American sniper (2014)

Ελληνικός τίτλος: Ελεύθερος σκοπευτής

Βιογραφικό πολεμικό δράμα του Κλιντ Ήστγουντ,  παραγωγή των Warner/Village, με τους Μπράντλεϋ Κούπερ, Σιέννα Μίλλερ, Κάυλ Γκώλνερ, Τζέηκ ΜακΝτόρμαν. 

Η αληθινή ιστορία του καταδρομέα Κρις Κάυλ, που ως ελεύθερος σκοπευτής έσωσε εκατοντάδες συναδέλφους του και σκότωσε αναρίθμητους εχθρούς. 

Θρύλος για το στρατό, αμφιλεγόμενη προσωπικότητα για τους επικριτές του (ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, μεταξύ άλλων, είχε ξεκινήσει χοντρό θέμα στις ΗΠΑ για το κατά πόσο ένας ελεύθερος σκοπευτής είναι στρατιώτης ή ψυχρός δολοφόνος), ο κατά Κλιντ Ήστγουντ Κρις Κάυλ είναι ένας αδιαμφισβήτητος ήρωας Αμερικανός, πιστός στην πατρίδα, στους στρατιώτες του και στην οικογένειά του. Και ως τέτοιον καθοδηγεί και τον Μπράντλεϋ Κούπερ που κερδίζει την τρίτη του κατά σειρά υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Αντρικού Ρόλου. Δεν είναι η ερμηνεία με τις φιοριτούρες που εντυπωσιάζει, ούτε ο ρόλος με την κορυφαία "οσκαρική" στιγμή. Είναι περισσότερο μια συμπαγής παρουσία 2 ωρών και 10 λεπτών (ο Κούπερ απουσιάζει ελάχιστα από την οθόνη) που κουβαλάει επάνω της το χαρακτήρα (τόσο τον πραγματικό όσο και τον κινηματογραφικό), σε σκηνές ακινησίας (στις ταράτσες, μπρούμυτα να βλέπει τον κόσμο μέσα από το στόχαστρο), δράσης και απλής καθημερινότητας. Είναι κάποιες φευγαλέες στιγμές που αντιλαμβάνεται και ο πιο βλάκας πως ο Μπράντλεϋ Κούπερ είναι πολύ καλός ηθοποιός, αλλά περισσότερο του αξίζουν συγχαρητήρια για μια υπόγεια και εμπεριστατωμένη ερμηνεία, καθώς πραγματικά ξεχνάς ποιος είναι στην οθόνη, αφού στα μάτια σου βλέπεις τον Κρις Κάυλ. 

Κατά τα λοιπά, η ταινία αναδεικνύει τη σκηνοθετική δεινότητα του Κλιντ Ήστγουντ που έχει ακόμα τα κουράγια να γυρίζει στην ηλικία του μια τόσο απαιτητική και κουραστική ταινία, ακαδημαϊκά μεν, αλλά και με μια φρέσκια ματιά δε. Από εκεί και μετά, λείπει η οποιαδήποτε κριτική θεώρηση των γεγονότων και του χαρακτήρα (είναι ήρωας και θρύλος, τελεία και παύλα), υπερισχύει η ρεπουμπλικάνικη πολιτική ματιά (όλα καλά εφόσον αντεπιτιθέμεθα στους τρομοκράτες που μας χτύπησαν) και απουσιάζουν παντελώς οι δεύτεροι ρόλοι, πλην ουσιαστικά της γυναίκας του και ενός φίλου συμπολεμιστή. Είναι μια καλή ταινία, αλλά ενδεχομένως τίθεται προς συζήτηση αν σε μια κινηματογραφική χρονιά όπως η περσινή θα είχε βρει τη θέση της στις υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.