Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2022

Κινηματογράφοι - Majestic Bastille (Παρίσι)

Εικόνα
  Αίθουσα 1  Αίθουσα 2 (Οι φωτογραφίες είναι από το site των Dulac Cinémas) Φωτογραφία από το site του Office du Tourisme et des Congrès de Paris Ο κινηματογράφος Majestic Bastille, φυσικά στο καρτιέ της Βαστίλης, άνοιξε τις πόρτες του το 1933, με το όνομα "Bastille-Palace". Αίθουσα 500 θέσεων με εξώστη τότε, στην οθόνη του φιλοξενούσε δημοφιλείς ταινίες της εποχής, ενώ στα χρόνια του '60 δείχνει μια προτίμηση στα γουέστερν, καθώς περνά στο κύκλωμα του Ανρί Ντουβέν, ο οποίος είχε εξειδίκευση στο είδος. Μόνο που η γειτονιά και οι εποχές αλλάζουν, οπότε από το 1970 και μετά, το σινεμά στρέφεται σε δευτεροκλασάτα peplum και φιλμ δράσης. Μάλιστα, για να μπορεί να προβάλλει περισσότερες ταινίες, τον Σεπτέμβριο του 1980 "σπάει" σε δύο αίθουσες, όμως το μέλλον που ακολούθησε ήταν δυσοίωνο. Λίγα χρόνια αργότερα, το σινεμά προβάλλει αποκλειστικά και μόνο ταινίες πορνό, μέχρι και την 1η Δεκεμβρίου 1987, όταν αναστέλλει τη λειτουργία του, φαινομενικά για πάντα. Πέρασαν οκτ

Ménilmontant (1926) (Α/Μ) βωβό)

Εικόνα
Δραματική ταινία του Ντιμίτρι Κίρσανοφ, με τους Νάντια Σιμπίρσκαγια, Γιολάντ Μπωλιέ, Γκυ Μπελμόν. Μετά την άγρια δολοφονία των γονιών τους, δυο αδερφές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την ανέμελη ζωή τους στο χωριό και να μετακομίσουν στο Παρίσι, όπου πιάνουν δουλειά σε μια βιοτεχνία πλαστικών λουλουδιών, στην εργατική συνοικία του Μενιλμοντάν. Όμως η γνωριμία της μικρότερης με έναν γοητευτικό νεαρό, όχι μόνο θα τις απομακρύνει αλλά εν τέλει εξ αιτίας του ελεεινού χαρακτήρα του θα τις οδηγήσει σε καταστροφικά μονοπάτια. Εξαιρετικό δείγμα των απαρχών του σινεμά που αναδεικνύεται ταυτόχρονα και σε ύψιστο επίτευγμα του πρώιμου ιμπρεσιονισμού στην κινηματογραφική τέχνη. Μόνο που στη συγκεκριμένη ταινία, η φόρμα δεν εξυπηρετεί απλά τη φόρμα μα τη λειτουργική εξέλιξη και το συναισθηματικό πάθος του έργου. Με λήψεις μοναδικής ταχύτητας και μοντάζ που κόβει την ανάσα ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, το "Μενιλμοντάν" αποφεύγει εξ ολοκλήρου τη χρήση μεσοτίτλων, αφήνοντας την εικόνα κα

Θέατρο - Μοτέλ (2022)

Εικόνα
"Μοτέλ" του Βασίλη Μαυρογεωργίου. σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου, πρωταγωνιστούν: Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Ελευθερία Παγκάλου, Χρήστος Σαπουντζής. Σε ένα απομονωμένο και σχεδόν έρημο μέσα στον χειμώνα μοτέλ της ελληνικής επαρχίας, ένα κορίτσι βρίσκεται δολοφονημένο στο δωμάτιό του. Προσπαθώντας να αποφύγει το σκάνδαλο που θα του κόστιζε σε πελατεία, ο ιδιοκτήτης του ζητά από την Αστυνομία να αποφύγει την αναφορά του ονόματος του πανδοχείου στον Τύπο, ενώ σε συνεργασία μαζί τους καλεί έναν εξειδικευμένο εργάτη στην αποκατάσταση τόπων όπου έχουν διαπραχθεί φονικά. Η άφιξή του στην οικογενειακή αυτή επιχείρηση ταράζει τα νερά, καθώς προκαλεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε την κόρη των ιδιοκτητών, η οποία παρ' ότι άνω των 20ετών, συμπεριφέρεται με παιδιάστικη αφέλεια και θράσος. Η δυναμική των σχέσεων των μοναχικών αυτών ανθρώπων μοιάζει να αλλάζει ριζικά. ήδη προτού καταφθάσει εκεί και η μοναδική πελάτισσα του μοτέλ. Συναρπαστικ

Ponzio Pilato (1962)

Εικόνα
Ελληνικός τίτλος: Πόντιος Πιλάτος Βιβλικό δράμα σε σκηνοθεσία Τζιαν Πάολο Καλεγκάρι και Ίρβινγκ Ράπερ, με τους Ζαν Μαραί, Τζην Κρέην, Μπάζιλ Ράθμπόουν, Λετίσια Ρομάν, Τζων Ντρου Μπάρρυμορ, Μάσιμο Σεράτο. Η εβδομάδα των Παθών και τα γεγονότα που οδήγησαν στη σταύρωση και την ανάσταση του Ιησού, παρουσιάζονται μέσα από την οπτική του Πόντιου Πιλάτου. Αφοσιωμένος στα καθήκοντα που του έχει επιβάλλει η Ρώμη, διχασμένος ανάμεσα στα προσωπικά του και στις υποχρεώσεις του και πιεσμένος από τους ιερείς, ο Πόντιος Πιλάτος προσπαθεί μάταια να εξισορροπήσει τις καταστάσεις, χωρίς όμως να καταφέρει να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ξεχασμένο peplum made in Italy (με τη σύμπραξη όμως της Γαλλίας στην παραγωγή, εξ ου και ο Ζαν Μαραί στον ομώνυμο ρόλο), το οποίο χάθηκε μέσα στον ίλιγγο των πνευματικών δικαιωμάτων, παρέπεσε και εν τέλει ουδέποτε απέκτησε τη θέση που του αξίζει ανάμεσα στις ταινίες του είδους. Η αλήθεια είναι πως τα (λίγα) χρήματα που δαπανήθηκαν για τα γυρίσματα προδίδουν την ταινία στ

David e Golia (1960)

Εικόνα
Ελληνικός τίτλος: Δαυΐδ και Γολιάθ Βιβλική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Φερντινάντο Μπάλντι και Ρίτσαρντ Πότιερ, με τους Όρσον Γουέλς, Ίβιτσα Πάγερ (ως Ίβο Πέγερ), Χίλτον Έντουαρντς, Μάσσιμο Σεράτο, Ελεονόρα Ρόσσι Ντράγκο, Τζούλια Ρουμπίνι, Φούριο Μενικόνι, Άλντο Πεντινότι (ως Κρόνος). Τα λόγια του Προφήτη Σαμουήλ για την έλευση ενός νέου βασιλιά που θα κυβερνήσει το Ισραήλ προκαλούν την ενόχληση του Βασιλιά Σαούλ αλλά και του εξαδέλφου του και στρατιωτικού διοικητή Άμπνερ, το κύρος των οποίων είχε ήδη πληγωθεί από την ήττα τους στον πόλεμο με τους Φιλισταίους. Εν τω μεταξύ, ο βοσκός Δαυΐδ επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ, όπου τον συνδέουν με την προφητεία και τον θεωρούν βασιλιά. Για να τον εξοντώσει, ο Άμπνερ πείθει τον Σαούλ να τον στείλει να συναντήσει, ως εκπρόσωπός του, τον βασιλιά των Φιλισταίων που με τη σειρά του προκαλεί τον Δαυΐδ να παλέψει με τον σπουδαιότερο των πολεμιστών του, τον Γολιάθ. Είναι η εποχή που οι Ιταλοί έχουν κατακλύσει το παγκόσμιο σινεμά, με τίτλους ναι μεν όχι απα

Corpus Christi (1997)

