Το προξενιό της Ιουλίας (2023)
Δραματική σειρά των Alpha/Primavisione, με τους Μελέτη Ηλία, Άννα Μάσχα, Ελισάβετ Μουτάφη, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Δημήτρη Σέρφα, Ευγενία Ξυγκόρου, Δημήτρη Αλεξανδρή, Γιάννο Περλέγκα, Χριστίνα Μαξούρη, Σίσσυ Τουμάση, Τάσο Λέκα, Μελίνα Λεφαντζή, Χριστίνα Μαθιουλάκη, Ηλία Βαλάση, Αδάμ Μπουσδούκο, Δημήτρη Αριανούτσο.
Τύρναβος, στα τέλη των χρόνων του '50. Δυο οικογένειες που τις χωρίζει άσβεστο μίσος, μπαίνουν εμπόδιο στον έρωτα των παιδιών τους, του Γρηγόρη και της Ιουλίας. Ένα φονικό οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, και την έγκυο Ιουλία να δέχεται από ανάγκη το προξενιό με τον χήρο μεγαλοκτηματία της περιοχής, του οποίου η πρώτη γυναίκα είχε πεθάνει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Το βιβλίο του Γιώργου Πολίτη διασκευάζεται για την τηλεόραση σε μια σχεδόν καθημερινή σειρά (3 ωριαία επεισόδια εβδομαδιαίως) υψηλών ερμηνευτικών προδιαγραφών και αναμφισβήτητης σεναριακής ίντριγκας. Ο διαχρονικός θρύλος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μεταφέρεται τρόπον τινά στον λαρισινό κάμπο του τέλους των '50s, εμπλουτισμένος με άφθονα, σκοτεινά οικογενειακά μυστικά καθώς και μια ιστορία εκδίκησης και φόνων. Είναι πολύ εύκολο να σνομπάρει κανείς τα σήριαλ με πολλά εβδομαδιαία επεισόδια για τη "λαϊκή" τους προδιάθεση και τις συνθήκες τηλενουβέλας, όμως δεν παύει να αποτελεί κατάφορη αδικία εάν βάζαμε όλες τις παραγωγές στο ίδιο τσουβάλι. Οι "Άγριες μέλισσες" υπήρξαν τρανή απόδειξη για το πώς ένα καθημερινό σήριαλ μπορεί να πληροί υψηλές προδιαγραφές ποιότητας, ενώ η "Παραλία" έκανε επίσης της δική της μεγάλη ανατροπή στο είδος. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τους εμμονικούς αφορισμούς και ας δούμε στην ουσία της την κάθε σειρά, εντός του είδους και του φορμάτ τα οποία καλείται να εξυπηρετήσει.
Το "Προξενιό της Ιουλίας" λοιπόν, ήταν μια πάρα πολύ καλή (σχεδόν) καθημερινή σειρά, η οποία πέραν της άκρως ενδιαφέρουσας ιστορίας που είχε να αφηγηθεί, κατόρθωσε να συγκεντρώσει ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών που όλοι τους προσέφεραν ερμηνείες υψηλού επιπέδου, κάποιες εκ των οποίων προκαλούσαν ανατριχίλες. Την ίδια στιγμή, η φροντίδα στην παραγωγή και στην καλλιτεχνική διεύθυνση απέδωσαν κατά το δυνατόν το κλίμα και τους χώρους της εποχής, με τη φωτογραφία να θολώνει στις καφετί αποχρώσεις της, και τη μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη να υπογράφει την ένταση σε κάθε σκηνή αλλά και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για τίτλους έναρξης σειράς. Τώρα, όποιος αρχίσει να σχολιάζει την επαναληψιμότητα στους διαλόγους, τις όποιες μακρόσυρτες σκηνές και τα σχεδόν στάνταρ κάδρα λήψης σε κάθε χώρο όπου διαδραματίζεται η σειρά, τότε δεν έχει ιδέα από τα logistics μιας καθημερινής σειράς, της οποίας το κάθε επεισόδιο γυρίζεται ελάχιστες ημέρες προτού μεταδοθεί. Ακριβώς εντός της συγκεκριμένης συνθήκης λοιπόν, το "Προξενιό της Ιουλίας" τα έβγαλε πέρα αξιοπρεπέστατα, με την ελάχιστη δυνατή κοιλιά στην εξέλιξη της ιστορίας και με φροντισμένη σκαλέτα ώστε να διατηρείται η ένταση και η κλιμάκωση του κάθε επεισοδίου ξεχωριστά. Σαφέστατα υπήρξαν μεμονωμένες σεναριακές αδυναμίες και κάποια εμπόδια που ξεπεράστηκαν με αφελείς ευκολίες, όπως και σκηνές που θα έπρεπε να έχουν πολύ περισσότερο χρόνο γυρισμάτων για να αποδοθούν με τη δύναμη που ήταν γραμμένες στο χαρτί. Παρ' όλα αυτά, μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά τα οποία σίγουρα θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί, αλλά που δεν κατεβάζουν τον πήχυ ποιότητας του τελικού αποτελέσματος. Θα πρέπει επίσης να αναφερθώ στον εξαιρετικό και καθόλου δασκαλίστικο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται το δύσπεπτο και βαθιά ενοχλητικό θέμα της ενδοοικογενειακής βίας αλλά και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, ειδικότερα δε ως προς την αναγωγή τους στο δικό μας παρόν.
Τι τα θες τι τα γυρεύεις, όμως... Το μεγαλύτερο asset τη σειράς ήταν οι ηθοποιοί της, όλοι τους ένας κι ένας διαλεγμένος για τον κάθε ρόλο ξεχωριστά και όλοι μαζί ένα καζάνι γεμάτο λάδι που κοχλάζει, πετώντας σπίθες σε πυριτιδαποθήκη. Μολονότι όλοι υπήρξαν ξεχωριστοί, θα μου επιτρέψετε μια επιλεκτική αναφορά για λόγους οικονομίας χρόνου. Η Ευγενία Ξυγκόρου και ο Δημήτρης Σέρφας, στους ρόλους των δύο καταδικασμένων εραστών, όχι μόνο ωριμάζουν σε κάθε τους εμφάνιση, αλλά κατόρθωσαν να περάσουν αυτήν την ωριμότητα στους ρόλους τους, οι οποίοι μεταμορφώθηκαν και εντός του πλαισίου της σειράς, ταξιδεύοντας από τη νεανική αθωότητα σε μια βίαιη από κάθε άποψη ενηλικίωση. Αγνώριστος και επικίνδυνα σαγηνευτικός ο Μελέτης Ηλίας στον ρόλο του άρχοντα του κάμπου, μεταλλάχθηκε με περίσσια ευκολία από ευγενικός οικογενειάρχης σε άκαρδο κτήνος που προκαλεί τον τρόμο. Η Άννα Μάσχα προσθέτει ακόμα έναν υπέροχο χαρακτήρα στο βιογραφικό της, στον ρόλο μιας γυναίκας σκληρής και άκαμπτης στο αποτυχημένο της ταξίδι για την ευτυχία. Εξαιρετική φάτσα η ταλαιπωρημένη από τη ζωή και τις δυστυχίες υπηρέτρια στο αρχοντικό, όπως την υποδύεται με μέτρο, νεύρο και ενσυναίσθηση η Χριστίνα Μαξούρη, υπέροχος μέσα στην απλότητα του συναισθηματικού του βάθους ο Δημήτρης Αλεξανδρής ως διοικητής της Χωροφυλακής, μεγαλοπρεπής ο Αδάμ Μπουσδούκος, με προσλαμβάνουσες διαφορετικής αισθητικής και βάθος κατανόησης του ρόλου, πάντοτε συνεπής, επιβλητικός και χειμαρρώδης ο Ηλίας Βαλάσης σε μικρά κρεσέντο που συγκινούν βαθιά. Η Ελισάβετ Μουτάφη συναρπάζει με τη φυσικότητα και την ευκολία με την οποία βουτάει στην ψυχή του ρόλου, λες και δεν έχει σενάριο στα χέρια της, ενώ άφησα για το τέλος την Πέγκυ Τρικαλιώτη που υπήρξε απλά συγκλονιστική, πλάθοντας τον ρόλο της Κυριακούλας, μιας γυναίκας που είσαι πεπεισμένος πως έζησε και υπήρξε στην πραγματικότητα, χάρη σε αυτή τη μοναδική συνύπαρξη ψυχής, φωνής, βλέμματος και όλης αυτής της μοναδικής χορογραφίας κινήσεων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου