Barbie (2023)
Ελληνικός τίτλος: Μπάρμπι
Κομεντί φαντασίας της Warner σε σκηνοθεσία Γκρέτα Γκέργουιγκ, με τους Μάργκο Ρόμπι, Ράυαν Γκόσλινγκ, Σίμου Λιου, Αμέρικα Φερέρα, Αριάνα Γκρήνμπλατ, Μάικλ Σέρα, Γουίλ Φέρελ, Κέητ ΜακΚίνον.
Η Μπάρμπι, μαζί με τις φίλες της τις Μπάρμπι, ζει στη χώρα της Μπάρμπι, ευτυχισμένη και περήφανη που με την παρουσία τους έχουν ενδυναμώσει το γυναικείο φίλο στον έξω κόσμο. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει, καθώς οι ημέρες της περνούν ίδιες και απαράλλαχτες σε αυτήν το ροζ πολιτεία, με τη συντροφιά του Κεν και των φίλων του, τους Κεν. Όταν όμως αρχίζουν να συμβαίνουν κάποια παράξενα περιστατικά στο σώμα και στη συμπεριφορά της, η Μπάρμπι ζητά τη βοήθεια της παράξενης Μπάρμπι που τη συμβουλεύει να ταξιδέψει στον έξω κόσμο και να γνωρίσει το κορίτσι με το οποίο έχουν ταυτισθεί ώστε να επέλθει και πάλι η ισορροπία μεταξύ τους αλλά και μεταξύ των δύο κόσμων.
Δεν νομίζω πως ούτε η Mattel ούτε η Warner ούτε η Γκρέτα Γκέργουιγκ θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί την τεράστια εισπρακτική επιτυχία που η "Μπάρμπι" σημείωσε σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο. Παρακολουθώντας με ενδιαφέρον την ταινία, τολμώ να πω πως ούτε εγώ μπορώ να αντιληφθώ αυτό το τεράστιο γκελ σε τόσο διαφορετικά κοινά. Να είναι η δύναμη της ίδιας της κούκλας (την οποία μάλιστα η ταινία αποδομεί ειρωνικά); Να είναι η περιέργεια απέναντι σε κάτι τόσο απρόσμενα καινούργιο; Να είναι η "σοβαρότητα" που επέφερε στο εγχείρημα η Γκρέτα Γκέργουιγκ από την οποία κάποιοι θα περίμεναν πως θα αντιμετωπίσει σκωπτικά την ιστορία; Όποια και να είναι η απάντηση, το γεγονός παραμένει πως η "Μπάρμπι" σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της, κερδίζοντας θεατές κάθε ηλικίας (κι ας μην ήταν ούτε παιδική ούτε κατάλληλη για όλους) και κάθε πολιτιστικού background. Και κάπως έτσι, αυτή η ροζ σαπουνόφουσκα απέκτησε μανδύα κοινωνικής κριτικής, γυναικείας ενσυναίσθησης και κριτικής της πατριαρχίας (αλλά και της μητριαρχίας), μιλώντας σε όλους όσοι ήθελαν να την διαβάσουν ως σοβαρό έργο μηνυμάτων αλλά και σε όλους τους άλλους που απλά ήθελαν να δουν τη Μάργκο Ρόμπι και τον Ράυαν Γκόσλινγκ να υποδύονται δύο πλαστικές κούκλες.
Το τελικό αποτέλεσμα βέβαια, στέκει απλά κάπου στη μέση, αρκούντως αμήχανο, αλλά -κακά τα ψέματα- πολύ διασκεδαστικό και ακόμα περισσότερο όμορφο. Ξεκινώντας από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές που είναι αναμφισβήτητα πανέμορφοι, λαμπεροί και απίστευτα ταλαντούχοι (ειδικά ο Ράυαν Γκόσλινγκ είναι θεϊκός στον ρόλο του Κεν) και περνώντας στον υπέροχο και χάρμα ιδέσθαι κόσμο της Μπάρμπι (έτοιμα για Όσκαρ τα κοστούμια, οι κομμώσεις και τα σκηνικά), η ταινία πλασάρει μια ανάλαφρη, ολίγον σκεπτόμενη και πλήρως απενοχοποιημένη ψυχαγωγία που σε παρασύρει στο σύμπαν της με ικανές δόσεις σοβαρότητας που την πάνε ένα βήμα παραπέρα και κυρίως προσφέρουν άλλοθι στους θεατές που αναζητούν το εναλλακτικό. Ως προς αυτό, το σενάριο της Γκρέτα Γκέργουιγκ και του Νόα Μπάουμπαχ κινείται πανέξυπνα, καθώς αν μην τι άλλο κατορθώνει να πουλήσει αυτό το σκεπτόμενο άλλοθι σοβαρότητας και προβληματισμού σε όσους αρνούνται να αποδεχθούν την ταινία ως μία ψυχαγωγική τσιχλόφουσκα, την ίδια στιγμή που χαριεντίζεται χαριτωμένα με στερεότυπα και παιχνίδια. Βέβαια, μετά τις πρώτες συστάσεις των Μπάρμπι και των Κεν στον ροζ κόσμο τους, η φρεσκάδα ξεφουσκώνει, με την ιστορία να συναλλάσσεται επικίνδυνα με το τετριμμένο όταν η δράση μεταφέρεται στον πραγματικό κόσμο, αλλά και με την αχρείαστη μπαλαφάρα όταν στην εξίσωση μπαίνει ο Γουίλ Φέρελ που υποδύεται τον Γουίλ Φέρελ (ή σύμφωνα με το σενάριο τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Mattel). Εν μέσω όλου αυτού του ροζ δημιουργικού χάους, το φιλμ βγαίνει αλώβητο έτσι όπως βάζει γκολ στο τέρμα του κάθε θεατή που μπορεί να διαβάσει τα μηνύματα που ο ίδιος επιθυμεί, με αποτέλεσμα όλοι μαζί να βγαίνουν ικανοποιημένοι -κι αυτό είναι σίγουρα μια πολύ μεγάλη επιτυχία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου