It Ends with Us (2024)
Ελληνικός τίτλος: Τελειώνει με εμάς
Αισθηματικό δράμα των Columbia/Wayfarer σε σκηνοθεσία Τζάστιν Μπαλντόνι, με τον ίδιο και τους Μπλέηκ Λάιβλυ, Μπράντον Σκλέναρ, Τζέννυ Σλέητ, Χασάν Μινάζ, Έημυ Μόρτον.
Η Λίλυ που έχει μετακομίσει πρόσφατα στη Βοστώνη, πραγματοποιεί το όνειρό της και ανοίγει το ανθοπωλείο που πάντα ήθελε. Μακριά από τη μητέρα της, τις μνήμες του πρόσφατα νεκρού πατέρα της αλλά και αυτές ενός μεγάλου έρωτα, θέλει να κοιτάζει μπροστά, κρατώντας μέσα της μόνο όσα αγάπησε. Μια νέα φίλη, με την οποία δουλεύουν μαζί στο ανθοπωλείο και η τυχαία γνωριμία με τον αδελφό της, τον Ράιλ, υπόσχονται τελικά το ανέμελο μέλλον που επιθυμούσε. Μόνο που το παρελθόν, χτυπά ξαφνικά την πόρτα, από κάθε άποψη.
Η τεράστια επιτυχία του ομότιτλου βιβλίο της Κολήν Χούβερ, από τις πρώτες μέρες κιόλας της κυκλοφορίας του το 2016, είχε προδιαγράψει τη μεταφορά του στον κινηματογράφο. Τα δικαιώματα αγόρασε τρία χρόνια αργότερα ο Τζέημς Μπαλντόνι, παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του φιλμ, ο οποίος μάλιστα απέκτησε και αυτά του δεύτερου βιβλίου με τίτλο "Αρχίζει με εμάς". Άρεσε η ταινία, καθώς η πορεία της στα ταμεία απέδειξε πως έκανε μεγάλο γκελ στο κοινό της, την ίδια στιγμή που οι (περισσότεροι) κριτικοί βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να αναμασήσουν όλα τα κλισέ απέχθειας που συνήθως χρησιμοποιούν έναντι του συγκεκριμένου είδους αλλά και να τροφοδοτήσουν τον δημόσιο διάλογο με τις αντιρρήσεις τους για τα κοινωνικά πρότυπα και τις συμπεριφορές έναντι της ενδοοικογενειακής βίας. "Άρλεκιν" τη χαρακτήρισαν απαξιωτικά κάποιοι εδώ στα μέρη μας (είμαι σίγουρος πως δεν έχουν διαβάσει ούτε Άρλεκιν ούτε Βίπερ Νόρα), καταδικάζοντας στα τάρταρα το βιβλίο από όπου προέρχεται, εκτιμώντας πως δεν του άξιζε να γίνει ταινία. Μολονότι έχει αρχίσει να με κουράζει προσωπικά πολύ όλο αυτό το θεματάκι με τις αφοριστικές κριτικές στα όρια του μίσους, αναγκάζομαι να αναφερθώ σε όλα αυτά για βρω τον τρόπο ακόμα μία φορά να ξεκαθαρίσω πως οφείλουμε να κρίνουμε την ταινία που βλέπουμε -όχι αυτή που θα θέλαμε να δούμε, ούτε αυτή που φανταζόμαστε πως θα δούμε και πάνω απ' όλα πάντοτε εντός του πλαισίου του είδους που εκπροσωπεί και του κοινού στο οποίο απευθύνεται.
Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά τα αυτονόητα, πάμε να συζητήσουμε για την ταινία που είδα στο σινεμά και όχι για τις απόψεις μου για τη ζωή, την κοινωνία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Είδα λοιπόν, ένα συμπαθέστατο αισθηματικό δράμα που διαχειρίζεται με αξιοπρέπεια το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας που μπορεί να σου προκύψει από εκεί όπου δεν το περιμένεις. Λουσάτο, φωτεινό, γεμάτο από όμορφους ανθρώπους και ευχάριστο στο μάτι (κυριολεκτικά και μεταφορικά), το "Τελειώνει με εμάς" δεν αποφεύγει τα κλισέ και την επιτήδευση, έχει όμως την επίγνωση πως το πράττει και υπάρχουν φορές που φευγαλέα τρολλάρει τον εαυτό του (ειδικά στη σκηνή της πρώτης γνωριμίας της Λίλυ με τον Ράιλ στην ταράτσα, την οποία φημολογείται πως έγραψε ο Ράυαν Ρέυνολντς, δίνοντας ακόμα μία αφορμή για την επίσης φημολογούμενη κόντρα μεταξύ της Μπλέηκ Λάιβλυ και του Τζάστιν Μπαλντόνι). Πάσχει από το σύνδρομο του "Λυκόφωτος" η ταινία έτσι όπως καταπιάνεται με ενήλικα θέματα φιλτραρισμένα μέσα από την απλοϊκή οπτική του εφηβικού κοινού στο οποίο απευθύνεται. Ίσως θα έπρεπε λοιπόν το σενάριο της Κρίστυ Χωλ να είχε απομακρυνθεί από αυτή τη λογική και να αποφύγει όλη αυτήν τη στυλιζαρισμένη επιτήδευση, στην οποία επιμένει και η σκηνοθεσία του Τζάστιν Μπαλντόνι. Από την άλλη όμως, οφείλω να της αναγνωρίσω τη δύναμη με την οποία κατορθώνει να κρατήσει αποστάσεις από τα κλισέ της αντίπερα όχθης και να μην παρουσιάσει το θύτη ως απάνθρωπο τέρας και το θύμα ως ανυπεράσπιστο πλάσμα βουτηγμένο στην απελπισία. Ίσα-ίσα που όλη αυτή η αστική ευγένεια στην αφήγηση και στη συμπεριφορά των ηρώων τοποθετεί το θέμα της βίας σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο της καθημερινότητας όλων μας, αφού δεν είναι απαραίτητο ούτε η ταινία ούτε η ζωή μας να γίνουν θρίλερ ώστε να πάρουμε τις αποφάσεις που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει. Αυτός είναι και ο λόγος που η σκηνή του φινάλε ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές έχει μεγάλη δύναμη και συγκινησιακό φορτίο, χωρίς φωνές, εκρήξεις και υπερβολές.
Το καστ είναι συμπαθέστατο και ταιριαστό απόλυτα στον κάθε ρόλο, όμως η σκηνοθετική καθοδήγηση του Μπαλντόνι μάλλον ακολουθεί τη λογική του κλισέ παρά του βάθους στον χαρακτήρα. Έτσι, ο ίδιος στον ρόλο του νευροχειρουργού με τους κοιλιακούς-φέτες είναι πάντοτε πολύ σοβαρός και συνοφρυωμένος, ο Μπράντον Σκλέναρ, που υποδύεται τον παιδικό έρωτα της Λίλυ, είναι το πανέμορφο καλό παιδί, ενώ η γλυκύτατη Τζέννυ Σλέητ θυμίζει νεοϋρκέζα που έσκασε μύτη από το "Sex and the City". Η Μπλέηκ Λάιβλυ όμως κατορθώνει να ξεχωρίσει και της βγάζεις το καπέλο για αυτό. Έχεις την εντύπωση πως έχει μελετήσει όσο καλά μπορεί τον χαρακτήρα της Λίλυ και τον έχει κατανοήσει απόλυτα, οπότε επιλέγει να απομακρυνθεί από τη συμπεριφορά της θυματοποίησης και να διατηρήσει αυτή την έμφυτη καλοσύνη μέχρι τέλους. Είτε από ένστικτο είπε από επιλογή (και ενδεχομένως ακόμα μια αιτία της φημολογούμενης ρήξης με τον Μπαλντόνι), η Μπλέηκ Λάιβλυ είναι η μοναδική που κρατά τόνους ρεαλισμού στην ερμηνεία της, με την κάμερα να λατρεύει το πρόσωπό της. Το τελικό αποτέλεσμα αποζημιώνει, αρκεί να ξέρεις τι πρόκειται να δεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου