Nebraska (2013) (A/M)
Δραματική κομεντί της Paramount Vantage, σε σκηνοθεσία Αλεξάντερ Παίυν, με τους Μπρους Ντερν, Γουίλ Φόρτε, Τζουν Σκουίμπ, Στέησυ Κητς.
Ένας ηλικιωμένος, πότης και με ελαφρά άνοια άντρας ταξιδεύει με το γιο του στη Νεμπράσκα για να διεκδικήσει το σούπερ βραβείο του $1 εκατ. που κέρδισε σε προωθητική ενέργεια.
Όπως και σε όλες τις ταινίες τού Παίυν, έτσι κι εδώ η υπόθεση μου φαντάζει τόσο βαρετή και τόσο κοινότοπη που βαριόμουν απίστευτα να τη δω. Το ίδιο είχα πάθει και με το "Πλαγίως", όπως και με το "Οι απόγονοι". Φαινομενικά, τα θέματα των ταινιών του δεν με αφορούν καθόλου, αφού η σύνοψή τους σε μερικές γραμμές σε κάνει να σκεφτείς δεκάδες άλλες αντίστοιχες ταινίες. Όμως, εκεί ακριβώς βρίσκονται η μαγεία, το τεράστιο ταλέντο και το περίσσευμα ψυχής του Παίυν. Κατ' ουσίαν δεν είναι η ίδια η ιστορία που τον αφορά. Απλά, αποτελεί την αφορμή για να αγκαλιάσει τους ήρωές του, να απογυμνώσει την ψυχή τους μπροστά στην κάμερα και να τους φέρει στην αγκαλιά του θεατή.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Νεμπράσκα -κατ' εμέ η μέχρι στιγμής καλύτερη ταινία του μακράν- φέρνει στην οθόνη τους θεωρητικά πλέον αντιπαθείς και αντικινηματογραφικούς χαρακτήρες και τους βάζει να αφηγηθούν την ιστορία τους, μέσα από ένα ευφυέστατο σενάριο (η σκηνή στο νεκροταφείο είναι ανθολογίας), με ερμηνείες πολλών αστέρων και μια συγκλονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Με καταγωγή και ο ίδιος από τη Νεμπράσκα, ο Παίυν δείχνει να γνωρίζει σε βάθος τον τόπο, τους ανθρώπους του και τη ζωή τους. Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς αυθάδειες, χωρίς ίχνος ναρκισσισμού, γυρίζει μια ταινία που σου ζεσταίνει την ψυχούλα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Ένας ηλικιωμένος, πότης και με ελαφρά άνοια άντρας ταξιδεύει με το γιο του στη Νεμπράσκα για να διεκδικήσει το σούπερ βραβείο του $1 εκατ. που κέρδισε σε προωθητική ενέργεια.
Όπως και σε όλες τις ταινίες τού Παίυν, έτσι κι εδώ η υπόθεση μου φαντάζει τόσο βαρετή και τόσο κοινότοπη που βαριόμουν απίστευτα να τη δω. Το ίδιο είχα πάθει και με το "Πλαγίως", όπως και με το "Οι απόγονοι". Φαινομενικά, τα θέματα των ταινιών του δεν με αφορούν καθόλου, αφού η σύνοψή τους σε μερικές γραμμές σε κάνει να σκεφτείς δεκάδες άλλες αντίστοιχες ταινίες. Όμως, εκεί ακριβώς βρίσκονται η μαγεία, το τεράστιο ταλέντο και το περίσσευμα ψυχής του Παίυν. Κατ' ουσίαν δεν είναι η ίδια η ιστορία που τον αφορά. Απλά, αποτελεί την αφορμή για να αγκαλιάσει τους ήρωές του, να απογυμνώσει την ψυχή τους μπροστά στην κάμερα και να τους φέρει στην αγκαλιά του θεατή.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Νεμπράσκα -κατ' εμέ η μέχρι στιγμής καλύτερη ταινία του μακράν- φέρνει στην οθόνη τους θεωρητικά πλέον αντιπαθείς και αντικινηματογραφικούς χαρακτήρες και τους βάζει να αφηγηθούν την ιστορία τους, μέσα από ένα ευφυέστατο σενάριο (η σκηνή στο νεκροταφείο είναι ανθολογίας), με ερμηνείες πολλών αστέρων και μια συγκλονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Με καταγωγή και ο ίδιος από τη Νεμπράσκα, ο Παίυν δείχνει να γνωρίζει σε βάθος τον τόπο, τους ανθρώπους του και τη ζωή τους. Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς αυθάδειες, χωρίς ίχνος ναρκισσισμού, γυρίζει μια ταινία που σου ζεσταίνει την ψυχούλα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου