TRUE DETECTIVE (SEASON 1 -2014)

Δραματική αστυνομική σειρά του HBO, δημιουργία του Νικ Πιτσολάτο, σε σκηνοθεσία Κάρυ Φουκουνάγκα, με τους Μάθιου ΜακΚόννωχυ, Γούντυ Χάρελσον. Δυο υπαστυνόμοι στη Λουιζιάνα, δίνουν ξανά καταθέσεις ώστε να αποφασιστεί από τις αρχές τι πραγματικά είχε συμβεί με μια περίεργη υπόθεση δολοφονίας που ερευνούσαν 17 χρόνια πριν. Ξεκίνησε με τις προδιαγραφές του τηλεοπτικού γεγονότος της χρονιάς. Δύο σταρ μεγάλου διαμετρήματος σε μια σειρά showcase με την υπογραφή του ΗΒΟ έδιναν όλα τα εχέγγυα για αριστούργημα. Και τα πρώτα επεισόδια, πραγματικά τιμούσαν τις υποσχέσεις. Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετική φωτογραφία, ενδιαφέρουσα ιστορία και ένας υποβόσκων κίνδυνος που μετατρεπόταν σε αόρατη απειλή. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά, καθώς το ρίσκο να μην ανταπεξέλθεις στις υψηλές προσδοκίες που εσύ ο ίδιος χτίζεις με κάθε επεισόδιο που κυλά είναι εξίσου τεράστιο. Και πολύ φοβάμαι, πως οι δημιουργοί της σειράς δεν το απέφυγαν. Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο σε μια εποχή πολιτιστικής υστέρησης, να κρέμεσαι με απελπισία από οτιδήποτε υπόσχεται να είναι διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο, όμως η ευκολία να αναγνωρίζεις παντού αριστουργήματα δεν σημαίνει πως έχεις να κάνεις και στην πραγματικότητα με αριστουργήματα. Ναι, αναμφισβήτητα το True detective είναι μία εξαιρετική τηλεοπτική παραγωγή, είναι όμως αριστούργημα επειδή το λέει η ίδια ότι είναι; Όχι. Είναι στημένη σαν αριστούργημα, επιλέγει όλες τις προφάσεις του αριστουργήματος, αλλά δεν τις τιμά. Αν τις τιμούσε, δεν θα έχτιζε σε αυτό που δεν θα μπορούσε να στηρίξει, θα είχε αποφύγει σεναριακούς εντυπωσιασμούς που δεν οδηγούσαν πουθενά και θα είχε μπαλώσει εύκολα τις τρύπες στην ιστορία. Ναι, οκ, δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό θρίλερ, αλλά εφόσον διαλέγει να παίξει στο γήπεδο του συγκεκριμένου είδους, θα έπρεπε να τιμήσει περισσότερο τους κανόνες του παιχνιδιού. (8/10)