Τζαμάικα (2017)
Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Ανδρέα Μορφωνιού, με τους Σπύρο Παπαδόπουλο, Φάνη Μουρατίδη, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μελέτη Ηλία.
Ο Τίμος και ο Άκης, δυο αδέλφια που κάποτε υπήρξαν πολύ αγαπημένα, πλέον αδιαφορούν εντελώς ο ένας για την ύπαρξη του άλλου. Εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες αλλά και με εκ διαμέτρου αντίθετες ζωές, ακολουθούν τη δική τους κοσμοθεωρία, πνιγμένοι στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς τους και διαρκώς κυνηγώντας ένα όνειρο που είναι σαν να μην το φτάνουν ποτέ. Ο Άκης, ας πούμε, μεροκαματιάρης ταξιτζής, που έχει να αντιμετωπίσει σύζυγο και πεθερά που του χρεώνουν την επαγγελματική και οικονομική του αποτυχία, προσβλέπει σε καλύτερες μέρες που θα ακολουθήσουν αυτές της οικονομικής κρίσης, χωρίς όμως να γνωρίζει ούτε το πότε ούτε το πώς θα έρθουν. Στον αντίποδα, ο Τίμος, διάσημος τηλεοπτικός παρουσιαστής και με κάμποσα λεφτά στην τσέπη, προσποιείται πως είναι ευτυχισμένος με την έντονη ζωή του, μολονότι κάπου μέσα του γνωρίζει πως παλεύει να γεμίσει τα κενά του. Ο θάνατος της μητέρας τους, σοκ και για τα δύο αδέλφια, δεν κατορθώνει να λύσει την παρεξήγηση που τους κρατά χώρια τόσα χρόνια, όμως εν τέλει κάτι ακόμα πιο αναπάντεχο είναι αυτό που θα τους οδηγήσει ξανά στα μονοπάτια των ανέμελων παιδικών τους χρόνων.
Το σύγχρονο ελληνικό σινεμά δεν αγάπησε ποτέ τη δραματική κομεντί, όπως ακριβώς αδιαφόρησε για την ηθογραφία έτσι όπως την είχαμε μάθει από τις ταινίες της Finos και της Ανζερβός. Για να είμαι βέβαια πιο δίκαιος, το σύγχρονο ελληνικό σινεμά αδιαφόρησε παντελώς για τα είδη, εστιάζοντας μονοθεματικά σχεδόν σε μια θεώρηση κοινωνικού προβληματισμού και αδιέξοδου σχολιασμού της επικαιρότητας, τις περισσότερες φορές χωρίς καν σενάριο. Το πρώτο λοιπόν που αναγνωρίζεις στην "Τζαμάικα" είναι τούτη ακριβώς η ξεκάθαρη και τίμια πρόθεσή της να αγκαλιάσει τη δραματική κομεντί (κάτι στο οποίο οι Γάλλοι, ας πούμε, έχουν πάρει διδακτορικό), παντρεύοντάς την με την παραδοσιακή ηθογραφία του παλιού μας σινεμά. Με κεντρικό αφηγηματικό άξονα το άχαστο του buddy movie (που εν προκειμένω αφορά σε αδέλφια), η "Τζαμάικα" εξελίσσεται σε ένα γλυκόπικρο παραμύθι για ενήλικες, στηλιτεύοντας (έστω και επιδερμικά) το σήμερα για να καταφύγει στην ασφάλεια της παιδικότητας και των άρρηκτων δεσμών μεταξύ των ανθρώπων που αγαπιούνται πραγματικά. Βουτηγμένο στα χρόνια των μνημονίων, αλλά χωρίς επιτηδευμένη μιζέρια, κατορθώνει να δώσει το στίγμα της εποχής όπου διαδραματίζεται αλλά και μιας διαχρονικής πραγματικότητας που μας κοιτάζει κατάματα.
Αν κάπου το χάνει λίγο είναι στη στερεοτυπική περιγραφή ορισμένων από τους βασικούς χαρακτήρες και στην ευκολία των (ας πούμε) συμβολισμών της, αμφότερα εκ των οποίων ήθελαν περισσότερη δουλειά. Έρχονται όμως οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές της να μας χαρίσουν δύο υπέροχους χαρακτήρες και να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις όποιες αδυναμίες στο σενάριο. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει, επιτέλους, στα χέρια του έναν ρόλο γήινο και ειλικρινή, τον οποίο διαχειρίζεται με ακρίβεια και ερμηνευτικό βάθος, προσδίδοντας καντάρια ρεαλισμού και πραότητας. Αδελφός στον ρόλο αλλά και ερμηνευτικά, ο Φάνης Μουρατίδης αντιλαμβάνεται εξ ίσου εις βάθος τον χαρακτήρα που αναλαμβάνει, τον οποίο καλύπτει με κάμποσες στρώσεις, τις οποίες αφαιρεί μία προς μία έως ότου αποκαλύψει το φοβισμένο παιδί που κρύβει μέσα του. Τρυφερό, αγαπησιάρικο αλλά και ικανά αστείο φιλμ, εξισορροπεί κατά το δυνατόν το δράμα με το χιούμορ, προσπερνά με ευκολία (αλλά, το ξαναλέω, πρωτίστως χάρη στο δίδυμο Παπαδόπουλου-Μουρατίδη) τα προβληματάκια του και μας χαρίζει ένα ταξίδι μακρινό ως τη "Τζαμάικα" που όλοι κρατάμε μέσα μας σαν τόπο διαφυγής, από τότε που ήμαστε παιδιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου