SILENTIUM (2004)

Ένας ξεπεσμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ μπλέκει τυχαία με την αυτοκτονία ενός άντρα, όταν η χήρα του δηλώνει πεπεισμένη πως ο άντρας της δολοφονήθηκε, επειδή αναφερόταν δημοσίως στη σεξουαλική του κακοποίηση από έναν ιερέα όταν ήταν 10 ετών. Και από αυτές τις τρεις γραμμές, ξεκινά να ξεμπλέκεται ένα κουβάρι πληροφοριών, δράσης, αποκαλύψεων μα πάνω απ'όλα ενός χιούμορ μαύρου σαν τη νύχτα που εξισορροπεί τα πάντα στις ζωές των ταλαιπωρημένων ηρώων του βιβλίου του Βολφ Χάας που μετέφερε στον αυστριακό κινηματογράφο ο Βούλφγκανγκ Μούρνμπέργκερ (ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο με τον Γιόζεφ Χάντερ). Με σοφή χρήση κάποιων αποσπασμάτων από το βιβλίο σε σωστά επιλεγμένες στιγμές και διαλόγους που αποπνέουν ειρωνία, απογοήτευση και καυστικό χιούμορ, η ταινία ξεφεύγει κατά πολύ από αυτό που μονοδιάστατα θα ήταν (ένα καλό αστυνομικό θρίλερ) και αποκτά μια δική της διάσταση, χωρίς να χάνει τη δύναμη της λογοτεχνικής της προέλευσης αλλά και χωρίς να γίνεται φλύαρη ούτε στιγμή. Έχει σκληρές στιγμές που σοκάρουν κάποιες φορές, αλλά αυτό το πονηρό κλείσιμο του ματιού στο σενάριο και τη σκηνοθεσία αφαιρούν από το βάρος των σκηνών αυτών. Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γιόζεφ Χάντερ στο ρόλο του ντετέκτιβ και του Σάιμον Σβαρτς στο ρόλο του αφελούς νοσηλευτή φίλου του, ο οποίος δρα, αντιδρά και κινείται ακριβώς όπως τα αφελή sidekicks των υπερηρώων στα comic strips των 50's. Εξαιρετικές μουσικές επιλογές υπογραμμίζουν την κάθε σκηνή χωρίς ποτέ να την καβαλάνε, ένας ωμός ρεαλισμός που σοκάρει και η αποδοχή πως τίποτα δεν αλλάζει όσο κι αν χτυπιόμαστε γιατί ο κόσμος έτσι ήταν, είναι και θα είναι οδηγούν σε μια κλιμάκωση του φινάλε μαζί με ένα νοερό, φιλικό χτύπημα στην πλάτη προς τον θεατή ώστε να επιστρέψει πιο ήρεμος στο σπίτι του. (8/10)