Saint Omer (2022)
Ελληνικός τίτλος: Σεντ Ομέρ
Δραματική ταινία της Wild Bunch σε σκηνοθεσία Αλίς Ντιόπ, με τους Καγιζέ Καγκαμέ, Γκουσλαζί Μαλαντά, Βαλερί Ντρεβίλ, Ωρελιά Πετί, Ρομπέρ Κανταρέλα.
Η Ραμά, καθηγήτρια λογοτεχνίας και συγγραφέας, ταξιδεύει από το Παρίσι στο Σεντ Ομέρ, για να παρακολουθήσει τη δίκη της Λωράνς Κολύ, μιας νεαρής γυναίκας που κατηγορείται για τη δολοφονία της 15 μηνών κόρης της, την οποία άφησε να πνιγεί στην παραλία του Μπερκ την ώρα της πλημμυρίδας.
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Φαμπιέν Καμπού, τη δίκη της οποίας είχε παρακολουθήσει το 2013 η Αλίς Ντιόπ, το "Σεντ Ομέρ" είναι ένα σκηνοθετικά άρτιο συναισθηματικό σοκ, με ερμηνείες καθηλωτικές και μια μίνιμαλ αισθητική που συναρπάζει. Σκηνοθέτις ντοκυμανταίρ έως τώρα η Ντιόπ, σε τούτην εδώ την πρώτη της απόπειρα στη μυθοπλασία, εκμεταλλεύεται την εμπειρία και την αντίληψή της από τις ταινίες τεκμηρίωσης για να αποδώσει με έναν τρόπο καθηλωτικό τις υπέροχες σεκάνς εντός του δικαστηρίου, αλλά και τις προσωπικές στιγμές της κεντρικής ηρωίδας της. Οι λήψεις, η καθοδήγηση των ηθοποιών και ο τρόπος που διαχειρίζεται τα πλάνα στη δικαστική αίθουσα αποτελούν σινεμά σπουδαίο, πραγματικά, με την κάμερα άλλες φορές να παρακολουθεί τους ομιλητές και άλλες -εκεί εντοπίζεις και τις επιρροές από το ντοκυμανταίρ να μελετούν με προσοχή τις αντιδράσεις των ακροατών.
Σεναριακά, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αναφορές στη μητρότητα και στην άρρηκτη σχέση της με τη γυναικεία φύση, την ίδια στιγμή που η κατηγορουμένη αντιπαραβάλλεται με τη Μήδεια ως αρχέγονη φιγούρα μητροκτόνου. Από την άλλη, η Ραμά, έγκυος 4 μηνών και η ίδια, βλέπει μέσα από την αφήγηση της Λωράνς στοιχεία της δικής της ζωής και της δικής της σχέσης με τη μητέρα της, γεγονός που αρχίζει να θολώνει την αρχική της ξεκάθαρη στάση. Εάν λοιπόν το "Σεντ Ομέρ" είχε αποφασίσει να είναι ένα αμιγώς δικαστικό δράμα, τότε θα μιλούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη για αριστούργημα. Όμως, αφήνει μέτωπα ανοιχτά και εν τέλει ξεστρατίζει από τη δίκη και τα γεγονότα αυτά καθ' εαυτά για να μιλήσει για εξιλέωση και επιστροφή στην οικογενειακή εστία, όχι αδικαιολόγητα μεν αλλά ταυτόχρονα ελαφρώς αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τον κεντρικό καμβά της ιστορίας. Ξεκάθαρα η Αλίς Ντιόπ θέλει να μιλήσει για την αδικία, για την ανίσχυρη πολλές φορές θέση των γυναικών (πολλώ δε μάλλον όσων έχουν έρθει ως μετανάστριες) εντός ενός ανδροκρατούμενου συστήματος, αυτό όμως δεν δικαιολογεί τη σχεδόν καρικατουρίστικη απεικόνιση των ανδρικών χαρακτήρων, με αποχρώσεις ενοχής ή εχθρότητας. Επειδή, όπως, πίσω από όλα αυτά κρύβεται ταλέντο και κινηματογραφική ψυχή, η ταινία σε κερδίζει και στο τέλος αφήνει μέσα σου κομμάτια της, ενώ διεκδικεί και τα δικά σου αποθέματα συναισθήματος σε μια τίμια συναλλαγή ιδεών και βιωμάτων. Έτσι όπως οι μητέρες δίνουν και παίρνουν κύτταρα από τα παιδιά τους σε μια συμβίωση αέναη μέσα στον χρόνο.
4 υποψηφιότητες στα Σεζάρ (κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας), Μέγα Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, Βραβείο Λουίτζι Ντε Λαουρέντιις Καλύτερης Πρώτης Ταινίας και Βραβείο Edipo Re στη Βενετία, Υποψηφιότητα Σκηνοθεσίας στα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου