Interstellar (2014)

Ταινία επιστημονικής φαντασίας των Warner/Paramount, σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν, με τους Μάθιου ΜακΚόννωχυ, Ανν Χάθαγουέη, Τζέσικα Τσάστέην, Μάικλ Καίην, Κέησι Άφλεκ, Τζων Λίθγκοου, Γουές Μπέντλεϋ, Ματ Ντέημον. 

Η γη πεθαίνει. Θύελλες σκόνης καλύπτουν τα πάντα, τα σπαρτά καταστρέφονται και εξαφανίζονται, η οικονομία έχει καταρρεύσει. Μοναδική, φαινομενικά, σωτηρία, η εξακολούθηση της καλλιέργειας καλαμποκιού, το οποίο όμως και αυτό ετοιμάζεται να εκλείψει. Μέσα σε αυτή την εποχή της δυστυχίας, η NASA που λειτουργεί στα κρυφά, έχει ανακαλύψει μια σκουληκότρυπα κοντά στον Κρόνο που φαινομενικά την έχουν ανοίξει κάποια ανώτερα όντα για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Τη χρησιμοποιεί για να στείλει δώδεκα επιστήμονες σε 12 διαφορετικούς κόσμους που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ανθρώπινη ζωή. Και τώρα, ήρθε ή ώρα για μια τελευταία αποστολή που θα επιλέξει, με βάση τα στοιχεία που έχουν περισυλλεγεί, τον καταλληλότερο. 

Ο Κρίστοφερ Νόλαν γυρίζει τη δική του Οδύσσεια του Διαστήματος και αυτό δεν είναι κρυφό. Μόνο και μόνο η εμφάνιση των ρομπότ που παραπέμπει στο μονόλιθο του 2001 είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πως ο οραματιστής και εκκεντρικός σκηνοθέτης κλείνει το μάτι στο έπος του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Κάπου εκεί, όμως, τελειώνουν και οι όποιες συγκρίσεις οι οποίες δεν θα οδηγούσαν πουθενά άλλωστε. Το έπος του Νόλαν μιλάει για διαφορετικά πράγματα, αλλά κυρίως θέλει να μιλήσει για αγάπη. Μια αγάπη που υπερβαίνει το χώρο, το χρόνο, τις διαστάσεις και μπορεί να εκφραστεί και μέσα από μαθηματικές συνιστώσες. Στήνοντας ένα εντυπωσιακό επίτευγμα 165 λεπτών (που είναι και η μέγιστη διάρκεια μιας μπομπίνας IMAX, καθώς αρνείται κατηγορηματικά να γυρίζει, να μοντάρει ή να διανέμει τις ταινίες του σε ψηφιακό φορμάτ), ο Νόλαν αμολάει το (εξαιρετικό) καστ των ηθοποιών του στο εξώτερο διάστημα για να σώσει τον κόσμο μας. Και κυρίως για να σώσει την ανθρωπιά μας. Κάπου εκεί γίνονται όλα μια περίεργη σούπα, καθώς ο νεορομαντισμός και η αισιοδοξία του φινάλε φαντάζουν κάπως εύκολα μετά από ό,τι έχει προηγηθεί. Όμως δεν μπορείς να αρνηθείς το μεγαλείο της δημιουργίας του, το πρωτότυπο του σεναρίου, την ανθρωπιά της ιστορίας και τα προσεκτικά μέχρι εκνευρισμού πλάνα του, από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο καρέ. Και είναι πραγματικά να απορείς που το υπερεκτιμημένο Gravity κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ, και μάλιστα σε μια σαιζόν γεμάτη από πολύ καλές ταινίες, ενώ το Interstellar, σε μια χρονιά κινηματογραφικής ένδοιας δεν βρήκε τη θέση του στις υποψηφιότητες, στις οποίες όμως έφτασε το μέτριο και τηλεοπτικό παλαιάς κοπής Selma. Κρίμα και ντροπή.