End fo Watch (2012)

Ελληνικός τίτλος: Περιπολία

Δραματική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Ντέηβιτ Άγερ, με τους Τζέηκ Γκύλενχαλ, Μάικλ Πένια, Άννα Κέντρικ, Νάταλι Μαρτίνεζ. 

Η σκληρή καθημερινότητα δύο αστυνομικών (που είναι και καλοί φίλοι) σε περιπολικό, στους δρόμους του Λος Άντζελες. Ο ένας εκ των δύο μάλιστα, θέλει να γυρίσει και ντοκυμανταίρ από τη δράση τους στο Σώμα, γι' αυτό και βιντεοσκοπεί τα πάντα. 

Εκεί ήταν που έπαθα τον πρώτο μου πανικό: Πίστεψα πως θα δω κοντά δυο ώρες ταινία με πλάνα μέσα από τη βιντεοκάμερα του Γκίλενχαλ, ή από την κάμερα καταγραφής του περιπολικού, ή από τις φορητές κάμερες που είχαν περασμένες στο σακάκι τους και οι δύο φίλοι. Όμως, όχι. Μετά από κανά 20λεπτο το θέμα της κινηματογράφησης σε πρώτο πρόσωπο μπαίνει στην άκρη και η ταινία αποκτά την κλασσική οπτική ενός οποιουδήποτε άλλου φιλμ. Και μαζί με τα πλάνα σε πρώτο πρόσωπο, ξεχνάμε και το όλο θέμα με την κάμερα του αστυνομικού και του ντοκυμανταίρ που θέλει να γυρίσει και αναρωτιέσαι για ποιον λόγο αναφέρθηκε εξ αρχής, αφού ούτε ως αισθητικό μέσο χρησιμοποιείται ούτε δραματουργικά έχει την παραμικρή εμπλοκή με την πλοκή του έργου. 

Και αφού μιλάμε για πλοκή, ας πούμε πως κατ' ουσίαν πλοκή δεν υπάρχει, αφού η ταινία κυλά δείχνοντας την καθημερινότητα των δύο αστυνομικών όπως θα την κατέγραφε και ένα σχετικό reality. Δεν υπάρχει βασικός κορμός στην ιστορία που να κορυφώνεται προς το τέλος και το μόνο που συμβαίνει με το πέρασμα της ώρας είναι πως ο θεατής εμπλέκεται συναισθηματικά με τους δύο πρωταγωνιστές, άρα και θα συμπάσχει μαζί τους σε οτιδήποτε συμβεί. Το ντουέτο Γκύλενχαλ -Πένια κρατάνε την ταινία στους ώμους τους και ενδεχομένως χωρίς αυτούς να έχανε ακόμη περισσότερο σε ενδιαφέρον, αλλά επ' ουδενί δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς πως παρακολούθησε την ταινία με κομμένη την ανάσα. Περισσότερο την παρακολουθείς περιμένοντας να συμβεί κάτι, αλλά φευ! Απομένει μόνο το δραματικό φινάλε το οποίο αποζημιώνει συναισθηματικά τον θεατή, αλλά δεν είναι αρκετό για να κάνει την Περιπολία μια ταινία που ξεχωρίζει.