Alien: Romulus (2024) (IMAX)
Τρόμος επιστημονικής φαντασίας της 20th Century σε σκηνοθεσία Φέντε Αλβάρεζ, με τους Κέηλυ Σπένυ, Ντέηβιντ Τζόνσον, Άρτσι Ρενώ, Ιζαμπέλα Μερσέντ, Σπάικ Φερν, Αϊλίν Γου.
Το έτος 2142 μια ομάδα νεαρών εργατών στην αποικία Τζάκσον Σταρ του πλανήτη LV-410, αποφασίζουν να δραπετεύσουν στην Υβάγκα, έναν πλανήτη ο οποίος βρίσκεται εκτός δικαιοδοσίας του Ομίλου Γουέυλαντ-Γιουτάνι, με σκοπό να ζήσουν ελεύθεροι και χωρίς να κινδυνεύουν να πεθάνουν εξαιτίας των ελεεινών συνθηκών εργασίας αλλά και των ασθενειών που βρίθουν στους γαιοποιημένους κόσμους. Για να φτάσουν όμως στην Υβάγκα, χρειάζονται οπωσδήποτε κρυοθαλάμους νάρκωσης, αφού το ταξίδι διαρκεί περίπου 9 χρόνια και για να τους αποκτήσουν πρέπει να διαρρήξουν ένα εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο της εταιρείας, που βρίσκεται σε τροχιά, έρημο και άδειο. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.
Επί τέλους, Άλιεν. Μετά τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του "Προμηθέα" και το μετέωρο αλλά συγκινητικό "Covenant", επιστρέφουμε στη ρίζα του κακού και κλειδαμπαρωνόμαστε σε ένα παρατημένο διαστημικό σκάφος, όπου τα ξενόμορφα και τα παρασιτοειδή στήνουν πάρτυ. Σοφή λοιπόν η επιλογή του Φέντε Αλβάρεζ στη σκηνοθεσία, καθώς αγαπά και έχει αναδείξει υπέροχα τον τρόμο στις ταινίες του έως τώρα ("Το πρόσωπο του κακού", "Μην ανασαίνεις"), ο οποίος δείχνει να χαίρεται σαν μικρό παιδί που παίζει με τα αγαπημένα του παιχνίδια. Συνυπογράφοντας και το σενάριο μαζί με τους Ρόντο Σαγιάγκες και Νταν Ο'Μπάννον και φυσικά με τον Ρίντλεϋ Σκοτ στην παραγωγή, αποτίνει φόρο τιμής στα αγαπημένα μας τέρατα, και γυρίζει μια κλειστοφοβική ταινία τρόμου, στα πρότυπα της αρχικής, χωρίς μεν να πρωτοτυπεί ως προς την ιδέα, αλλά επενδύοντάς την με κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες και με εκπληξούλες εκεί προς το φινάλε. Είναι προφανείς δε οι αναφορές στην αρχική τριλογία (από τους τίτλους αρχής έως τις ατάκες που ξεστομίζονται και τη σκηνή της πτώσης στο φρέαρ), οι οποίες κλείνουν κραυγαλέα το μάτι στον θεατή, ενόσω οι πρωταγωνιστές του βρίσκουν τραγικό θάνατο ο ένας μετά τον άλλον. Κι αφού μιλάμε για πρωταγωνιστές, είναι αδιανόητο ποιος άλλος παίζει στην ταινία, αλλά δεν πρόκειται να το μάθετε από εμένα. Εξαιρετική, εννοείται η δουλειά στα εφφέ, αλλά εκεί που τους βγάζεις το καπέλο είναι στον σχεδιασμό του ήχου, τόσο με το κοντράρισμα της απόλυτης σιωπής με τις εκκωφαντικές κλιμακώσεις όσο και με λεπτομέρειες διακριτές σε κάθε ηχείο ξεχωριστά που είτε σου σφίγγουν το στομάχι είτε σε τινάζουν από την καρέκλα σου. Μοντάζ (Τζέηκ Ρόμπερτς) και μουσική (Μπέντζαμιν Γουώλφις) ενισχύουν τα τεκταινόμενα και τη νευρική σου κρίση. Εάν έχω μια ένσταση ως προς την αφήγηση, είναι πως όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα κάποιες φορές, ενώ θα ήταν καλύτερα να μπορούσαμε να πάρουμε τον χρόνο μας. Δεν εννοώ να είχε η ταινία μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά ο χρόνος όπως κυλάει σεναριακά. Κατά τα άλλα, το "Romulus" είναι η ταινία Άλιεν της οποίας θέλω οπωσδήποτε να δω το sequel. Εάν θέλετε να τη νιώσετε στο πετσί σας, να είστε επιλεκτικοί με την αίθουσα που την προβάλει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου