42 °C (2021)
Δραματική μίνι σειρά των Tanweer/Cosmote TV, δημιουργία της Ναταλί Δούκα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαβασιλείου, με τους Ναταλία Σουίφτ, Κώστα Νικούλι, Κατερίνα Λέχου, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Έμιλυ Κολιανδρή, Τέο Αλεξάντερ, Μιχαήλ Ταμπακάκη, Χρήστο Λούλη, Νικολάκη Ζεγκίνογλου.
Μια νεαρή κοπέλα επιστρέφει στο νησί της, 6 χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της, για να βρει την οικογένειά της ακόμη πιο διαλυμένη από το βάρος των γεγονότων και των συνθηκών. Σαν να μην έφταναν οι αντιδράσεις ορισμένων για την απρόσμενη εμφάνισή της, η μικρή της αδελφή βρίσκεται νεκρή λίγες ώρες αργότερα. Η αστυνομία ξεκινά τις έρευνες, στο σπίτι πέφτει πλέον ακόμα πιο βαριά η σκιά του κινδύνου και των ενοχών, ενόσω η Λένα προσπαθεί να βουτήξει στις χαμένες μνήμες του παρελθόντος ώστε να μπορέσει να ξετυλίξει το κουβάρι της τραγωδίας.
Αν είναι κάτι που θαυμάζεις σε τούτην εδώ την τίμια προσπάθεια για αστυνομικό, οικογενειακό δράμα μυστηρίου είναι η όψη της. Αναμφισβήτητα -και προ Maestro- οι "42 °C" είναι ό,τι πιο όμορφο έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση σε εικόνα και ήχο. Εξαιρετικής αισθητικής και με σημασία στη λεπτομέρεια τόσο στη φωτογραφία (Γιάννης Δρακουλαράκος) όσο και στον σχεδιασμό του ήχου και τις μουσικές της (Σταύρος Μαρκόνης), η σειρά γίνεται ένα με τον τίτλο της καθώς μας μεταφέρει στο αποπνικτικά καυτό (από κάθε άποψη) καλοκαίρι αυτής της τραγικής οικογένειας εν μέσω ενός πανέμορφου τοπίου, με την Κέρκυρα (η οποία δεν κατονομάζεται) να πρωταγωνιστεί στον ρόλο αυτού του τραγικού νησιού που όμως λάμπει σαν πυρακτωμένο κόσμημα μέσα στο απέραντο γαλάζιο. Το ίδιο λαμπερό και εξαιρετικά φροντισμένο στην επιλογή του είναι και το επιτελείο των ταλαντούχων ηθοποιών που αναλαμβάνουν τους ρόλους του δράματος και προσθέτουν έξτρα λάμψη στην αφήγηση, με ερμηνείες στρωμένες, καθοριστικές αλλά την ίδια στιγμή βεβαρυμμένες από το ασήκωτο σενάριο -διότι, ναι, εκεί εντοπίζεται το βασικό πρόβλημα της σειράς. Μολονότι η κεντρική ιδέα είναι συναρπαστική στη σύλληψη και στην ίντριγκα, ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεται στο χαρτί για να μεταφερθεί στη συνέχεια στην οθόνη μας, είναι αδικαιολόγητα πολύπλοκος και φορτωμένος. Οι οικογενειακές σχέσεις των πρωταγωνιστών, για παράδειγμα, δεν περιγράφονται ξεκάθαρα από την αρχή, κάτι που αποτελεί βασικό κανόνα που σου επιτρέπει να εμπλακείς άμεσα στην ιστορία, με αποτέλεσμα στα πρώτα δύο επεισόδια να νιώθω χαμένος μέχρι να βγάλω άκρη με το ποιος είναι παιδί ποιου και ποια αδελφή ποιας, ιδιαίτερα δεν αν λάβουμε υπ' όψιν τα διαζύγια, τους δεύτερους συζύγους και τα παιδιά από προηγούμενους γάμους. Με δεδομένα μάλιστα τα flash back που εξυπηρετούν ως παράλληλη αφήγηση των γεγονότων, το μπέρδεμα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Κάπως έτσι, με όλο αυτό το "βάρος" και τη σκοτεινιά των διαλόγων, συμπαρασύρονται και οι ερμηνείες που κάποιες φορές ξεφεύγουν από το ρεαλιστικό πλαίσιο για να εισέλθουν σε έναν κυκεώνα επιτήδευσης και υπερβολής στο στυλιζάρισμα. Κατά τα άλλα, και το ενδιαφέρον της είχε η σειρά, και τις ανατροπές της και την αγωνία της μέχρι το τέλος, όμως έχρηζε μιας περισσότερο ανάλαφρης και ξεκάθαρης αντιμετώπισης που θα τη βοηθούσε σε κάθε τομέα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου