Howards End (1992)
Ελληνικός τίτλος: Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ
Δραματική ταινία εποχής του Τζέημς Άιβορυ, με τους Άντονυ Χόπκινς, Έμμα Τόμσον, Βανέσσα Ρέντγκρέηβ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζέημς Γουίλμπυ.
Αρχές 20ού αιώνα, στην Αγγλία, όταν τα πάντα έμοιαζαν να αλλάζουν προς άγνωστη κατεύθυνση, η Μάργκαρετ Σλέγκελ γίνεται φίλη με τη Ρουθ Γουίλκοξ, τη φιλάσθενη σύζυγο του Χένρυ Γουίλκοξ, ενός άνδρα υψηλής κοινωνικής θέσης και με μεγάλη περιουσία. Λίγο καιρό αργότερα, όταν η Ρουθ βρίσκεται ετοιμοθάνατη στο κρεβάτι της, ανακοινώνει πως αφήνει το σπίτι της, το Χάουαρντς Εντ, στη Μάργκαρετ, προς μεγάλη ενόχληση της οικογενείας της που τελικά αποφασίζουν να μην υλοποιήσουν ποτέ την επιθυμία της. Στο μεταξύ, η αδελφή της Μάργκαρετ, η Χέλεν, κινητοποιείται από φιλανθρωπικό ενδιαφέρον για να βοηθήσει τον Λέοναρντ Μπαστ, έναν φτωχό εργάτη. Οπότε, όσο η αδελφή της συνδέεται συναισθηματικά με τον χήρο Γουίλκοξ, η Χέλεν ανακατεύεται όλο και περισσότερο στη ζωή του Λέοναρντ και της γυναίκας του, με αποτελέσματα εν τέλει αντίθετα από αυτά που επιθυμούσε.
Υποδειγματική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ε. Μ. Φόρστερ για τους έρωτες, τα πάθη και τις κοινωνικές διαφορές στην Εδουαρδιανή Αγγλία, από την παρέα της επιτυχίας, Τζέημς Άιβορυ-Ρουθ Πρόουερ Τζαμπβάλα (σενάριο)-Ισμαΐλ Μέρτσαντ (παραγωγή), που είχαν δώσει εμβληματικές κινηματογραφικές επιτυχίες, με κορυφαίες τις πρόσφατες τότε "Μωρίς" και "Δωμάτιο με θέα", ενώ θα ακολουθούσαν τα κορυφαία "Απομεινάρια μιας μέρας". Μολονότι Αμερικανός, ο Άιβορυ δείχνει να αντιλαμβάνεται περισσότερο και από τους ίδιους τους βρετανούς την κουλτούρα, τα κόμπλεξ και την αισθητική τους, οπότε και μπορεί να βουτά στα βάθη της ψυχής των ηρώων του και να την ξεδιπλώνει στην οθόνη, πάντα ατσαλάκωτη όμως, με ανέγγιχτο το βρετανικό τους φλέγμα. Με μια σκηνοθεσία εν μέρει απόμακρη και ψυχρή, όπως και η ιδιοσυγκρασία των ίδιων των Βρετανών, ο Άιβορυ εμφυσά ζωή στο κείμενο της Τζαμπβάλα που ήδη έχει μεταμορφώσει το βιβλίο του Φόρστερ σε σινεμά από τη γραφομηχανή της. Η ταινία αποτελεί ευκαιρία για μια μεγάλη συνάντηση στην οθόνη τριών μεγάλων (και αργότερα εμβληματικών) ηθοποιών, υπό το βλέμμα του διευθυντή φωτογραφίας Τόνυ Πιρς-Ρόμπερτς, που κρατά την παλέτα του στα χρώματα της ομίχλης όπως τα ξεθωριασμένα θαρρείς φορέματα των κυριών. Μια εποχή φαινομενικά λαμπρή αρχίζει κι αυτή να ξεθωριάζει σε κάτι το νέο, αλλά εξίσου επικίνδυνο, και η ταινία αποδίδει την άγνοια και τον φόβο για αυτή την αλλαγή με τρόπο έξοχο και συναρπαστικό.
Η ταινία ήταν υποψήφια για 9 Όσκαρ (κέρδισε Διασκευασμένου Σεναρίου και Α' Γυναικείου για την Έμμα Τόμσον) και 11 Bafta (κέρδισε Α' Γυναικείου και Καλύτερης Ταινίας). Υποψήφια και για Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας, και τρεις υποψηφιότητες Νταβίντ ντι Ντονατέλο. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών.
Για την τηλεοπτική μεταφορά του 2017, γράφω λίγα λόγια εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου