Last flag flying (2017)

Ελληνικός τίτλος: Η τελευταία σημαία

Δραματική κομεντί των Amazon/Filmnation, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Λίνκλετερ, με τους Στηβ Καρέλ, Μπράιαν Κράνστον, Λώρενς Φίσμπερν, Τζέι Κουίντον Τζόνσον, Γιουλ Βάσκεζ. 

Ένας άντρας που μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του γιου στο Ιράκ, αναζητά δυο παλιούς του φίλους από το Βιετνάμ για να τον συνοδέψουν στη στρατιωτική βάση όπου θα αφιχθεί η σορός του. Μόνο που στη διαδρομή, όσα θα μάθει για τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατό του θα αλλάξουν τα δεδομένα και θα τον κάνουν να αρνηθεί την επίσημη στρατιωτική κηδεία.

Τρυφερή και ανθρώπινη ταινία δρόμου που βασίζεται κατά κύριο λόγο στους τρεις πρωταγωνιστές της, η χημεία των οποίων είναι αδιαμφισβήτητη. Η μεταξύ τους σχέση ισχυροποιεί και τη σχέση των ηρώων που υποδύονται, δίνοντας βάθος και ουσία στους χαρακτήρες τους, αλλά και προσθέτοντας δυναμική σε ένα σενάριο που από μόνο του στέκει κάπως φλύαρο και αμήχανο. Γραμμένο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον συγγραφέα του βιβλίου όπου βασίστηκε, τον Ντάρυλ Πόνικσαν, στηρίζει επαρκώς τους ήρωές του, αλλά δεν παύει να αφήνει είτε κάποια κενά στην περιγραφή τους είτε κάποιες ασάφειες ως προς τον στόχο του. Ως προς το κομμάτι της σχέσης των τριών ανδρών, όλα δουλεύουν ρολόι και η εξέλιξή τους κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι ολοκληρωμένη. Όμως, οι δύο σεναριογράφοι φαίνεται πως ήθελαν κι άλλα να πουν -να σχολιάσουν τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο εξωτερικό, λόγου χάρη- αλλά το κάνουν κάπως άτολμα. Ναι, το θέμα από μόνο του είναι αντιπολεμικό: ένα νέο παιδί που σκοτώθηκε άδοξα σε μια χώρα όπου μάλλον δεν θα έπρεπε να υπηρετεί εξ αρχής. Παράλληλα, ο συσχετισμός του γεγονότος αυτού με το παρελθόν των τριών φίλων στο Βιετνάμ (ίδια ιστορία, άλλος τόπος, άλλος χρόνος) θα μπορούσε να είναι υπερ-αρκετός ως πολιτικός σχολιασμός και κάρμα. Φαίνεται, όμως, κρίθηκε ως αναγκαίο να ξεστομίζουν οι ήρωες και τα αυτονόητα, με αποτέλεσμα κάποιες σκηνές να τραβάνε περισσότερο μόνο και μόνο για να απενεχοποιηθεί το "μιλιταριστικό" υπόβαθρο της φιλίας τους.

Πέραν αυτού, όμως, η ταινία είναι βαθύτατα τρυφερή και συγκινητική, με όλες τις απαραίτητες δόσεις αυθόρμητου χιούμορ που απαλύνουν τη μαυρίλα της ιστορίας. Ο Μπράιαν Κράνστον είναι σίγουρα αυτός που ξεχωρίζει, κατανοώντας απόλυτα τον ρόλο του και ερμηνεύοντάς τον με νεύρο και δυναμισμό, χωρίς να γίνει ποτέ υπερβολικός ή φιλάρεσκος. Σταθερή αξία ο Λώρενς Φίσμπερν που είχαμε καιρό να τον δούμε σε έναν καλό ρόλο, ενώ ο Στηβ Καρέλ, μολονότι ακολουθεί τη μανιέρα των "σοβαρών" του ρόλων των τελευταίων ετών (επιτυχημένα, μολαταύτα), είναι κάποιες στιγμές που επιτρέπει στον εαυτό του να αφεθεί και να γίνει εξαιρετικός.