Trap (2024)
Ελληνικός τίτλος: Παγίδα
Θρίλερ της Warner σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Συάμαλαν, με τους Τζος Χάρτνετ, Άριελ Ντόνοχιου, Σαλέκα Νάιτ Συάμαλαν, Άλισον Πιλ, Χέηλυ Μιλς.
Όταν ο Κούπερ, ένας γλυκύτατος και ευγενέστατος πυροσβέστης, πηγαίνει στη συναυλία της Λαίδη Ρέηβεν μαζί με την ενθουσιώδη 12χρονη κόρη του, δεν περίμενε ποτέ πως μια απλή οικογενειακή έξοδος θα έπαιρνε παρόμοια τροπή. Παρατηρώντας έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό αστυνομικών δυνάμεων και μέτρων ασφαλείας, μαθαίνει πως η συναυλία αποτελεί παγίδα του FBI για τη σύλληψη ενός μανιακού δολοφόνου, του Σφαγέα, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες που είχαν συλλέξει, βρίσκεται στην αρένα ως θεατής. Τα νέα ομολογουμένως εντυπωσιάζουν τον Κούπερ πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αφού ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά την ταυτότητα του Σφαγέα που δεν είναι άλλος από αυτόν τον ίδιο.
Ο Μ. Νάιτ Συάμαλαν κατά παράδοση έχει αποδείξει πως ως σεναριογράφος επιθυμεί να θέτει εαυτόν εντός ασυνήθιστα περίπλοκων καταστάσεων από τις οποίες μετά προσπαθεί να βρει δίοδο διαφυγής. Είναι λες και του έρχεται στο μυαλό μια απίστευτη ιδέα την οποία ξεκινά να καταγράφει ως σενάριο στο χαρτί (ή στην οθόνη του) χωρίς όμως να έχει προβλέψει την εξέλιξή της, και στη διαδρομή να φορτώνει την ιστορία με ακόμη περισσότερες απιθανότητες, βάζοντας προκλήσεις στον ίδιο του τον εαυτό για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να τις ξεπεράσει. Ως αποτέλεσμα, είχαμε μέσα στα χρόνια άνισο αποτέλεσμα στις ταινίες του, όχι τόσο κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους, όσο στο φινάλε τους που ορισμένες φορές καλείτο να σώσει τα άσωστα. Κουβαλώντας στους ώμους του την τεράστια επιτυχία-φαινόμενο της "Έκτης αίσθησης", όπου εκεί είχαν πάει όλα ρολόι, είναι λες και συνέχισε προσπαθώντας να αποδείξει σε εμάς (ή μάλλον στον ίδιο) πως μπορεί να υπερβεί εαυτόν. Προσωπική μου άποψη είναι πως καμία ταινία του δεν ξεπέρασε την "Έκτη αίσθηση", μολονότι γύρισε πολλές έκτοτε, αρκετές εκ των οποίων ήταν πολύ καλές ενώ άλλες τον έριξαν στην παγίδα που ο ίδιος είχε βάλει μπροστά του. Για κάποιον λόγο όμως, όλο αυτό το προσωπικό του κινηματογραφικό παιχνίδι τα τελευταία 25 χρόνια, προσωπικά το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό. Ακροβατώντας μεταξύ ναρκισσισμού και παιδιάστικης αφέλειας, ο Μ. Νάιτ Συάμαλαν δείχνει πως αγαπάει πολύ το σινεμά, όπως αγαπάει να μας αφηγείται τις ιστορίες που σκαρφίζεται. Θα τολμούσα να πω ότι ως πολύ καλύτερος σκηνοθέτης συνολικά από ό,τι σεναριογράφος, βασίζεται σε αυτό το έμφυτο ταλέντο του να στήνει εικόνες επιβλητικές και με κινηματογραφική δύναμη για να τη βγάζει καθαρή από το μπλέξιμο που ο ίδιος δημιουργεί.
Και μετά από όλα αυτά τα αυθόρμητα που σκαρφίστηκε το δικό μου το μυαλό για τον Συάμαλαν (τον οποίο συμπαθώ πάρα πολύ), έρχομαι στην "Παγίδα" που είναι όνομα και πράγμα. Παγίδα για τον πέραν πάσης υποψίας, γλυκοτσούτσουνο και χαμογελαστό πυροσβέστη Κούπερ, παγίδα και για τον δημιουργό της ταυτόχρονα, από την οποία ψάχνει απεγνωσμένα λες έξοδο κινδύνου, μαζί με τον πρωταγωνιστή του. Ενστικτωδώς πάντως είμαι σίγουρος πως ο Συάμαλαν γνώριζε εξ αρχής τις ανυπέρβλητες δυσκολίες του εγχειρήματος, όπως αποδεικνύεται και εκ του αποτελέσματος, έτσι όπως ξεκάθαρα δεν φαίνεται να παίρνει τίποτα στα σοβαρά. Επίσης ενστικτωδώς, είμαι βέβαιος πως την "Παγίδα" ο δημιουργός της την είχε στο μυαλό του ως όχημα προβολής της κόρης του, της Σαλέκα, η οποία ενσαρκώνει τη Λαίδη Ράβεν, τη διάσημη ποπ σταρ από τη συναυλία της οποίας ξεκινά το σύστριγκλο, υπογράφοντας και ερμηνεύοντας τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία (και δεν είναι λίγα). Οπότε, σοφά, έχοντας ολοκληρώσει ένα σενάριο τίγκα στις απιθανότητες, αποφασίζει να το διασκεδάσει και σκηνοθετικά, προσδίδοντας στην ταινία μια καλοδεχούμενη αφέλεια και μια διάθεση ολίγον τρολ, καθώς σεναριογράφος-σκηνοθέτης-βασικός πρωταγωνιστής καλούνται να περνούν την κάθε πίστα δυσκολίας της ιστορίας. Ο Τζος Χάρτνετ (πού στο καλό είχε χαθεί αυτό το παιδί;) φαίνεται πως καταλαβαίνει απόλυτα το αφηγηματικό πλαίσιο, οπότε πλάθει έναν Κούπερ σχεδόν μακιαβελικά καλοσυνάτο σε σημείο εκνευρισμού -ηρωικό, όμορφο, ευγενικό και μονίμως χαμογελαστό- που συνάδει με τη σκοτεινή πλευρά του. Δεν είναι πως αλλάζει εκφράσεις ή προσποιείται τον καλό και στοργικό πατέρα... Είναι καλός και στοργικός πατέρας που απλά στον ελεύθερο χρόνο του έχει σκοτώσει 12 αθώους ανθρώπους. Και επειδή όπως είπαμε, όλοι στο πλατώ γνώριζαν την αφέλεια του εγχειρήματος, η ερμηνεία του Χάρτνετ φλερτάρει με τη χιουμοριστική ειρωνεία, απόλυτα ενταγμένη στο αφηγηματικό πλαίσιο της ταινίας. Υπό αυτό το πρίσμα, η "Παγίδα" είναι πολύ πιο ολοκληρωμένη από άλλες περισσότερο φιλόδοξες ταινίες του σκηνοθέτη της, αφού διατηρεί το ίδιο "ανάλαφρο" κλίμα εξ αρχής, χωρίς να βασίζεται σε ανατροπές και εκπλήξεις για να τη βγάλει καθαρή. Άψογη εικαστικά, με κάθε κάδρο περίτεχνα μετρημένο, με πλούσιο και εντυπωσιακό όλο το περιβάλλον τη συναυλίας και με άρτιο σχεδιασμό ήχου, η ταινία σε προσκαλεί να διασκεδάσεις μαζί της και να περάσεις 100 λεπτά προσμένοντας όχι απλά την απόδραση από την παγίδα αλλά και την επόμενη απιθανότητα που θα λάβει χώρα στην οθόνη. Μπόνους ο Τζος Χάρτνετ χωρίς πουκάμισο, άνευ λόγου και αιτίας, στη σκηνή του φινάλε. Περνάς καλά και χαμογελαστά, αρκεί να μην σε πιάσουν τα σοβαρά σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου