The actors (2024)
Κομεντί μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, με τους Μελέτη Ηλία, Μαρία Θωμά, Χρήστο Παρδάλη.
Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, δύο ηθοποιοί που δεν έχουν ξανασυνεργαστεί μεταξύ τους, αυτοσχεδιάζουν κατ' εντολήν του σκηνοθέτη τους, σε μία ακόμα ατελέσφορη πρόβα, η οποία υποτίθεται πως θα τους φέρει πιο κοντά στην κατανόηση των ρόλων και θα τους εξασφαλίσει την απαιτούμενη χημεία.
Παιχνίδι ρόλων, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με βουβό παρατηρητή τον εικονολήπτη, μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σχεδόν πολυτελούς δωματίου, το νέο μικρού μήκους φιλμ του Θοδωρή Βουρνά είναι και το ίδιο ένα αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι ρόλων για απρόθυμους ηθοποιούς που είναι υποχρεωμένοι να εντυπωσιάσουν έναν άφαντο σκηνοθέτη. Εμφανώς κουρασμένοι από τις πρόβες που είχαν προηγηθεί, με το επικριτικό βλέμμα του εικονολήπτη να τους καταβάλλει ακόμα περισσότερο και την επανάληψη ουδόλως μήτηρ πάσης μαθήσεως αλλά μάλλον χάσιμο χρόνου και συγκέντρωσης, οι δύο πρωταγωνιστές πασχίζουν ταυτόχρονα να υπερβούν το εμπόδιο της γλώσσας, καθώς η ταινία γυρίζεται στα Αγγλικά, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την προσπάθειά τους να μπουν στο πετσί του ρόλου. Ίσως να μην είναι και πολύ καλοί ηθοποιοί εν τέλει, ενδεχομένως να μην είναι καν καλοί άνθρωποι, συνθήκη που επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους, όταν αυτό που καλούνται να διαχειριστούν είναι η αφοσίωση στον έρωτα και η απαξίωση της απιστίας -και μάλιστα σε γλώσσα ξένη από τη δική τους, γεγονός που τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την αλήθεια, τόσο του ρόλου όσο και τη δική τους.
Μέσα σε αυτά τα 24 λεπτά και με έμπνευση από το "Γαϊτανάκι του έρωτα" του Άρθουρ Σνίτσλερ, ο Θοδωρής Βουρνάς γράφει και σκηνοθετεί μια ιστορία για τους ηθοποιούς που έχει αγαπήσει, χωρίς να είναι σίγουρος πως οι ίδιοι αγαπούν τον εαυτό τους εξίσου. Μέσα σε αυτό το αθώο παιχνίδι ρόλων, στήνει το δικό του αφηγηματικό παιχνίδι, σκιαγραφώντας την ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία όλων αυτών των (ενδεχομένως όχι και τόσο καλών) ανθρώπων καθώς καλούνται να υποδυθούν κάποιους άλλους, χωρίς όμως να ξεχνάνε το εγώ τους, που στην τελική τούς κρατά αγκυροβολημένους στα ρηχά. Μέσα σε έναν άρτια εικαστικά διάκοσμο, με τη φωτογραφία του Θάνου Λυμπερόπουλου να παιχνιδίζει ανάμεσα στο νουάρ, το reality και τα "Κόκκινα παπούτσια", και με την κάμερα να καταγράφει διαρκή μικρά μονοπλάνα, το "The actors" παντρεύει το σινεμά με το θέατρο, γοητεύει με την αμηχανία των ανθρώπων του και προσφέρει στο τέλος μια υπόγεια συγκίνηση, σαν μελαγχολία, για κάτι που τελείωσε χωρίς να έχει ποτέ αρχίσει. Ο Μελέτης Ηλίας, σε μια τόσο απρόσμενη εμφάνιση, είναι εξαιρετικός έτσι όπως υποδύεται τον ρόλο που δεν μπορεί να υποδυθεί, μπαίνοντας με ταχύτητα και ένστικτο χαμαιλέοντα εντός και εκτός χαρακτήρα, με μια φυσικότητα που συναρπάζει. Η Μαρία Θωμά εκμεταλλεύεται το υποχρεωτικό "Barbie Look" της ηρωίδας της και τη χορογραφεί κάπου ανάμεσα σε Τζέσικα Ράμπιτ και Ρίτα Χέυγουωρθ, αφήνοντας για το τέλος την πίκρα να σκιάσει την όψη και να "μικρύνει" το μέγεθός της, όταν η κάμερα δεν τραβάει πια. Τέλος, ο Χρήστος Παρδάλης, στον σύντομο ρόλο του εικονολήπτη, είναι ουσιώδης και μεστός απέναντι σε μία κάμερα που φαίνεται πως τον αγαπά.
Το "The actors" έκανε την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα στη Βαρκελώνη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου "Love & Hope", όπου διεκδικεί τα βραβεία Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας Μικρού Μήκους και Ανδρικής Ερμηνείας για τον Μελέτη Ηλία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου