Diamonds are forever (1971)
Ελληνικός τίτλος: Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007, Τα διαμάντια είναι παντοτινά
Περιπέτεια της United Artists, σε σκηνοθεσία Γκάυ Χάμιλτον, με τους Σων Κόννερυ, Τζιλ Σαιντ Τζων, Τσαρλς Γκρέυ, Πάττερ Σμιθ, Μπρους Γκλόβερ, Νόρμαν Μπάρτον, Τζίμυ Ντην, Μπέρναρντ Λη, Λόις Μάξγουελ, Ντέσμοντ Λιούελυν.
Με τον ηγέτη της οργάνωσης ΦΑΣΜΑ, Σταύρο Μπλόφελντ επιτέλους νεκρό (;), ο Τζέημς Μποντ μπορεί να ασχοληθεί και με άλλες υποθέσεις που απασχολούν τη μυστική υπηρεσία του στέμματος. Έτσι, ενημερώνεται για μια περίεργη υπόθεση λαθρεμπορίας διαμαντιών από τα ορυχεία της Νοτίου Αφρικής, τα οποία όμως δεν εμφανίζονται ποτέ στην αγορά. Καθώς οι φόβοι αυξάνονται για ενδεχόμενη πτώση της τιμής τους στα διεθνή χρηματιστήρια, ο 007 ταξιδεύει στο Άμστερνταμ όπου έχει εντοπιστεί το πιο πρόσφατο φορτίο, και από εκεί στο Λας Βέγκας, καθώς οι υποψίες πέφτουν επάνω σε έναν αμερικανό μεγιστάνα, τον Γουίλλαρντ Γουάιτ.
Ο Σων Κόννερυ επιστρέφει στο ρόλο του Τζέημς Μποντ για τελευταία φορά (βέβαια, ποτέ μην λες ποτέ...) κατ' απαίτηση της United Artists που δεν είχε μείνει ιδιαίτερα ευχαριστημένη από τις επιδόσεις του Τζωρτζ Λάζενμπυ στον ρόλο του 007. Μάλιστα, καθιστά ξεκάθαρο στον Άλμπερτ Μπρόκολι πως αν δεν της εγγυηθεί τον Κόννερυ, τότε θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά αν θα έμενε στο πλοίο. Οι πιέσεις που ασκούνται είναι μεγάλες, όπως μεγάλο είναι και το χρηματικό ποσό που ο ηθοποιός λαμβάνει για να εμφανιστεί σε μία ακόμα ταινία -υπερπολλάκις πολλαπλάσιο από τον μισθό του για κάθε μία από τις πρώτες πέντε όπου είχε εμφανιστεί.
Όταν τελικά, ο Σων Κόννερυ υπογράφει, πρόθεση όλων ήταν να επαναληφθεί η επιτυχία και η γενικότερη αίσθηση που είχε αφήσει ο "Χρυσοδάκτυλος", εξ ου και η επιλογή του ίδιου σκηνοθέτη αλλά και της Σίρλεϋ Μπάσσεϋ για το τραγούδι των τίτλων. Το σενάριο που βασίζεται στο βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ, συνδυάζει αρμονικά όλα τα προηγούμενα επιτυχημένα συστατικά των ταινιών του Μποντ, επενδύοντας και πάλι στο φλέγμα και την ενδιαφέρουσα υπόθεση, παρά στα γκάτζετ και τις ατελείωτες σκηνές δράσης. Ως αποτέλεσμα, τα "Διαμάντια" είναι μια από τις καλύτερες ταινίες με τον Σων Κόννερυ, αλλά και μία από τις καλύτερες του Τζέημς Μποντ στον κινηματογράφο. Μια έξυπνη και μοντέρνα ιστορία, με έντονο το αστυνομικό/κατασκοπευτικό ύφος, αποκτά ρυθμό και στυλ στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να υστερεί διόλου σε δράση.
Κορίτσι του Μποντ αυτήν τη φορά η Τζιλ Σαιντ Τζων, χορεύτρια και παιδί θαύμα, αρκετά σέξυ αλλά λιγότερο "φατάλ", αφού τον ρόλο αυτό κρατούν δύο επίδοξες εκτελέστριες, η Μπάμπι και η Θάμπερ, σε μια σύντομη αλλά αξιομνημόνευτη εμφάνιση. Ο Μπλόφελντ δείχνει για τρίτη φορά το πρόσωπό του που τώρα είναι αυτό του Τσαρλς Γκρέυ ύστερα από τον Ντόναλντ Πλέζανς και τον Τέλλυ Σαβάλας στις δύο προηγούμενες ταινίες, ενώ οι "κακοί" που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ο κ. Κιντ και ο κ. Γουίτ, ένα ζευγάρι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- εκτελεστών που για πρώτη φορά κουβαλάνε σε ταινία του Μποντ το στίγμα του δολοφόνου που σκοτώνει για προσωπική του απόλαυση και όχι μόνο επειδή είναι η δουλειά του. Δυο αρκούντως αρρωστημένες φιγούρες που ίσως θα έπρεπε να τις είχαν εκμεταλλευθεί λίγο περισσότερο στην ιστορία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου