The Leisure Seeker (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ταξίδι αναψυχής

Δραματική κομεντί των BAC Films/Rai, σε σκηνοθεσία Πάολο Βιρτζί, με τους Ντόναλντ Σάδερλαντ, Έλεν Μίρεν, Κρίστιαν ΜακΚέυ, Τζάνελ Μολόνυ. 

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ξεκινά εντελώς αναπάντεχα μια εκδρομή με τα παμπάλαιο τροχόσπιτό τους, τον "Ερευνητή της Αναψυχής", όπως το έχουν ονομάσει. Η ιδέα είναι της Έλα, της συζύγου, που αποφάσισε το ταξίδι αυτό με σκοπό να επισκεφθούν τα μέρη που πήγαιναν παλιά, αλλά και να δουν από κοντά το σπίτι του Έρνεστ Χέμινγουέη, του αγαπημένου συγγραφέα του άντρα της, του Τζων, ο οποίος ήταν καθηγητής λογοτεχνίας. Το ταξίδι αυτό προκαλεί μεγάλη ανησυχία στα δύο τους παιδικά, αφού ο πατέρας τους που πάσχει από αλτσχάιμερ είναι αυτός που οδηγεί το τροχόσπιτο. Όμως, η Έλα είναι αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα να εμποδίσει την εκδρομή αυτή με τον άντρα της που υπεραγαπά, καθώς μάλλον θα είναι και η τελευταία που κάνουν μαζί.

Ένα road movie της τρίτης ηλικίας είναι ουσιαστικά αυτό εδώ το τόσο γλυκόπικρο φιλμ, το οποίο αναδεικνύουν οι δύο πρωταγωνιστές του. Λιτό, απλό, απέριττο αλλά με αποθέματα αγάπης και γλυκύτητας, είναι ένα ταξίδι αναψυχής στους δρόμους του Νότου αλλά και των χρόνων της κοινής τους ζωής, με χαριτωμένες πινελιές χιούμορ -πάντα στις κατάλληλες δόσεις- να απαλύνουν κάπως το βαρύ κλίμα του, αφού δεν είναι μόνο ο Τζων με τα κενά μνήμης, αλλά και η Έλα με την κλονισμένη της υγεία που επίσης υποφέρει, αλλά πάντοτε σιωπηλά. Ταυτόχρονα είναι κι ένα ταξίδι στους δρόμους της απώλειας, αφού ο άνθρωπός της, καθώς χάνει τις αναμνήσεις του, χάνεται κι ο ίδιος από μπροστά της, παρ' ό,τι στέκει ακόμα εκεί. 

Ποταμός η Έλεν Μίρεν στην ερμηνεία της, δυναμική και κυρίαρχη όπως πάντα, και εξαιρετικός ο Ντόναλντ Σάδερλαντ ιδίως στις στιγμές που χάνεται μέσα στη λήθη του, φευγαλέα. Μόνο που αν το ψάξεις λίγο περισσότερο, συνειδητοποιείς πως οι ερμηνείες και των δύο πολύ καλών ηθοποιών βγαίνουν περισσότερο από ένστικτο, εμπειρία και ταλέντο, με τον ιταλό σκηνοθέτη να μην μπορεί να πιάσει τις εκφραστικές λεπτομέρειες που απαιτούνταν για να απογειωθούν ακόμη περισσότερο οι ρόλοι. Κι αυτό πρέπει να οφείλεται περισσότερο στην καταγωγή του και ενδεχομένως στη διαφορά εκφοράς της ιταλικής από την αγγλική γλώσσα, αλλά και στη διαφορά της κουλτούρας των δύο λαών, γεγονός που φαίνεται κάπως περισσότερο στη μέτρια νότια προφορά της Έλεν Μίρεν της οποίας η αμηχανία κάποιες στιγμές είναι έκδηλη. Βέβαια, η ταινία στο σύνολό της σε κερδίζει και σε παρασύρει στους δρόμους της -κυριολεκτικά- ενώ σε κάνει να νοιάζεσαι πραγματικά για τους ανθρώπους της. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά. Στα πλεονεκτήματα, συμπληρώστε ακόμη τη διακριτική μουσική που υπογράφει ο αδελφός του σκηνοθέτη, Κάρλο, καθώς και την καρτποσταλική φωτογραφία του Λούκα Μπιγκάτσι.