Avengers: Infinity War (2018) (IMAX) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Εκδικητές -Ο πόλεμος της Αιωνιότητας

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας της Marvel, σε σκηνοθεσία Άντονυ και Τζέυ Ρούσσο, με τους Ρόμπερτ Ντάουνυ Τζούνιορ, Κρις Χέμσγουωρθ, Μαρκ Ράφαλλο, Κρις Έβανς, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ντον Τσηντλ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τομ Χόλλαντ, Τσάντγουικ Μπόουσμαν, Ζόε Σαλντάνα, Τομ Χίντελστόουν, Πωλ Μπέτανυ, Άντονυ Μακί, Σεμπάστιαν Σταν, Ίντρις Έλμπα, Πήτερ Ντίνκλατζ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Κρις Πρατ, Τζος Μπρόλιν, Γουίλλιαμ Χαρτ, Ντέηβ Μπαουτίστα και τις φωνές των Βιν Ντίζελ, Μπράντλεϋ Κούπερ.

Από το καστ των ηθοποιών και μόνο είναι εμφανές το μέγεθος της ταινίας. Όχι μόνο σε διάρκεια (2,5 ώρες), όχι μόνο σε πλήθος πρωταγωνιστών, αλλά πρωτίστως σε φιλοδοξία και όραμα. Το τρίτο κεφάλαιο των Εκδικητών είναι αυτό που στα κλασσικά χρόνια του Χόλλυγουντ αποκαλούσαν "υπερπαραγωγή" και που στα σύγχρονα χάθηκε μέσα στον αμφισβητήσιμο και καθόλου ξεκάθαρο όρο του "blockbuster". Ως τεράστια παραγωγή, φέρει και τα επακόλουθα τεράστια ρίσκα της διαχείρισης του υλικού της: Πώς να χωρέσεις τόσους πρωταγωνιστές σε μια ιστορία; Πώς να κρατήσεις τα μπόσικα στην ιστορία χωρίς να δημιουργηθεί χάος; Πώς να κολλήσεις τους ήρωες από τέσσερα διαφορετικά υπο-σύμπαντα (Εκδικητές, Άνθρωπος Αράχνη, Φύλακες του Γαλαξία, Μαύρος Πάνθηρας);

Απάντηση στα παραπάνω δίνει τελικά η μαεστρία με την οποία η Marvel έχει διαχειριστεί όλα αυτά τα χρόνια τη βιβλιοθήκη της στο σινεμά. Όταν έκανε τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία του κινηματογραφικού της σύμπαντος με τον Άιρον Μαν, πριν από δέκα χρόνια, έστησε το πρώτο λιθαράκι για όλα αυτά που θα επακολουθούσαν, περιμένοντας υπομονετικά για μια στιγμή σαν κι αυτήν εδώ. Οι δεκάδες ταινίες που μεσολάβησαν, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επιτυχημένες, δεν δούλευαν μόνο ως αυτόνομες παραγωγές αλλά και ως κινηματογραφικά "τεύχη" μιας κόμικ περιπέτειας σε συνέχειες, τα οποία δημιουργούσαν κοινό, έπλαθαν τον μύθο και έστηναν σταδιακά την κορύφωση. Έτσι, όταν 10 χρόνια μετά, φτάνουμε στη συγκεκριμένη ταινία, τα πάντα έχουν ήδη παρουσιαστεί ολοκληρωμένα, οι ήρωες και οι χαρακτήρες είναι γνωστοί, το ύφος είναι δεδομένο, άρα και η οποιαδήποτε ανατροπή θα έχει αντίστοιχα μεγάλο αντίκτυπο. 

