The deep blue sea (2011)

Ελληνικός τίτλος: Το βαθύ μπλε του έρωτα

Είχα πολύ καιρό να δω μια ταινία που να καταφέρει να με συνεπάρει από την αρχή με την εικόνα της. Το "Βαθύ μπλε του έρωτα" ξεκινά, σχεδόν αποσπασματικά και με ύφος βουβής ταινίας. Δεν είναι πως δεν μιλάνε, αλλά ο τρόπος που εκφέρεται ο λόγος, οι απολύτως απαραίτητοι διάλογοι παραπέμπουν σε κάρτες της εποχής του βωβού, όταν οι λέξεις που εκφέρονταν ήταν οι απολύτως απαραίτητες, αφού τεχνικά, η κάρτα των διαλόγων δεν μπορούσε να χωρέσει περισσότερες από 5-6 γραμμές. Είναι κρίμα πως η ταινία χάνει τον ποιητικό της χαρακτήρα στη συνέχεια και στηρίζεται στη "φλυαρία" ενός θεατρικού (από όπου και προέρχεται), εκεί όμως αναλαμβάνουν οι ερμηνείες, η φωτογραφία και η μουσική (το κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα. Έργο 14 του Σάμιουελ Μπάρμπερ). 

Μέσα στο ένα 24ωρο που διαρκεί η ιστορία, μπλέκονται σκηνές από το παρελθόν των ηρώων, τόσο έντεχνα μονταρισμένες που το παρόν γίνεται παρελθόν και αντίστροφα και το θεατρικό γίνεται πάλι καλό σινεμά. Η ιστορία της γυναίκας που αποφασίζει να αυτοκτονήσει όταν συνειδητοποιεί πως ο άντρας που ερωτεύτηκε τρελά και για τον οποίο εγκατέλειψε τον αποστειρωμένο (και κατά πολύ μεγαλύτερο) σύζυγό της αδιαφορεί κατ' ουσίαν γι' αυτήν, είναι η αφορμή για μια σειρά από όμορφες εικόνες, δυνατούς διαλόγους και μια πολύ καλή στιγμή του βρετανικού σινεμά. Μια σχέση και μια ζωή ερειπωμένες, όπως το Λονδίνο του '50, μετά τους βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η παραγωγή είναι του Film 4, η σκηνοθεσία του Τέρενς Ντέηβις, ενώ πρωταγωνιστούν η Ρέητσελ Βάις, ο Σάιμον Ράσσελ Μπηλ και ο Τομ Χίντλστόουν. Μαζί τους σε δυο υπέροχες σκηνές, η Ανν Μίτσελ και η Μπάρμπαρα Τζέφφορντ. Εξαιρετική και η αναπαράσταση της εποχής.