38 témoins (2012)
Ελληνικός τίτλος: 38 μάρτυρες
Δραματική ταινία του Λουκά Μπελβώ, με τους Υβάν Αττάλ, Σοφί Κιντόν, Νικόλ Γκαρσία, Φρανσουά Φερολέτο.
Μια γυναίκα δολοφονείται άγρια σε έναν ήσυχο δρόμο της Χάβρης. Η αστυνομία ανακρίνει τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι δηλώνουν πλήρη άγνοια, γιατί το έγκλημα έγινε χαράματα και όλοι κοιμόντουσαν. Μόνο όταν ένας από τους κατοίκους, ο 38ος μάρτυρας, μετά από πολύ δισταγμό, λέει στην αστυνομία πως ξύπνησε από τις κραυγές της άτυχης κοπέλας, τα δεδομένα αλλάζουν.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ντιντιέ Ντεκουάν "Έτσι πεθαίνουν οι γυναίκες;" η ταινία δεν ασχολείται με το "ποιος το έκανε", αλλά με το "ποιος το άκουσε" και κυρίως με το "τι έκανε αφού το άκουσε". Το βιβλίο φαντάζει περισσότερο ως διατριβή περί της προσωπικής ευθύνης του καθενός ως μέλος της κοινωνίας και της αποξένωσης όλων μας από τον άμεσο κοινωνικό μας ιστό. Στα βήματα του βιβλίου, η ταινία φιλολογίζει εξίσου, δίνοντας βάρος στο λόγο παρά στις ερμηνείες και στους χαρακτήρες. Άλλωστε, όλοι οι γείτονες συμπεριφέρονται ως ο ίδιος άνθρωπος: ψυχρός, αποστασιοποιημένος, αδιάφορος, απόμακρος παρατηρητής ενός τραγικού συμβάντος απέναντι στο οποίο παρέμειναν αδιάφοροι, από φόβο ανάληψης ευθυνών. Λίγο αργή στους ρυθμούς, φέρνει βάρος στην ψυχή, υποβοηθούμενη από τη μουσική του Αρν Βαν Ντόγκεν και μια παγωνιά στην καρδιά, σαν τον παγωμένο άνεμο και την υγρασία που έρχεται από τη Μάγχη κατ' ευθείαν στις ψυχές και τις καρδιές των ηρώων της.
Μια γυναίκα δολοφονείται άγρια σε έναν ήσυχο δρόμο της Χάβρης. Η αστυνομία ανακρίνει τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι δηλώνουν πλήρη άγνοια, γιατί το έγκλημα έγινε χαράματα και όλοι κοιμόντουσαν. Μόνο όταν ένας από τους κατοίκους, ο 38ος μάρτυρας, μετά από πολύ δισταγμό, λέει στην αστυνομία πως ξύπνησε από τις κραυγές της άτυχης κοπέλας, τα δεδομένα αλλάζουν.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ντιντιέ Ντεκουάν "Έτσι πεθαίνουν οι γυναίκες;" η ταινία δεν ασχολείται με το "ποιος το έκανε", αλλά με το "ποιος το άκουσε" και κυρίως με το "τι έκανε αφού το άκουσε". Το βιβλίο φαντάζει περισσότερο ως διατριβή περί της προσωπικής ευθύνης του καθενός ως μέλος της κοινωνίας και της αποξένωσης όλων μας από τον άμεσο κοινωνικό μας ιστό. Στα βήματα του βιβλίου, η ταινία φιλολογίζει εξίσου, δίνοντας βάρος στο λόγο παρά στις ερμηνείες και στους χαρακτήρες. Άλλωστε, όλοι οι γείτονες συμπεριφέρονται ως ο ίδιος άνθρωπος: ψυχρός, αποστασιοποιημένος, αδιάφορος, απόμακρος παρατηρητής ενός τραγικού συμβάντος απέναντι στο οποίο παρέμειναν αδιάφοροι, από φόβο ανάληψης ευθυνών. Λίγο αργή στους ρυθμούς, φέρνει βάρος στην ψυχή, υποβοηθούμενη από τη μουσική του Αρν Βαν Ντόγκεν και μια παγωνιά στην καρδιά, σαν τον παγωμένο άνεμο και την υγρασία που έρχεται από τη Μάγχη κατ' ευθείαν στις ψυχές και τις καρδιές των ηρώων της.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου