.dog (2021)

Δραματική ταινία της Urban σε σκηνοθεσία Γιάννας Αμερικάνου, με τους Ανδρέα Κωνσταντίνου, Δημήτρη Κίτσο, Νίκο Ζεγκίνογλου.

Δεκαεπτά χρονών ο Δημήτρης, μεγαλώνει σε ξενώνα, αφού μάνα δεν υπάρχει και ο πατέρας του είναι στη φυλακή. Μαθητευόμενος σε συνεργείο αυτοκινήτων τους τελευταίους έξι μήνες, έχει κερδίσει τη συμπάθεια του ιδιοκτήτη και της γυναίκας του, οι οποίοι χωρίς δικά τους παιδιά τον βλέπουν σαν γιο τους. Ο Δημήτρης όμως ανυπομονεί να βρεθεί με τον πατέρα του, κι ας έχει βγει εκείνος νωρίτερα από τη φυλακή χωρίς να τον έχει ειδοποιήσει. Κατόπιν μιας προσωρινής συμφωνίας με την Πρόνοια, πατέρας και γιος μοιράζονται το ίδιο σπίτι, κάτω από τη στενή παρακολούθηση των κοινωνιολόγων, με τον μικρό να προσκολλάται με μανία στον πατέρα που σχεδόν δεν γνώρισε ποτέ και την ίδια στιγμή να αφήνεται να παρασυρθεί στον βίαιο και εγκληματικό κόσμο του.

Ελληνοκυπριακή συμπαραγωγή, γυρισμένη με φροντίδα και με το πλεονέκτημα ενός εξαιρετικού πρωταγωνιστικού διδύμου, το .dog αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Γιάννας Αμερικάνου, η οποία υπογράφει και το σενάριο μαζί με τον Πήτερ Σπέγερ. Σημερινό φιλμ, διαχρονικό ταυτόχρονα στον τρόπο που διαχειρίζεται τη σχέση πατέρα-γιου, διακατέχεται από την ειλικρινή ορμή του παρόντα χρόνου, τόσο σε ύφος όσο και σε ερμηνείες, την ίδια στιγμή που αποφεύγει κάθε παθογένεια μοντερνιάς. Η σκηνοθεσία είναι μεστή και όσο μίνιμαλ χρειάζεται, υπηρετεί την ιστορία και τους χαρακτήρες ενώ αποσπά ρεαλιστικές αλλά λεπτομερείς στην κινηματογράφησή τους ερμηνείες, τόσο από τον μοναδικό για μια ακόμα φορά Ανδρέα Κωνσταντίνου, όσο και από τον "γιο" του, τον Δημήτρη Κίτσο, ο οποίος πέραν της υποκριτικής ωριμότητας έχει φάτσα και έκφραση αμιγώς κινηματογραφικές, γνωρίζοντας πώς να "συμμαζέψει" την όποια ερμηνευτική υπερβολή μπροστά στην κάμερα, επενδύοντας τον ρόλο με την απαραίτητη εφηβική αληθοφάνεια. Για τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, ας πούμε απλά πως είναι απόλυτα εντός ρόλου ακόμα κι όταν απλώνει το χέρι του έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, σε μακρινό κάδρο, την ώρα που οδηγεί.

Σκληρό φιλμ, ανεπιτήδευτα προκλητικό, βίαιο εξωτερικά και εσωτερικά, το .dog σού σφίγγει το στομάχι, καθώς αφηγείται τον σταδιακό κατήφορο αυτού του νέου παιδιού στην κόλαση που του έχτισε από χρόνια η οικογένειά του, την ίδια στιγμή που δεν φοβάται να αφεθεί σε μικρές στιγμές γεμάτες τρυφερότητα που φωτίζουν κάπως το σκοτάδι. Το σενάριο ίσως να είναι περισσότερο ελλειπτικό από όσο χρειάζεται ως προς τις πληροφορίες που μας παρέχει για τη ζωή των ηρώων του, αλλά και σε σχέση με την υπόσχεση φυγής του φινάλε, η οποία φαντάζει εφηβικά μετέωρη, καθώς αφήνεται περισσότερο  στην ανακούφιση της στιγμής χωρίς να οδηγεί απαραίτητα στη λύτρωση. Πάντως, παρά τις όποιες αδυναμίες, έχουμε να κάνουμε με ταινία ολοκληρωμένη σε ματιά και ύφος και μάλιστα με αντίληψη εργοκεντρική, από αυτές που σπάνια παρακολουθούμε από ελληνικά χέρια. Και εδώ είναι που απορείς με τις παθογένειες της ελληνόφωνης κινηματογραφίας, καθώς το .dog δεν κατόρθωσε να βρει τον δρόμο του στις αίθουσες, σε αντίθεση με άλλες της δήθεν ποιότητας και διανόησης, που εν τέλει δεν ενδιέφεραν κανέναν. 

Η ταινία απέσπασε 3 υποψηφιότητες στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, όπου κέρδισε αυτό της καλύτερης Ταινίας Ελληνικής Μειοψηφικής Συμπαραγωγής (εξ ημισίας με το "Φτερά και πούπουλα" του Ομάρ Ελ Ζοχαϊρί).

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.