Η συνολική αυτή αντιμετώπιση είναι όμως μόνο ο γενικός καμβάς της τρίτης ταινίας των Εκδικητών, η οποία όμως θα εξακολουθούσε να κινδυνεύει μόνο και μόνο από θέματα logistics, αν δεν είχαν αντιμετωπιστεί με τη δέουσα προσοχή. Κι επειδή, αρχή πάντων ο λόγος, το εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο είναι αυτό που προφυλάσσει την ταινία από την καταστροφή. Ο Κρίστοφερ Μάρκους και ο Στήβεν ΜακΦήλυ (ήδη γνώριμοι από προηγούμενες ταινίες της Marvel), παίρνουν την πρωτότυπη ιστορία που είχε δημοσιευθεί ως μίνι σειρά σε 6 τεύχη το 1992, την προσαρμόζουν άριστα στο τρέχον κινηματογραφικό σύμπαν και γράφουν μια συναρπαστική ιστορία που κάνει την ταινία να τρέχει νεράκι, με όλες τις απαιτούμενες ανάσες ανάμεσα στις σκηνές δράσης, ώστε να μην κρεμάει ούτε από πολυλογία ούτε από ατελείωτες μάχες. Η ισορροπία διατηρήθηκε άρτια, ενώ εξίσου μεγάλη μαγκιά είναι πως ο κάθε ήρωας κρατάει το ύφος του από τις δικές του ταινίες, ενόσω προσαρμόζεται στο τραγικό ύφος της συγκεκριμένης. 

Επάνω σε αυτό το προσεγμένο σενάριο που κάνει τη διαφορά, οι αδελφοί Ρούσσο (επίσης συνήθεις ύποπτοι της Marvel) σκηνοθετούν ένα έπος φαντασίας, με περίσσια δεξιοτεχνία, διαχειριζόμενοι έναν τεράστιο όγκο δεδομένων. Μην σας φανεί παράλογο αν μιλήσουμε για ερμηνείες και μην βιαστείτε διόλου να τις σνομπάρετε, προτού απολαύσετε τον Τζος Μπρόλιν στον ρόλο του Θάνος, ο οποίος μέσα από τη CGI παραμόρφωση παίζει με στιβαρότητα και αφοσίωση έναν από τους πλέον ολοκληρωμένους κακούς του κινηματογράφου. Κι αφού μιλάμε για το σενάριο τόσην ώρα, είναι πολύ σημαντικό το πώς αντιμετωπίζει τον "κακό" της ιστορίας: ως πρωταγωνιστή και όχι ως σάκο του μποξ για να ξεσπάσουν επάνω του τον ηρωισμό και τη μεγαλοπρέπειά τους οι υπόλοιποι. Κατά μία έννοια, είναι τη δική του ιστορία που παρακολουθούμε στην ταινία, με τους "καλούς" να ακολουθούν τα βήματα του δικού του χορού. Να επιστρέψουμε στους ηθοποιούς, αφού δεν πρέπει να παραμελήσουμε την εμφάνιση του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο οποίος το "έχει" με τον ρόλο του Δόκτωρ Στρέηντζ και τον κρατάει με απίστευτο έλεγχο ακόμα και στις σκηνές μάχης, όπως πράττουν εξίσου ο Κρις Χέμσγουωρθ (Θορ) και ο Κρις Έβανς (Κάπταιν Αμέρικα) που δίνουν υπόσταση στους ήρωες που ενσαρκώνουν.

Άρτια τα εφφέ, χάρμα οφθαλμών τα σκηνικά, μεγαλειώδη τα τοπία (με άρτια τη 3D μετατροπή να δημιουργεί εξαίρετο βάθος), στην κόψη του νήματος το μοντάζ και επική η μουσική του Άλαν Σιλβέστρι που ντύνει με νότες την τραγωδία. Στο τέλος-τέλος, αντιλαμβάνεσαι πως βλέπεις κάτι σπουδαίο, όταν συνειδητοποιείς πως παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα τη διαλογική σκηνή ανάμεσα σε έναν τρίμετρο μπλε εξωγήινο και την πράσινη υιοθετημένη κόρη του, εξωγήινη κι αυτή από άλλον πλανήτη. Όταν κάτι τόσο υπερβολικό, και εμφανώς μη ρεαλιστικό, αποκτά κινηματογραφική δύναμη που σε γραπώνει, τότε δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς πως το γλυκό έχει πετύχει.