Renfield (2023)
Ελληνικός τίτλος: Ρένφιλντ
Περιπέτεια τρόμου της Universal σε σκηνοθεσία Κρις ΜακΚέυ, με τους Νίκολας Χουλτ, Νίκολας Κέητζ, Ακουαφίνα, Μπεν Σβαρτζ, Σοχρέ Αγκντασλού.
Παγιδευμένος σε μια τοξική σχέση εξάρτησης με τον εργοδότη του, τον Κόμη Δράκουλα, ο Ρένφιλντ που έχει υπάρξει αφοσιωμένος υπηρέτης για αιώνες, αποφασίζει πως δεν αντέχει άλλο. Θέλοντας να παραιτηθεί αλλά μην έχοντας το κουράγιο να το ξεστομίσει στον αφέντη του, εκμεταλλεύεται την περίοδο ανάρρωσης του Δράκουλα και συμμετέχει σε μια ανώνυμη ομάδα ανθρώπων που υποφέρουν από τις τοξικές σχέσεις κάθε είδους. Παράλληλα, φροντίζει για το "φαγητό" του αφέντη του, ο οποίος δεν μπορεί ακόμα να βγει και να κυνηγήσει ο ίδιος και κάπως έτσι γνωρίζεται με μια νεαρή αστυνομικό με την οποία ερωτεύεται. Η χαρά του βέβαια κρατάει για λίγο, αφού ο Δράκουλας που στο μεταξύ έχει ανακτήσει τις δυνάμεις του, όχι μόνο ανακαλύπτει τι συμβαίνει πίσω από το φέρετρό του αλλά και συνάπτει την πιο απρόσμενη συμμαχία με μια συμμορία μαφιόζων.
Ευχάριστη, αναπάντεχη και ψυχαγωγική φρεσκαδούρα με ιστορικές (κινηματογραφικές) αναφορές και παρελθόν, ο "Ρένφιλντ" υπήρξε από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Με μια ιστορία σύγχρονη αλλά βυθισμένη στη ρίζα του κακού, η ταινία συνδέει με έναν χαριτωμένο τρόπο το παρελθόν με το παρόν (και το μέλλον, άραγε;) του κινηματογραφικού Δράκουλα και της ίδιας της Universal. Είναι ευρηματικό αλλά τρόπον τινά και συγκινητικό το flash back της πρώτης συνάντησης του Ρένφιλντ με τον Δράκουλα που είναι γυρισμένο ως πιστή αντιγραφή της ταινίας του 1931. Εξαίρετη επιλογή ο Νίκολας Κέητζ στον ρόλο του Καπετάν Βρυκόλακα (για να αποτίσω κι εγώ φόρο τιμής στον τίτλο με τον οποίο είχε παιχτεί η πρώτη ταινία στην Ελλάδα των χρόνων του '30), καθώς επιστρατεύει τρέλα και μεγαλείο για να αποδώσει έναν Κόμη αδίστακτο και κυριολεκτικά απάνθρωπο. Η Ακουαφίνα ενδεχομένως εδώ να μας προσφέρει την πλέον συγκροτημένη (και συγκρατημένη) ερμηνεία της, ενώ αδιαμφισβήτητος σταρ είναι φυσικά ο Ρένφιλντ του πανέμορφου και ωριμότερου πλέον στην οθόνη Νίκολας Χουλτ, ο οποίος για λόγους πέραν της κατανόησής μου δεν έχει γίνει ακόμα ο πρωταγωνιστής που θα έπρεπε να είχε γίνει. Ενδιαφέρουσα και αποτελεσματική από κάθε άποψη η σκηνοθεσία του Κρις ΜακΚέυ που κουβαλάει δημιουργικά το καρτουνίστικο παρελθόν του, ακροβατώντας στον τρόμο και στη δράση. Εάν ρωτάτε τη γνώμη μου, θα ήθελα το σενάριο να είχε περιορίσει την κωμωδία και να παραδινόταν σε ένα χιούμορ πιο πολύ των άκρων που θα επέτρεπε στον "Ρένφιλντ" να γίνει κάτι σαν ο "Τζων Γουίκ" του μεταφυσικού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου