Una sull'altra (1969)

Ελληνικός τίτλος: Η μία πάνω στην άλλη

Ερωτικό θρίλερ σε σκηνοθεσία Λούτσιο Φούλτσι, με τους Ζαν Σορέλ, Μαρίζα Μελ, Έλσα Μαρτινέλι, Αλμπέρτο ντε Μεντόζα.

Ο Ζωρζ Ντυμυριέ είναι ένας αδίστακτος γιατρός στο Σαν Φρανσίσκο, που μαζί με τον αδελφό του έχουν μια μεγάλη και ιδιαίτερα επιτυχημένη κλινική. Παντρεμένος με μια φιλάσθενη γυναίκα που αρνείται να του δώσει διαζύγιο, μα ερωτευμένος με μια βοηθό φωτογράφου εδώ και χρόνια, ο Ζωρζ βλέπει ξαφνικά τη ζωή του να ταχτοποιείται όταν η γυναίκα του πεθαίνει ξαφνικά υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Τώρα, με τα λεφτά της ασφάλειας στο χέρι του και ελεύθερος να ζήσει με τη γυναίκα που αγαπά, είναι έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα, έως ότου πέφτει επάνω σε μία στρίπερ η οποία είναι ολόιδια με τη νεκρή γυναίκα του.

Προτού αφοσιωθεί στις ταινίες τρόμου, ο Λούτσιο Φούλτσι υπήρξε ένας πολυπράγμων σκηνοθέτης που κινείτο με μεγάλη άνεση από την κωμωδία στην περιπέτεια κατά τη διάρκεια της χρυσής εμπορικά εποχής του ιταλικού σινεμά, που ντουμπλαρισμένο ταξίδευε σε όλον τον κόσμο. Εκεί όμως, κατά τα τέλη των '60s, ήρθε αυτή η επέλαση του αισθησιακού κινηματογράφου ο οποίος έβρισκε εφαρμογή σε κάθε είδος, τόσο στις κωμωδίες όσο και στα αστυνομικά θρίλερ. Η συνταγή ήταν απλή άλλωστε, αφού οποιοδήποτε κι αν ήταν το σενάριο ή το ύφος της κάθε ταινίας, έπρεπε απλά να εμπλουτιστεί με όμορφες γυναίκες έτοιμες να φορέσουν όσα λιγότερα (έως καθόλου) μπορούσαν και φυσικά με ερωτικές σκηνές. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της ταινίας "Η μία πάνω στην άλλη" η οποία είναι ένα άκρως ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ με συζύγους ύποπτους για δολοφονία, ερωμένες και σωσίες των νεκρών, το οποίο οδηγείται σταδιακά σε μια αναπάντεχη ανατροπή. 

Από εκεί και μετά βέβαια, το γυμνό είναι πανταχού παρόν, οι ερωτικές σκηνές (μολονότι μέρος της πλοκής) έχουν μια αξιοπρεπή διάρκεια ώστε να σκανδαλίσουν το φιλοθέαμον κοινό, ενώ στο σύνολό του το φιλμ διακατέχεται από έναν ευρύτερο περιβάλλοντα ερωτισμό. Όμως, η ιστορία αυτή καθ' εαυτή δεν λειτουργεί απλά ως πρόσχημα για να γδυθούν επί της οθόνης οι πρωταγωνίστριες της ταινίας, ίσα-ίσα που και μυστήριο αποπνέει και αποκαλύψεις κρύβει και αγωνία προσφέρει απλόχερα. Όπου υποφέρει η ταινία έχει να κάνει με το ίδιο το ύφος της εποχής της που επέβαλλε μια συγκεκριμένη αισθητική (πέραν του ερωτισμού) και φυσικά από τις ερμηνείες που ταλαιπωρούνται από την ξύλινη μεταγλώττιση του πολυεθνικού καστ. Έξυπνα τοποθετημένη πάντως επί αμερικανικού εδάφους εν είδει διεθνών περγαμηνών, με φροντίδα στη φωτογραφία (υπό τις συνθήκες του είδους και της χρονικής περιόδου) και όμορφα πρόσωπα, εξακολουθεί να παρακολουθείται με ενδιαφέρον χάρη στο (αφελώς) έξυπνο σενάριο και προ πάντως χάρη στο εύρημα που ακολουθείται για την εξιστόρηση του φινάλε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.