Dans la maison (2012)

Ελληνικός τίτλος: Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο

Δραματική ταινία του Φρανσουά Οζόν, με τους Φαμπρίς Λυκινί, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Ερνστ Ούμχάουερ, Εμμανουέλ Σενιέ, Ντενί Μενοσέ, Μπαστιάν Ουγκέττο. 

Όταν ένας φιλόλογος σε ένα πρότυπο λύκειο της Γαλλίας αποφασίζει να βοηθήσει στην έκθεση τον Κλωντ, ένα συνεσταλμένο αγόρι που κάθεται πάντα στο τελευταίο θρανίο, μπλέκει στις φανταστικές ιστορίες του και τις φαντασιώσεις του. 

Ο άνισος αλλά πολυαγαπημένος μου Φρανσουά Οζόν επιστρέφει δυναμικά με ένα μικρό αριστούργημα. Διασκευάζει για το σινεμά το θεατρικό "El chico de la ultima fila" (το αγόρι της τελευταίας σειράς) του μαδριλένου συγγραφέα Χουάν Μαγιόρκα και το κάνει δικό του, βγάζοντας στη φόρα όλα του τα απωθημένα και τις εμμονές. Η αλληλεξάρτηση μεταξύ δύο ανόμοιων μεταξύ τους ανδρών, ηδονοβλεπτικές παρορμήσεις, ο έρωτας ενός νέου για μια μεγαλύτερη γυναίκα, η υποθάλπουσα έλξη μεταξύ ανδρών, όλα μπερδεύονται σαγηνευτικά σε ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο γραπτός λόγος αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή, τιμητή και καθοδηγητής στις ζωές των ηρώων, ενώ η σχέση αναγνώστη-ηδηνοβλεψία με τον συγγραφέα-χειραγωγό δεν έχει αποδοθεί ποτέ καλύτερα. Ο Οζόν μάς βάζει στο παιχνίδι του Κλωντ και μας περνά στην πλευρά του καθηγητή του, ο οποίος ανήμπορος να ελέγξει τις δικές του ηδονοβλεπτικές και σαρκοβόρες ορέξεις του αναγνώστη/θεατή/καταναλωτή λέξεων και εικόνων, χάνει τον έλεγχο και βαδίζει σε άγνωστα σε αυτόν μονοπάτια μέσα σε έναν καινούργιο κόσμο, μακριά από την ταχτοποιημένη και "ευτυχισμένη" ζωή του. Η επιθυμία του Κλωντ, από την άλλη, να "μπαίνει" κυριολεκτικά και μεταφορικά στα σπίτια και στις ζωές των άλλων για να γεμίσει το δικό του κενό, καταπατά κάθε όριο ηθικών φραγμών, αφού στην ουσία δεν επιθυμεί να αποκτήσει κάτι αλλά να ρουφήξει στιγμές σαν ένας σύγχρονος, χωρίς ηλικία, βρυκόλακας που ζει μετουσιώνοντας τις ζωές όσων τον περιβάλλουν σε λέξεις που ενοχοποιούν στο φινάλε και τον αναγνώστη τους. 

Καταπληκτικοί οι ρυθμοί της ταινίας που κορυφώνονται με το πέρασμα της ώρας, ο μικρός Ερνστ Ούμχάουερ στο ρόλο του Κλωντ είναι απρόβλεπτος, σαγηνευτικός, εύθραυστος και επικίνδυνος, ενώ ο Φαμπρίς Λουσινί στο ρόλο του καθηγητή μεταμορφώνεται από μορφή εξουσίας σε ένα ανήμπορο, χαμένο και φοβισμένο ανθρωπάκι, χωρίς καμία ερμηνευτική υπερβολή, αβίαστα και εξαιρετικά. Ο ερωτισμός ρέει σε κάθε πλάνο, καθιστώντας κι εμάς τους ίδιους ένοχους για τις επιθυμίες μας και αυτά που θα θέλαμε να δούμε -ο καθείς από τη σκοπιά του- στην ιστορία, έτσι όπως την αφηγείται ο συγγραφέας. Εξαιρετική και η μουσική του Φιλίπ Ρομπί που ακολουθεί σαν κύματα την εξέλιξη της ιστορίας και σε παρασέρνει στη δίνη της.