Εικόνα
Σειρά ντοκυμανταίρ του La Sept-Arte (του σημερινού Arte) σε σκηνοθεσία Ζερόμ Πριέρ και Ζεράρ Μορντιγιά, που παρουσιάζει το φάσμα της ιστορικής έρευνας σχετικά με τον Ιησού τον Ναζωραίο.  Υπάρχει και αυτή η τηλεόραση! Το γαλλογερμανικό δημόσιο δίκτυο τέχνης και πολιτισμού, από τα ξεκινήματά του κιόλας εκείνα τα χρόνια, έδωσε το στίγμα του, με αυτήν εδώ την εξαιρετική σειρά έρευνας που αποδεικνύει περίτρανα πώς ένα τηλεοπτικό ντοκυμανταίρ που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε ομιλούσες κεφαλές, χωρίς ίχνος δραματοποίησης, εξωτερικών γυρισμάτων ή οποιωνδήποτε άλλων καλολογικών στοιχείων, μπορεί να αποτελέσει θέαμα συναρπαστικό και μαζί πηγή προβληματισμού και σπουδαίου ενδιαφέροντος.  27 ερευνητές -ιστορικοί, φιλόσοφοι και θεολόγοι- με διαφορετική καταγωγή και διαφορετική θρησκεία, εξετάζουν τις απαρχές του Χριστιανισμού μέσα από τη μελέτη του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Όλοι τους κινηματογραφημένοι στο ίδιο κοντινό κάδρο και σε μαύρο φόντο, λήψη που δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως όλοι βρίσ

Θέατρο - Θέλω να σου κρατάω το χέρι (2022)

Εικόνα
"Θέλω να σου κρατάω το χέρι" του Τάσου Ιορδανίδη, σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα, πρωταγωνιστούν: Τάσος Ιορδανίδης, Θάλεια Ματίκα Ένα δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου ημιδιαμονής, κάπου στην πόλη. Εκείνος περιμένει εκείνη που έρχεται ταραγμένη, μιλώντας έντονα στο τηλέφωνο. Είναι η έκτη φορά που βρίσκονται σε αυτό το χυδαία κομψό δωμάτιο, για να περάσουν κάποιες ώρες ξέγνοιαστες, οι δυο τους, μακριά από τα προβλήματα της έξω ζωής τους, χωρίς να μιλούν ο ένας για τα προσωπικά του άλλου. Με έναν ταλαιπωρημένο γάμο ο καθένας στην πλάτη του, είχαν αποφασίσει από κοινού να αφήνουν την καθημερινότητά τους μακριά από αυτές τις δικές τους συναντήσεις, μόνο που σήμερα εκείνη αλλάζει τους κανόνες. Απαιτεί το δικαίωμα να κάνει ο καθένας ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό, αβίαστα, και να μιλάει για ό,τι τον απασχολεί εκείνη τη στιγμή, αλλά με μία απαραίτητη προϋπόθεση: όλα όσα ξεστομίζουν είναι υποχρεωμένοι να είναι μόνο η αλήθεια. Με κάποιες μακρινές μνήμες από την ταινία "Μια πορνογραφική σχέση

Ce que le jour doit à la nuit (2012)

Εικόνα
Δραματική ταινία της Wild Bunch σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Αρκαντύ, με τους Φου'αντ Αΐτ Αατού, Νορά Αρνεζεντέ, Ανν Παριγιώ, Βενσάν Περέζ, Μοχαμέντ Φελάγκ, Ανν Κονσινιύ, Νικολά Ζιρώ, Μαρίν Βαχτ. Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η κινηματογραφική διασκευή του μπεστ σέλλερ του Μοχαμέντ Μολσεχούλ, (υπό το ψευδώνυμο Γιασμίνα Καντρά) διαδραματίζεται στην Αλγερία, καλύπτοντας μια περίοδο σχεδόν 30 ετών, από το 1930 έως το 1960. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο 9χρονος Γιουν, τον οποίο για να γλιτώσει τις κακουχίες μεγάλωσε ο αδελφός της μητέρας του στο Οράν, δίνοντάς του μάλιστα ευρωπαϊκό όνομα (Γιόνας) και ανατροφή. Τα χρόνια περνούν και ο Γιoνάς μεγαλώνει αμέριμνα στο Ρίο Σαλάντο (το σημερινό Ελ Μαλάχ), κάνοντας παρέα με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Ανάμεσά τους, η Εμιλί είναι η κοπέλα που θέλουν όλοι και η οποία κλέβει για πάντα την καρδιά του Γιονάς. Και κάπως έτσι ξεκινά μια αισθηματική ιστορία ζωής που διασχίζει και την ιστορία της ίδιας της χώρας. Κάθε φορά που βλέπω μια ταινία σαν αυτ

Κινηματογράφοι - Cinéma Les Arcades (Κάννες)

Εικόνα
(Φωτογραφία από το site των Europa Cinemas) Ο κινηματογράφος Arcades στις Κάννες είναι ένας από τους παλαιότερους που βρίσκονται ακόμα σε λειτουργία στη διάσημη πόλη της Κυανής Ακτής, όπου λαμβάνει χώρα και το διακεκριμένο φεστιβάλ. Ξεκίνησε ως "Riviera Cinéma" στα τέλη του 1920 και τότε είχε μία αίθουσα με εξώστη, συνολικής χωρητικότητας 630 ατόμων. Κάποια χρόνια αργότερα, μετονομάζεται σε "Royal". Σήμερα, με το νέο του πλέον όνομα, ο κινηματογράφος "Arcades", πάντοτε στην ίδια θέση, στα όρια της παλιάς πόλης των Καννών, λειτουργεί από το 1997 με τρεις αίθουσες ως σινεμά καλλιτεχνικού προγραμματισμού, με τις ταινίες να προβάλλονται στην πρωτότυπη εκδοχή με γαλλικούς υπότιτλους. Η αίθουσα 1 με 245 θέσεις καταλαμβάνει το χώρο της παλιάς πλατείας, ενώ οι αίθουσες 2 (142 θέσεις) και 3 (83 θέσεις) αντιστοιχούν στη θέση του παλιού εξώστη. Ο κινηματογράφος φυσικά και συμμετέχει στο πρόγραμμα προβολών του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ η πρόσοψη και το γενικότερο στυλ

Le cerveau (1969)

Εικόνα
Ελληνικός τίτλος: Ο εγκέφαλος Κωμική περιπέτεια της Gaumont σε σκηνοθεσία Ζεράρ Ουρύ, με τους Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, Μπουρβίλ, Ντέηβιντ Νίβεν, Ηλάι Γουάλας, Σίλβια Μόντι. Με τα Γαλλία να έχει αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ εκείνα τα χρόνια, η Ατλαντική Συμμαχία μεταφέρει την έδρα της από το Παρίσι στις Βρυξέλλες. Μαζί με όλα τα έγγραφα και οποιοδήποτε άλλο απόρρητο υλικό, μετακομίζουν και τα κεφάλαια που έχουν δεσμευθεί για κάθε κράτος-μέλος, τα οποία θα ταξιδέψουν με ειδικό τραίνο. Καθώς γνωρίζει για τα χρήματα που θα μεταφερθούν, αλλά όχι το πώς και το πότε, ο κρατούμενος για ληστείες Αρτύρ Λεσπινάς δραπετεύει από τις φυλακές μόλις τέσσερις μέρες πριν από την αποφυλάκισή του, με σκοπό να κλέψει τα χρήματα με τον ίδιο τρόπο που ο διαβόητος αρχιεγκληματίας γνωστός μόνο ως Εγκέφαλος, είχε πραγματοποιήσει τη μεγάλη ληστεία του τραίνου το 1963. Αυτό που ο Αρτύρ και ο φιλαράκος του ο Ανατόλ αγνοούν είναι πως όχι μόνο ο Εγκέφαλος ετοιμάζεται να ληστέψει και αυτός το τραίνο, αλλά

Κινηματογράφοι - 7 Parnassiens (Παρίσι)

Εικόνα
  (Οι φωτογραφίες της αίθουσας και του φουαγέ είναι από το site του κινηματογράφου) Συγκρότημα 7 αιθουσών (όπως δηλώνεται και από το όνομά του), σε κεντρικότατο σημείο του πολύβουου Μονπαρνάς, επί της ομώνυμης λεωφόρου. Αφοσιωμένος κινηματογράφος τέχνης από τις αρχές της λειτουργίας του, ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1978 στο βάθος μιας εμπορικής στοάς -με 5 αίθουσες τότε και όνομα, φυσικά, "Les 5 Parnassiens". Όνομα και αριθμός αιθουσών συμπληρώθηκαν λίγους μήνες αργότερα, το 1979. Διαμπερής καθώς είναι η στοά, το σινεμά έχει και δεύτερη πρόσοψη στο 16 της οδού Ντελάμπρ. Ανέκαθεν, οι "7 Παρνάσσιοι" (από το όρος Παρνασσός που έχει δώσει το όνομά του στο Μονπαρνάς -Mont Parnasse), έπαιζαν τις ταινίες που φιλοξενούσαν στην πρωτότυπη εκδοχή τους, με γαλλικούς υπότιτλους, σε αντίθεση με τους περισσότερους κινηματογράφους της εκεί πιάτσας, όπου κυριαρχούσαν οι μεταγλωττισμένες εκδοχές.  Το συγκρότημα αποτελείται από δύο μεγάλες αίθουσες (την 1 με 250 θέσεις και τη 2 με 270),

Gloria Mundi (2019)

Εικόνα
Ελληνικός τίτλος: Η ελπίδα του κόσμου Δραματική ταινία των Mk2/Diaphana σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, με τους Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϋλάν, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ρομπινσόν Στεβενέν, Λολά Ναϋμάρκ, Γκρεγκουάρ Λεπρένς-Ρενγκέ. Ένα νεογέννητο κοριτσάκι φέρνει χαμόγελα χαράς στην οικογένειά του και την ελπίδα για μέρες καλύτερες που θα ακολουθήσουν. Οι γονείς του παιδιού, η Ματίλντ και ο Νικολά, πιεσμένοι από τα οικονομικά άγχη της καθημερινότητας της ζωής τους στη Μασσαλία, νιώθουν μια φευγαλέα αισιοδοξία, προτού η πραγματικότητα τους προσγειώσει απότομα και πάλι. Με τη βοήθεια των γονιών της και τη βεβαιότητα ότι ο σύντροφος της αδελφής της θα την προσλάβει ως υπεύθυνη στο νέο του κατάστημα, η ζωή στο σπιτικό της Ματίλντ κλονίζεται και από την εμφάνιση του βιολογικού πατέρα της, ο οποίος αποφυλακίζεται μετά από 20 χρόνια ποινής που είχε εκτίσει για φόνο.  Ως γνωστόν, η εργατική τάξη στο σινεμά του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν σπάνια πάει στον παράδεισο. Προσηλωμένος στην πόλη του

Κινηματογράφοι - Μκ2 Bastille (côté Faubourg St Antoine) (Παρίσι)

Εικόνα
(Φωτογραφία από το site της γαλλικής εταιρείας Kleslo που κατασκευάζει πολυθρόνες) (Φωτογραφία από τη σελίδα Facebook του κινηματογράφου) Η ιστορία του ξεκινά το 1939 ως Radio-City Bastille, αίθουσα 700 θέσεων με εξώστη που έπαιζε αποκλειστικά επίκαιρα, μέχρι και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ξεκινά να προβάλει ταινίες μυθοπλασίας. Είναι το 1961 που αλλάζει όνομα και αποκαλείται πλέον Le Bastille, προσανατολιζόμενο σε ταινίες δράσης και γουέστερν. Δέκα χρόνια αργότερα, μαζί με την ευρύτερη υποβάθμιση της περιοχής, το γυρίζει στο πορνό, και όπως λέγεται με πολύ μεγάλη επιτυχία. Οι τσόντες βασίλεψαν στο Le Bastille μέχρι το 1984, όταν πλέον η ευρύτερη περιοχή της Βαστίλης αλλάζει πρόσωπο. Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός κατεδαφίζεται για να δώσει τη θέση του στη νέα Όπερα και η γειτονιά αναβαθμίζεται. Ο κινηματογράφος ανακατασκευάζεται ριζικά και αποκτά 3 αίθουσες που πλέον προβάλουν τίτλους Α' Προβολής μεταγλωττισμένες στα Γαλλικά, ενώ λίγα χρόνια αργότερα (1987) προσανατολ

Θέατρο - Άνθρωποι και ποντίκια (2022)

Εικόνα
"Άνθρωποι και ποντίκια", από το μυθιστόρημα του Τζων Στάινμπεκ, Μετάφραση-Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου, Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης, πρωταγωνιστούν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος,Έρρικα Μπίγιου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλόνη, Ερατώ Αγγουράκη. Ο Βασίλης και ο Λένος, απόκληροι και κυνηγημένοι από το προηγούμενο πόστο τους, μένουν προσωρινά σε κάτι χαλάσματα έως ότου πιάσουν δουλειά σε ένα εργοστάσιο, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ολομόναχοι και οι δύο, έχουν ακουμπήσει ο ένας στον άλλον, με τον εκρηκτικό Βασίλη να προστατεύει τον ιδιόμορφο Λένο σαν αδελφός. Ανίκανος να ελέγξει την παρόρμησή του να αγγίζει και να χαϊδεύει απαλά πράγματα, ο Λένος πιάνει ποντίκια που τα σκοτώνει άθελά του, ενώ στην προηγούμενη δουλειά είχε κατηγορηθεί από παρεξήγηση για απόπειρα βιασμού μιας κοπέλας. Στο νέο τους ξεκίνημα, σε αυτό το παρακμιακό εργοστάσιο που μοιάζει με αποθήκη

Κινηματογράφοι - Mk2 Bastille (côté Beaumarchais) (Παρίσι)

Εικόνα
(Φωτογραφία από τη σελίδα Facebook του κινηματογράφου) Ξεκίνησε την πρωτομαγιά του 1974 με το όνομα "14 Juillet" (14η Ιουλίου, η πτώση της Βαστίλης) στον χώρο όπου μέχρι τότε υπήρχε εστιατόριο, και ήταν το πρώτο σινεμά ιδιοκτησίας του Μαρέν Καρμίτζ (το "Μ" και το "Κ" του σημερινού ομίλου παραγωγής, διανομής και αλυσίδας αιθουσών "Μκ2"). Όνειρο του εμπνευστή του, σκηνοθέτη ήδη τριών ταινιών, ήταν να δημιουργήσει έναν χώρο που θα φιλοξενούσε ένα σινεμά εναλλακτικό που δύσκολα θα έβρισκε στέγη. Χωρίς να το ξέρει και ο ίδιος, το λιτό αυτό σινεμά έμελλε να σηματοδοτήσει την αρχή μιας αυτοκρατορίας που θα εξελισσόταν σήμερα στην τρίτη μεγαλύτερη αλυσίδα αιθουσών στο Παρίσι, αλλά και σε έναν από τους βασικότερους παίκτες στην παραγωγή και στη διανομή κινηματογραφικών ταινιών. Πλέον η Mk2 βρίσκεται και στη Νέα Καληδονία με ένα υπερσύγχρονο μούλτιπλεξ 14 αιθουσών στην Νουμέα, συνολικής χωρητικότητας 1621 θέσεων.  Αρχικά,  το "14 Juillet" ξεκίνησ

Relève: Histoire d'une création (2015)

Εικόνα
Ελληνικός τίτλος: Η ιστορία μιας πρεμιέρας Ντοκυμανταίρ σε σκηνοθεσία Τιερρύ Ντεμαιζιέρ και Αλμπάν Τερλαί που μας μεταφέρει στα παρασκήνια της Όπερας των Παρισίων, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας μιας νέας παράστασης μπαλέτου, υπό την εποπτεία του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της, του Μπενζαμέν Μιλπιέ. Χορευτής και χορογράφος, ο Μπενζαμέν Μιλπιέ τον Νοέμβριο του 2014 χρίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής της Όπερας των Παρισίων, η Διοίκηση της οποίας έκρινε πως η νιότη του, η σύγχρονη ματιά του, η καλλιέργεια και η φήμη του θα έφερναν μια ολοκληρωτική ανανέωση στον παγκοσμίου αναγνώρισης καλλιτεχνικό φορέα. Γνωστός ήδη για τις χορογραφίες του στην ταινία " Μαύρος Κύκνος" όπου και γνώρισε τη σύζυγό του Νάταλι Πόρτμαν, ο Μιλπιέ θεωρείται πως αναθεωρεί τους χορευτικούς κώδικες, μέσα από πρωτοποριακές καλλιτεχνικές επιλογές, τις επαναστατικές μεθόδους με τις οποίες εργάζεται, αλλά και από τον τρόπο που χρησιμποιεί για να προσεγγίσει τους χορευτές του.  Η σφιχτοδεμένη ταινία που υπο