Deadpool 2 (2018)

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Fox/Marvel, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Λιτς, με τους Ράυαν Ρέυνολντς, Τζος Μπρόλιν, Μορένα Μπάκαριν, Τζούλιαν Ντένισον, Ζάζι Μπητζ, Καράν Σονί, Σιόλι Κουτσούνα, Μπριάνα Χίντελμπραντ και τη φωνή του Στέφαν Κάπισιτς. 

Ο Ντέντπουλ εξακολουθεί την καριέρα του ως πληρωμένος εκτελεστής και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία, μέχρι που η συμμορία ενός από τους στόχους του σκοτώνει την αγαπημένη του. Ορκισμένος για εκδίκηση και μέσα στην κατάθλιψη, βρίσκεται επί πλέον αναγκασμένος να προστατεύσει έναν έφηβο μεταλλαγμένο από έναν στρατιώτη που έχει έρθει από το μέλλον με σκοπό να τον σκοτώσει για να αποτρέψει τον θάνατο της οικογένειάς του.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ιδιαιτέρως σκοτεινά και τραγικά, αλλά μην γελιέστε: έχουμε να κάνουμε με ταινία του Ντέντπουλ, ο οποίος επιστρέφει δυναμικά και με μεγάλα κέφια. Από τη μία, είναι το σενάριο που κρατάει απόλυτα τον ρυθμό και της ισορροπίες της ταινίας από την αρχή μέχρι το τέλος, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις πότε περνούν οι δύο ώρες. Κι από την άλλη είναι οι διάλογοι και όλα αυτά τα ευρήματα που απογειώνουν το φιλμ και προκαλούν αβίαστο γέλιο κόντρα στη σκληρή βία της δράσης. Ων ου έστιν αριθμός στις pop culture αναφορές που ακούγονται διαρκώς παρέα με αναρίθμητα inside jokes που αποδομούν τόσο τις ταινίες της Marvel και της DC, όσο και τον Τζέημς Μποντ, με τη σεκάνς των τίτλων (σκέτη απόλαυση) να παραπέμπει στις ταινίες του 007. Όχι πως θα γλίτωνε και ο Τζος Μπρόλιν τον οποίο ο Ντέντπουλ αποκαλεί "Θάνος" σε κάποια στιγμή, σχολιάζοντας ειρωνικά την επιλογή του ίδιου ηθοποιού σε δύο ταινίες με ήρωες της Marvel, οι οποίες βγήκαν με τόσο μικρή διαφορά στις αίθουσες.

Αν κάτι δηλώνει την επιτυχία της ταινίας είναι πως κατορθώνει να δουλεύει με εξαιρετική επιτυχία τόσο στο hardcore κοινό των κόμικ όσο και σε αυτούς που δεν έχουν ιδέα περί origins και σχετικής μυθολογίας. Μπορεί να χάνουν μερικά inside jokes, αλλά αυτά δεν λειτουργούν ουδόλως καταλυτικά στην εξέλιξη της ταινίας, οπότε κανένα πρόβλημα. Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως η δεύτερη ταινία αυτού του αλλόκοτου ήρωα υστερεί ως προς το στοιχείο της έκπληξης, αφού οι πλάκες, το χιούμορ και η πλήρης παράνοια του Ντέντπουλ είναι ίδια με όσα είχαμε δει στην πρώτη του κινηματογραφική περιπέτεια. Σε αυτούς, όμως, θα απαντήσω πως είναι προτιμότερο να παραμένει το ύφος πιστό σε κάτι επιτυχημένο και σωστά δοσμένο, παρά να χρησιμοποιούσαν ακρότητες και υπερβολές μόνο και μόνο για να δώσουν κάτι νέο αλλά ουσιαστικά περιττό.