Blink Twice (2024)
Ελληνικός τίτλος: Κώδικας Κινδύνου
Θρίλερ των MGM/Amazon/Warner σε σκηνοθεσία Ζόε Κράβιτς, με τους Τσάννινγκ Τέιτουμ, Ναόμι Άκι, Άλια Σόκατ, Κρίστιαν Σλέητερ, Σάιμον Ρεξ, Άντρια Αρχόνα, Χάλεϋ Τζόελ Όσμεντ, Τζίνα Ντέηβις, Κάυλ ΜακΛάχλαν.
Η Φρίντα και η φίλη της η Τζες βρίσκονται μέσα σε ένα βράδυ από τα αλώνια στα σαλόνια. Ή για την ακρίβεια, από το μικροσκοπικό τους διαμέρισμα στο ιδιωτικό νησί του δισεκατομμυριούχου μεγιστάνα της τεχνολογίας Σλέητερ Κινγκ, ο οποίος τις είχε γνωρίσει λίγες ώρες νωρίτερα, σε μια εκδήλωση όπου εκείνες δούλευαν στο σέρβις του κέτερινγκ. Εμφανώς γοητευμένος από τη Φρίντα, ο Σλέητερ είναι εξαιρετικά προσεκτικός στον τρόπο με τον οποίο τη φλερτάρει ενόσω φροντίζει διαρκώς τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιποι καλεσμένοι του να περνούν υπέροχα. Κι όλα όντως κυλούν σαν παραμύθι, μέχρι τη στιγμή που η Φρίντα έχει κάποιες στιγμιαίες μνήμες από περιστατικά που δεν θυμάται ότι έχουν συμβεί.
Η Σταχτοπούτα φεύγει από τον χορό μαζί με τον λαμπερό και κούκλο πρίγκηπά της, αδιαφορώντας εάν η άμαξά της μεταμορφωθεί και πάλι σε κολοκύθα. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, κολοκύθα -και μάλιστα σάπια- αποδεικνύεται πως είναι ο πύργος του πρίγκιπα κι ας φαντάζουν τα πάντα σαν μια ατελείωτη γιορτή. "Περνάς καλά;" ρωτάει διαρκώς ο οικοδεσπότης τους καλεσμένους του, με αυτό το χαμόγελο στα μάτια που κρύβει υποσχέσεις για έναν παράδεισο επί της Γης. Και όλοι τους περνάνε υπέροχα και μαζί τους και εμείς καθώς η Ζόε Κράβιτς τα πηγαίνει και η ίδια υπέροχα σε τούτην εδώ την πρώτη σκηνοθετική της απόπειρα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, δηλώνει παρούσα με αυτή τη φρεσκαδούρα στη ματιά της, με ένα γύρισμα ταχύ και κοφτό, έχοντας πλήρη γνώση άλλωστε του σεναρίου το οποίο και συνυπογράφει με τον Ε.Τ Φάιγκεμπάουμ. Ιδιαίτερα αποτελεσματικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει όλη την υπόγεια απειλή στο νησί του μεγιστάνα, μολονότι αρχικά όλα φαίνονται θεσπέσια και ανέμελα, την οποία κλιμακώνει σταδιακά, με φευγαλέες νύξεις στο μοντάζ (Κάθρυν Τζ. Σούμπερτ) και με φρενήρεις εναλλαγές στο αφηγηματικό τέμπο, έως ότου αυτός ο αόρατος ζόφος αρχίζει να πλανιέται μέσα στην αίθουσα. Εξίσου αποτελεσματική αποδεικνύεται και στην καθοδήγηση των ηθοποιών της, έτσι όπως διαχειρίζεται την πληθώρα των ηρώων της, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο ξεκλειδώνει ερμηνευτικά τον Τσάννινγκ Τέιτουμ, ιδιαίτερα στη σκηνή του λίγο πριν από το τέλος. Υπάρχουν όμως δύο σημεία στην ταινία όπου η Κράβιτς δεν τα πηγαίνει εξίσου καλά: το χιούμορ και το αίμα. Σε δυο τρεις στιγμές που επιχειρεί να διασκεδάσει κάπως ειρωνικά την όλη κατάσταση, έχεις την αίσθηση πως ανοιγόκλεισες τα μάτια σου και συντονίστηκες σε άλλη ταινία, με το κλίμα και τα αστεία εκτός τόπου και χρόνου. Ως προς το gore και τη βία, μολονότι η ίδια η ιστορία τα αποζητά, η σκηνοθεσία δείχνει να τα φοβάται και να τα χρησιμοποιεί τόσο-όσο, ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να αποτελούν σημείο-αναφοράς του φινάλε. Τι τις είχαν τις προειδοποιήσεις προς τους ευαίσθητους θεατές στη διαφημιστική καμπάνια και στην έναρξη της ταινίας; Ως υστερόγραφο, και επειδή ενδεχομένως θα διαβάσετε πολλά και διάφορα δεξιά και αριστερά: ο "Κώδικας Κινδύνου" είναι ένα έξυπνο, επίκαιρο θριλεράκι, άνισο στα σημεία του ίσως, αλλά καλογυρισμένο, ενδιαφέρον και με έξυπνες αποκαλύψεις. Από εκεί και μετά, όσοι -είτε για λόγους μάρκετινγκ είτε για να ικανοποιήσουν τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις- προσπαθούν να του προσδώσουν δεύτερα και τρίτα και τέταρτα επίπεδα ανάγνωσης, συγκρίνοντάς το με άλλους σκηνοθέτες και με άλλες ταινίες, προφανώς αγνοούν πώς είναι να πηγαίνεις σινεμά ένα απόγευμα απλά για να διασκεδάσεις ανέμελα δυο ώρες. Και για να απαντήσω στις ερώτημα του Τσάννινγκ Τέιτουμ: Ναι, πέρασα καλά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου