Anna Karenina (2012)

Δραματική ταινία της Focus, σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ, σενάριο Τομ Στόππαρντ, με τους Κίρα Νάιτλυ, Τζουντ Λω, Άαρον Ταίυλορ-Τζόνσον. 

Άλλη μια μεταφορά στο σινεμά της all time classic ιστορίας του Λέοντος Τολστόι, από τον οραματιστή σκηνοθέτη του "Atonement". Αυτή τη φορά η ιστορία της τραγικής ηρωίδας αποδίδεται ως θεατρικό, γυρισμένη κατά το 90% στους τέσσερις τοίχους ενός παλιού, αριστοκρατικού, πολυτελούς, αλλά φθαρμένου και εγκαταλελειμμένου θεάτρου (όπως και η αυτοκρατορική Ρωσσία, ναι, ναι, το πιάσαμε το υποννοούμενο). 

Υπάρχουν, όμως δύο προβλήματα: Πρώτον, αυτό που ξεκινά ως θεατρική υπερπαραγωγή, με δεκάδες κομπάρσους να αλλάζουν ρόλους και κοστούμια επί σκηνής και τα χάρτινα σκηνικά να αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας (κάτι σαν αυτό που θα ήθελε να κάνει η Μιμή Ντενίση), μετά από λίγο εγκαταλείπεται και η αρχική ιδέα μπασταρδεύεται με γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους που αλλοιώνουν την αρχική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Δεύτερον, ο Στόππαρντ υπογράφει ένα σενάριο με το δικό του χαρακτηριστικό ύφος: στεγνό, απόμακρο, αποστασιοποιημένο και ειρωνικό, με αποτέλεσμα κάποιοι ήρωες να βγαίνουν καρικατούρες, κάτι που θα υποστηριζόταν άψογα από την αρχική "θεατρική" ματιά, όχι όμως όταν οι πρωταγωνιστές βγαίνουν εκτός θεάτρου. Η Νάιτλυ γεννήθηκε για να ερμηνεύσει την Καρένινα, αλλά δεν κάνει την ερμηνευτική υπέρβαση σε σχέση με το παρελθόν της, ο κόμης Βρόνσκι του Άαρον Ταίυλορ-Τζόνσον είναι πανέμορφος, αλλά κάπως θηλυπρεπής και μικροσκοπικός ώρες-ώρες για να γεννήσει έναν τέτοιο παράφορο έρωτα και απομένει ο (αγνώριστος) Τζουντ Λω σε μια υπόγεια ερμηνεία, συγκρατημένη και χωρίς καμμία υπερβολή στις εκφράσεις ή στις κινήσεις του, που υπογράφει έναν απόλυτα ελεγχόμενο στην οργή και τον έρωτα Καρένιν. Χορογραφίες, μουσική και κοστούμια είναι εξαιρετικά.