Quantum of solace (2008)

Περιπέτεια των MGM/Columbia, σε σκηνοθεσία Μαρκ Φόρστερ, με τους Ντάνιελ Κραιγκ, Όλγκα Κουρυλένκο, Ματιέ Αμαλρίκ, Τζέμμα Άρτερτον, Τζιανκάρλο Τζαννίνι, Τζέφρυ Ράιτ, Τζούντι Ντεντς. 

Αυτήν τη φορά, ο Μποντ αντιμετωπίζει μια μυστηριώδη οργάνωση που έχει στόχο να κλέψει την πολυτιμότερη πηγή νερού μιας ολόκληρης χώρας, ενώ παράλληλα αποζητά εκδίκηση για τον θάνατο της Αυγερινού. Εν τω μεταξύ συναντά μια αναπάντεχη σύμμαχο, την ίδια στιγμή που δεν μπορεί να εμπιστευθεί κανέναν ακόμα και μέσα στην ίδια τη ΜΙ6.

Είχα πάντοτε την αίσθηση πως η δεύτερη εμφάνιση του Ντάνιελ Κραιγκ στην ανανεωμένη σειρά ταινιών του 007 δεν ήταν το ίδιο καλή με το Casino Royale, τουλάχιστον σε επίπεδο ιστορίας, καθώς η δράση αναλίσκει το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ. Αφού την ξαναείδα, όμως, και πλέον με ολοκληρωμένη την τετραλογία που μέχρι το Spectre, η συγκεκριμένη ταινία βγάζει νόημα τελικά και αποτελεί ουσιαστικό κεφάλαιο στη γενική αφήγηση. Εντάξει, θα επιμείνω πως κατ' εμέ είναι η πιο αδύναμη από τις τέσσερις, αλλά πάντα σε σχέση με τον πήχυ που έχουν θέσει οι άλλες  τρεις εκεί ψηλά. 

Έχει συνοχή η ταινία, όπως έχει και την Όλγκα Κουρυλένκο. Οι γυναίκες του Μποντ ωριμάζουν μαζί με τον ίδιο, ενώ ακόμα και τα περιστασιακά κορίτσια του (η Τζέμα Άρτερτον εν προκειμένω), θανατώνονται με εμβληματικό τρόπο, και με αναφορές στο κινηματογραφικό παρελθόν του 007 (νεκρή, ολόγυμνη στο κρεββάτι, καλυμμένη ολόκληρη με πετρέλαιο, όπως ακριβώς η Σίρλεϋ Ήτον στον "Χρυσοδάκτυλο", που ήταν καλυμμένη με χρυσό). Μαζί με τα θηλυκά, ωριμάζουν και οι κακοί, οπότε μετά τον Μαντς Μίκελσεν παίρνει σειρά ο Ματιέ Αμαλρίκ, συνεχίζοντας την άτυπη συμμορία ευρωπαίων σταρ και αρχικακών. Σε αυτήν την ταινία ειδικά, η ερμηνεία του γάλλου ηθοποιού και σκηνοθέτη είναι εξαιρετική, αφού το μονίμως γουρλωμένο βλέμμα του, η ωραιοπάθεια και το φουσκωμένο του εγώ, ταιριάζουν απόλυτα στην περίσταση. H δε απειλή της οργάνωσής του, είναι τόσο relevant, τόσο αληθινή, τόσο σημερινή που καθιστά την ιστορία (πρωτότυπη και χωρίς καμία αναφορά στον Ίαν Φλέμινγκ) στα όρια του "βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα". Τέλος, είναι εξαιρετικός ο τρόπος που αναδεικνύει την Μ (πάντα υπέροχη η Τζούντι Ντεντς) αλλά και τη σχέση της με τον Μποντ. Πού να ξέραμε τι θα μας έβρισκε στο Skyfall...

To τραγούδι  "Another Way to Die" (Τζακ Γουάιτ των The White Stripes και Αλίσια Κις) σηματοδοτεί το πρώτο ντουέτο που ακούγεται σε ταινία Τζέημς Μποντ και ένα από τα πιο αδιάφορα στην ιστορία του. Ούτε σε αυτήν την ταινία υπάρχουν Κιου και Μάνυπένυ, ενώ η διάρκειά της την κατατάσσει σε μία από τις συντομότερες της σειράς. Ένα θεματάκι το έχει και ο τίτλος της, ο οποίος μολονότι ποιητικός και ευρηματικός ως προς το λογοπαίγνιό του, ούτε μεταφράζεται (ας πούμε "Μια σταλιά παρηγοριάς") ούτε προφέρεται εύκολα, με αποτέλεσμα η ταινία να παιχτεί με τον πρωτότυπο τίτλο σε πάρα πολλές χώρες και ο κόσμος να μην μπορεί να τον διαβάσει ούτε για πλάκα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Όλες τις ταινίες του Τζέημς Μποντ θα τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ.