Girls (6 Σαιζόν, 2012-2017)
Κωμική σειρά του ΗΒΟ, δημιουργία της Λένα Ντάναμ, σε παραγωγή του Τζαντ Άπατόου που αφηγείται τη ζωή τεσσάρων φιλενάδων στη Νέα Υόρκη.
Αν σας θυμίζει Sex and the City, καλά κάνει, αλλά δεν είναι. Τουλάχιστον, όχι εν πρώτοις. Οι ηρωίδες του είναι πιτσιρίκες που ουσιαστικά μόλις έχουν αποφοιτήσει από το Κολλέγιο και προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν τόσο οι ίδιες όσο και τα όνειρά τους. Είναι προσγειωμένο, είναι ειλικρινές και αστείο, έχει ωραίες φάτσες και χαριτωμένες ιστορίες που χωρίς να ξεφεύγουν από την πεπατημένη τουλάχιστον έχουν την τύχη να ερμηνεύονται φυσικά και απέριττα από συμπαθείς, όχι κλασικής ομορφιάς ηθοποιούς. Αφήστε που όλοι θα βρουν ένα κομμάτι τους σε κάποιον από τους ήρωες της σειράς. Με κάθε νέο κύκλο, η σειρά δείχνει να ωριμάζει (όχι όμως και οι πρωταγωνιστές της). Οι εκκεντρικότητες που έβγαζαν γέλιο στην αρχή, σταδιακά υποχωρούν για να δώσουν χώρο σε πιο ουσιαστικές ιστορίες που αρχίζουν να γίνονται και δραματικές. Ναι, οι ήρωες είναι λίγο αλλοπρόσαλλοι και όχι τόσο καθημερινοί, αλλά μέσα από την υπερβολή τους, βγάζουν μια απίστευτη ειλικρίνεια.
Με τα δέκα επεισόδια του 6ου κύκλου, η σειρά ολοκληρώθηκε και αποπειράθηκε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όχι απαραίτητα με τον αναμενόμενο τρόπο. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν ήταν ακριβώς αναμενόμενο σε αυτή τη φρέσκια σειρά που αποπειράθηκε να ευφυολογήσει και να σχολιάσει τη ζωή στη Νέα Υόρκη, πέρα από τα πρότυπα και τα κλισέ αντίστοιχων άλλων. Η Λένα Ντάναμ υπήρξε πραγματικά η αποκάλυψη, ερμηνευτικά και συγγραφικά, αφού τόσο η ιδέα ήταν δική της όσο και τα σενάρια αρκετών επεισοδίων. Υστερική, φοβική, αλλοπρόσαλλη, νευρική, καμουφλαρισμένη πίσω από το προπέτασμα της ψαγμένης συγγραφέως, ο χαρακτήρας της Χάννα Χόρβαθ αποτελεί μια αντισυμβατική γυναικεία φιγούρα και έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που σε συνδυασμό με την προσεγμένη στις λεπτομέρειες αλλά και αυτοσχεδιαστική ταυτόχρονα ερμηνεία τής Ντάναμ αποκτά σάρκα και οστά. Το ίδιο προσεγμένες υπήρξαν οι ερμηνείες όλων των ηρώων, κυρίως δε του Άνταμ Ντράιβερ που έκανε εδώ την πρώτη του πρωταγωνιστική εμφάνιση, στον ρόλο του επίσης αλλοπρόσαλλου και αναποφάσιστου Άνταμ, άλτερ έγκο και μεγάλου έρωτα της Χάννα.
Στον τελευταίο κύκλο υπήρξαν εξαιρετικές στιγμές, όπως για παράδειγμα τα επεισόδια 8 και 9, δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και για το φινάλε, αφού δεν είχε την ένταση και τη δυναμική που επιχε χτίσει η έως τότε αφήγηση. Ναι μεν ολοκληρώνει το ταξίδι της Χάννα αλλά όχι με τον τρόπο που θα της άξιζε, ή τουλάχιστον όχι όπως θα έπρεπε μετά τα επεισόδια που είχαν προηγηθεί και τα οποία είχαν σαφέστατα μεγαλύτερη δυναμική και έμοιαζαν περισσότερο με γκραν φινάλε. Δεν είναι όμως ο εντυπωσιασμός που σου μένει τελικά από αυτή τη σειρά, αλλά πολύ περισσότερο η ψυχή της, η αλήθεια της κι όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που μιλούσαν κατ' ευθείαν στην καρδιά και σε έκαναν να αναλογιστείς δικές σου αντίστοιχες επιλογές και αποφάσεις. Ο φόβος της αποτυχίας και της μοναξιάς μέσα σε μια αχανή μεγαλούπολη, οι παλιές φιλίες, οι μεγάλοι έρωτες, οι δυνατές ξεπέτες, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι απαιτήσεις των άλλων από εμάς, γίνονται μια διαδρομή ενηλικίωσης και ενδοσκόπησης, χωρίς στην ουσία να βγαίνει ποτέ κάποιο τελικό συμπέρασμα. Όπως και στην ίδια μας τη ζωή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου