American Son (2019)
Ελληνικός τίτλος: Αμερικανός γιος
Δραματική τηλεταινία του Netflix σε σκηνοθεσία Κέννυ Λέον, με τους Κέρρυ Γουώσινγκτον, Στήβεν Πασκουάλε, Τζέρεμυ Τζόρνταν, Γιουτζήν Λη.
Η Κέντρα Έλλις Κόννορ επισκέπτεται ανήσυχη ένα αστυνομικό τμήμα του Μαϊάμι για να δηλώσει την εξαφάνιση του 18χρονου γιου της. Άριστος μαθητής και έτοιμος να φοιτήσει στη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πόιντ, ο Τζαμάλ βγήκε το προηγούμενο βράδυ με φίλους του αλλά έκτοτε ούτε επέστρεψε ούτε επικοινώνησε μαζί της. Περιμένοντας και την άφιξη του αποξενωμένου συζύγου της, η Κέντρα ανακρίνεται από τον αστυνόμο Πωλ Λάρκιν, του οποίου οι ρατσιστικές ερωτήσεις την προσβάλλουν, μολονότι εκείνος υποστηρίζει πως πρόκειται για ερωτηματολόγιο ρουτίνας και δεν σχετίζεται με το ότι ο γιος της είναι μαύρος. Σύντομα καταφθάνει στο τμήμα και ο Σκοτ, ο οποίος φαίνεται να μπερδεύει το απλοϊκό μυαλό του αστυνόμου, που δεν καταλαβαίνει εξ αρχής πως είναι ο πατέρας του αγνοούμενου νεαρού, επειδή είναι λευκός.
Τηλεοπτική μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου του Κρίστοφερ Ντέμος Μπράουν, η οποία δεν αποκτά κινηματογραφικές προσλαμβάνουσες αλλά κατ΄ ουσίαν μεταφέρει την παράσταση στην οθόνη, ως ένα πιο σύγχρονο "Θέατρο της Δευτέρας". Το ίδιο το Netflix επικοινώνησε τον "Αμερικανό γιο" ως ειδικό τηλεοπτικό γεγονός, μετατρέποντας το άδειο αστυνομικό τμήμα σε θεατρική σκηνή όπου εξελίσσεται το δράμα, στο οποίο μάλιστα συναντιούνται και όλοι οι συντελεστές της παράστασης του Μπρόντγουέυ. Κάπου εκεί έγκειται και το πρόβλημα στο τελικό αποτέλεσμα, καθώς το όλο εγχείρημα μοιάζει μετέωρο ως προς τη σκηνοθετική του αντίληψη. Χωρίς να είναι ταινία με την παραδοσιακή έννοια του όρου αλλά ούτε και τηλεοπτική μετάδοση της ίδιας της παράστασης, η συγκεκριμένη εκδοχή παλεύει να αναπτύξει τη δική της φωνή, με χαρακτήρες και ερμηνείες που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις θεατρικές καταβολές τους και τον συμβατικό ρεαλισμό που απαιτεί η κάμερα. Το θέμα του έργου αυτό καθ' εαυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς καταπιάνεται με όλα τα φυλετικά στερεότυπα μαζί με τις διακρίσεις και τις προκαταλήψεις που τα ακολουθούν και από τις δύο πλευρές, όμως δεν παύεις να διακρίνεις την υπερβολή και την επιτήδευση σε ορισμένα σημεία καθώς ξεστομίζονται λόγια με τρόπο όχι αυθόρμητο αλλά επειδή απλά πρέπει να ακουστούν. Πολλώ δε μάλλον, όταν τα λόγια αυτά ακούγονται σε έναν αχανή, έρημο χώρο έτσι όπως τον καταγράφουν οι τηλεοπτικές κάμερες και όχι εντός της κλειστοφοβικής και περιορισμένων διαστάσεων σκηνής ενός θεάτρου, αντηχούν μεγαλόστομα και υπέρ του δέον καταιγιστικά. Η Κέρρυ Γουώσινγκτον δείχνει τον απαιτούμενο ζήλο να "διασκευάσει" την ερμηνεία του θεατρικού ρόλου της στις ανάγκες της τηλεόρασης και ίσως είναι η μόνη που καταφέρνει από εμπειρία και ένστικτο να διατηρήσει τις απαραίτητες ισορροπίες. Μπορεί ο "Αμερικανός γιος" να είναι αμήχανος, αλλά επ' ουδενί δεν δαπανά άδικα τον χρόνο σας, ειδικά αν το εκλάβετε ως ευκαιρία να παρακολουθήσετε μια θεατρική παράσταση του Μπρόντγουέυ με το αυθεντικό καστ. Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, ίσως θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον εάν είχε μαγνητοσκοπηθεί στη σκηνή του θεάτρου, επενδύοντας στην αφαιρετικότητα του χώρου. Απέσπασε υποψηφιότητα για Έμμυ Καλύτερης Τηλεταινίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου