Madame Web (2024) (IMAX)

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Columbia/Marvel σε σκηνοθεσία Σ. Τζ. Κλάρκσον, με τους Ντακότα Τζόνσον, Σύντνεϋ Σουήνυ, Ιζαμπέλα Μερσέντ, Σελέστ Ο'Κόννορ, Ταχάρ Ραχίμ, Άνταμ Σκοτ.

Η Κασσάνδρα Γουέμπ, διασώστρια στη Νέα Υόρκη, αρχίζει να βασανίζεται από παράξενα deja vu ύστερα από ένα ατύχημα στη δουλειά που παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή. Πολύ σύντομα, ακριβώς χάρη σε αυτές τις αλλόκοτες εικόνες -οι οποίες αποδεικνύονται πως είναι στιγμιότυπα από το μέλλον- σώζει τη ζωή τριών νεαρών κοριτσιών στον προαστιακό, όταν έναν άνδρας με κοστούμι και συμπεριφορά αράχνης προσπαθεί να τις σκοτώσει. Με την αστυνομία να θεωρεί την ίδια ως ύποπτη για την επίθεση και την απαγωγή των κοριτσιών, η Κασσάνδρα ανατρέχει στις σημειώσεις της νεκρής μητέρας της γύρω από τις έρευνες που πραγματοποιούσε για το θαυματουργό δηλητήριο μιας συγκεκριμένης αράχνης.

Είναι πολύ ενδιαφέρων ο ζήλος της Sony να εκμεταλλευθεί όλο και περισσότερους χαρακτήρες από το σύμπαν του Σπάιντερ Μαν και να παρουσιάσει τις ιστορίες τους στη μεγάλη οθόνη, επενδύοντας τρόπον τινά σε ένα δικό της κινηματογραφικό Αραχνοσύμπαν. Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι προσπάθειές της μέχρι τώρα με τον Βένομ και τον Μόρμπιους υπήρξαν διασκεδαστικές αλλά άνισες, συνθήκη από την οποία δεν ξεφεύγει ούτε τούτο εδώ το origin story μιας βασικής στη ζωή του Αραχνάνθρωπου, αλλά όχι και τόσο διάσημης ηρωΐδας της Marvel. Από την άλλη όμως, όσες αδυναμίες και να εντοπίζει κανείς στη Madame Web, ουδόλως δικαιολογούν όλο αυτό το μίσος που εκφράστηκε όχι μόνο από κριτικούς αλλά και από οργισμένους φαν που επιτέθηκαν στην ταινία σαν να μην υπάρχει αύριο. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν, και ας δούμε την ιστορία της Κασσάνδρας Γουέμπ ως αυτό που είναι: μια εφηβικής διάθεσης, αλλά σοβαρών προθέσεων ιστορία προέλευσης, η οποία θέτει το λιθαράκι για την εμπλοκή της Μαντάμ Γουέμπ στη μοίρα του Σπάιντερ Μαν, όπως αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος της ταινίας (αλλά όχι και πεντακάθαρα). Έχει δράση, έχει αγωνία, έχει τις ανατροπές του, έχει όμως και μια αφέλεια στο σενάριο, που αποφασίζει να εξελιχθεί με μια μονοσήμαντη απλοϊκότητα, αντί να εκμεταλλευθεί με περισσότερο ενήλικη διάθεση το υλικό του ώστε η ταινία να δηλώσει ουσιωδώς την παρουσία της στον μύθο. Το φινάλε υπόσχεται πολλά για το μέλλον, αλλά όπως έχει αποδειχθεί έως τώρα, τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρο στον υπερηρωικό κόσμο του κινηματογράφου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.