά του άντρα της να κλιμακώνεται, η Ντέλια φτάνει στο σημείο χωρίς επιστροφή, όταν αποφασίζει πως θα κάνει αυτό που επιθυμεί, ενδεχομένως χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες.
Μα τι σπουδαία και απολαυστική ταινία ήταν αυτή! Από την ιδέα στο σενάριο και από εκεί στην εκτέλεση με την υποδειγματική σκηνοθεσία και τις εξαιρετικές ερμηνείες, τα πάντα κυλούν με απόλυτη κινηματογραφική ακρίβεια, πάθος, συνοχή και κριτική σκέψη, χωρίς να απουσιάζει το συναίσθημα που σε κατακλύζει, έτσι όπως ξεχειλίζει ορμητικά από την οθόνη και γίνεται ένα με τον παλμό των θεατών στην αίθουσα. Αν όμως υπάρχει κάτι που πραγματικά θαυμάζεις στο "Πάντα υπάρχει το αύριο" είναι αυτός ο θεμελιώδης και άρρηκτος δεσμός του με τη χώρα, τους ανθρώπους της και το σινεμά της. Η Πάολα Κορτελέζι, ταλαντούχα ηθοποιός, σεναριογράφος (δικό της ήταν και το δυστυχώς απαρατήρητο στην Ελλάδα "Δεν θα συμπεθεριάσουμε ποτέ!") και τώρα για πρώτη φορά σκηνοθέτις, βουτάει στην ψυχή του ιταλικού σινεμά για να το αναβιώσει στον 21ο αιώνα, παντρεύοντας δεξιότεχνα τον μεταπολεμικό νεορεαλισμό με τις μουσικές κομεντί του '60, παίζοντας με τα είδη, εξισορροπώντας το χιούμορ με την τραγωδία, κάνοντας εν τέλει πολιτικό -από κάθε άποψη- σινεμά, μίλια μακριά από διδακτισμούς και φανφάρες, πολύ απλά μιλώντας για θέματα σημερινά που όμως έχουν στοιχειώσει διαχρονικά την κοινωνία μας. Και επειδή, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει, εν αρχή ην ο λόγος, τα πάντα ξεκινούν από αυτό το εμπνευσμένο από κάθε άποψη σενάριο, που όχι μόνο περιγράφει με μαθηματική ακρίβεια χαρακτήρες, ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο και πολιτισμική συνείδηση, αλλά τολμά να επενδύσει τη βία με τραγούδια, ενώ επιφυλάσσει την πλέον απρόσμενη ανατροπή στο φινάλε, αποδεικνύοντας πως ό,τι περιμέναμε πως θα συμβεί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από προϊόν της δικής μας συντηρητικής αντίληψης που οριοθετεί λανθασμένα πρόσωπα και αντιδράσεις.
Η δεύτερη σπουδαία αλήθεια που προκύπτει από το "Πάντα υπάρχει το αύριο" είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει σπουδαίο σινεμά αποκομμένο από την ιστορία του. Δεν είναι μόνο ο χρόνος δράσης της ταινίας που την κάνει να θυμίζει τον παλιό, γνωστό και αγαπημένο ιταλικό κινηματογράφο, αλλά η προσωπική ματιά της Πάολα Κορτελέζι που ουσιαστικά τον τιμά, ενόσω τον ανανεώνει. Σαφέστατα σινεμά του σήμερα, αλλά την ίδια στιγμή αναπόσπαστο μέρος του λαμπρού παρελθόντος του, το φιλμ γίνεται ένα με τον τόπο, τους ανθρώπους και την Ιστορία, παίρνοντας έμπνευση από τους σπουδαίους σκηνοθέτες αλλά χωρίς να ντρέπεται ούτε για τα μελό, ούτε για τις μουσικές αισθηματικές κομεντί. Και κάπως έτσι, το ιταλικό σινεμά του σήμερα, ταξιδεύει στο αύριο μέσα από την εμπειρία του χθες, κάτι που ουδέποτε καταλάβαμε εδώ στην Ελλάδα, όταν κατά τη μεταπολίτευση προσποιηθήκαμε πως δεν υπήρξε ούτε Φίνος, ούτε Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, ούτε Ανζερβός, ούτε κανένας άλλος, και ξεκινήσαμε να γυρίζουμε ταινίες "σύγχρονες", στη συντριπτική τους πλειονότητα χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα και με ανθρώπους ξεριζωμένους από το κοινωνικό και κινηματογραφικό τους παρελθόν.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να παραλείψω την ουσιώδη παρουσία της Ρώμης σε ρόλο πρωταγωνιστικό, η οποία οριοθετεί την ίδια την ύπαρξη της ταινίας (η ασπρόμαυρη φωτογραφία εποχής είναι του Νταβίντε Λεόνε), τη συναισθηματικά υπαινικτική μουσική του Λέλε Μαρτσιτέλι και τη συναρπαστική σκηνογραφία του Μαρκ'Αντόνιο Μπραντολίνι. Το φινάλε είναι σιωπηλά μεγαλειώδες και φέρνει απρόσμενα δάκρυα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου